Σου γράφω αυτό το γράμμα,Δεκέμβρη στις εφτά,
πάνε δυο χρόνια ,τώρα,πού'σαι στην ξενητειά.
Μαντάτα δεν μας στέλνεις,πως ζεις και πως περνάς,
αν μόνος σου κοιμάσαι ,κι εμένα νε θυμάσαι,
η άλλην αγαπάς,
πως ζεις και πως περνάς, κι εμένα αγαπάς.
Στη γειτονιά ρωτάνε,οι φίλοι κι οι γνωστοί,
πότε θα 'ρθείς κοντά μας,να κάνουμε γιορτή.
Παντρεύτηκε ο Λευτέρης,έχει και δυο παιδιά,
κι η Χριστινιώ σου στέλνει,κρυφά,χίλια φιλιά
ειν αρραβωνιασμένη,
μα εσένα αγαπά,στέλνει,κρυφά,φιλιά.
Χιόνισε χθες το βράδυ,Θεέ μου ..τι ομορφιά,
ξύπνησε το χωριό μας,ντυμένο στα λευκά,
να 'ρχόσουνα τη νύχτα,στ'όνειρο απαλά,
τις παιδικές μας μνήμες,να ζήσουμε ξανά
να 'ρχόσουνα το βράδυ,
στ'όνειρο απαλά,έστω για μια βραδιά.
Χάσαμε και μια φίλη,προχθές το βράδυ,αργά
έφυγ'η Κατερίνα ,η φίλη μας η παλιά.
Κάθε χρόνο στη γιορτή σου,σούφτιαχνε τα γλυκά
με το χαμογελό της και την χρυσή καρδιά,
τις Κυριακές ν'ανάβεις κερί στην εκκλησιά,
να τη θυμάσαι πάντα,
τη φίλη την παλιά,με τη χρυσή καρδιά.
Σε λίγο ξημερώνει,χαράζει Κυριακή,
τα μάτια μου βουρκώσαν,μούσκεψε τοχαρτί,
αχ..νά'σουνα κοντά μας,τούτη την Κυριακή,
λίγη χαρα να δώσεις στην άδεια μας ζωή,
έστω για μια στιγμή,
ετούτη την Κυριακή,έστω για μια στιγμή. - Κ.
( Νοσταλγικό βαλσάκι )
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου