Τα όνειρα που έκανα παιδί , όνειρα μείναν…
κι’ οι χειμωνιάτικες οι νύχτες , δεν ..ξημέρωσαν..κι’ αυτές ,
τόσα τραγούδια μου , θλιμμένα μοιρολόγια , λες , πως γίναν ,
αφού κανένας στη ζωή , δεν τα τραγούδησε ..ποτές..
*
Ξεγελασμένοι πάντα οι πιο καλοί μου οι ..φίλοι ,
με το χαμόγελό μου αυτό , που ήταν πάντα απέραντα..γλυκό ,
που να το φανταστούν , πως όλη η πίκρα της ψυχής ήταν στα ..χείλη ,
μα.. την εσκέπαζε του γέλιου εκείνο το..σεντόνι το..λευκό..
*
Τόσα ταξείδια..μυστικά , φρικτοί ..εφιάλτες ,
άγνωρα..συναισθήματα , που πνίγαν μέρα –νύχτα την καρδιά ,
γράμματα , ξεχασμένα ..αδιάβαστα , του παραδείσου οι..χάρτες..
δρόμοι , που θα με..λύτρωναν τυχαία , κάποια..βραδιά..
*
Κι’ αυτές μου οι αγάπες , σαν ποτέ τους να μην..ήρθαν ,
στην πλάτη μου δεν ένοιωσα ποτέ , του ..πάθους τις..γλυκές νυχιές..
λίγες ανάσες..βιαστικές , οι ερωτικές στιγμές μου πάντα ήταν..
ξεγελασμένος , πάντα..ξεγελούσα της ζωής μου τις..χαρές..
*
Παίχτης , σ’ένα καρέ σκληρό του..πεπρωμένου ,
πρόσμενα πάντα , αυτό το κάτι , το υπέροχο να ‘ρθει κάποια στιγμή ,
μ’ αλλοίμονο , χάρισμα στη ζωή , είχα πάντοτε την τύχη του χαμένου ,
ξόδεψα… άσκοπα της τύχης το στερνό μου το…χαρτί……..Κ.-
Αθήνα 29 – 8 - 2009
