XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...

..ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ  ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ  ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ .

ΜΕ...ΜΙΣΟΚΛΕΙΣΤΑ  ΜΑΤΙΑ  ΣΑΣ  ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ  ΜΕ ΑΓΑΠΗ......Κ.-

ΟΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ....

Ο κάθε σου αποχωρισμός ,

μεσ' την καρδιά 'να αγκάθι ,

της απουσίας σου ο καημός...

χίλιοι..μικροί..θανάτοι....

ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ....

Δεν ξέρω πως η μοίρα , το συνταίριασε , φθινόπωρο να φύγεις ,
ίσως , και νάταν θεία τύχη , αυτή η φυγή..ομολογώ ,
στη μελαγχολική , της φύσης , ομορφιά που φθίνει , εσύ ν’ ανοίγεις
την πόρτα που στης άνοιξης τον τόπο σ’οδηγεί , το θαλερό…

Του φθινοπώρου , που αγαπώ , πάντα μου θύμιζες τη θλίψη ,
έτσι , χωρίς τον λόγο να μπορώ , ποτέ μου να σκεφτώ ,
όμως το γέλιο και η λάμψη ,η πλατινένια, των μαλλιών σου,θα μου λείψει ,
καθώς του φθινοπώρου , τα πεσμένα φύλλα , απ’ τα δέντρα , θα μετρώ…. Κ.-

Αθήνα 14-11-07 .

ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.....

T΄αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουνε για πάντα , απ’ τη ζωή σου ,
ποτέ σου, ηθελημένα , μην τα λησμονήσεις ,
μιά χαραμάδα κράτησ’ ανοιχτή , στο παραθύρι της ψυχής σου ,
του νου σου το ..φεγγίτη , ερμητικά , ποτέ, μην κλείσεις…

Τις όμορφες στιγμές που έζησες μαζί τους , κράτησέ τες
πολύτιμα πετράδια , στην καρδιά σου , φυλαγμένα ,
κι’ όσες στιγμές πονάνε και πληγώνουν , σβήστες..ξέχασέ τες ,
μη θεμελιώνεις την αγάπη σου , ποτέ , στα περασμένα .

Τ’ αγαπημένα πρόσωπα που έχασες , μακριά δεν έχουν φύγει ,
δίπλα σου θάναι πάντα , θα σε συντροφεύουν ,
στην έγνοια τους θα σ’έχουν , ότι στη ζωή και να σου τύχει ,
φύλακες άγγελοί σου , να σε προστατεύουν………Κ.-

Αθήνα 14-11-07

AΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ...ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ....

Έφυγε , πάει , κι’ αυτό το καλοκαίρι….
Τις φεγγαρόφωτες τ΄Αυγούστου τις βραδιές , ίσως ποτέ να μην τις ξαναζήσω…
Μα ένα λουλούδι , θα κρατώ πάντα στο χέρι ,
Και τραγουδώντας της ελπίδας το σκοπό , μια ευχή θα κάνω , να ξαναγυρίσω .

Οι όμορφες στιγμές της μοναξιάς μου ,
Εκεί μακριά στου κουμαρόδασου , τη λαμπερή..σιγή , θα με προσμένουν ..
Κομμάτια της αιώνιας συντροφιάς μου ,
Καθώς το θρόισμα των φύλλων , τα τριζόνια θα τα κάνει ..να..σωπαίνουν…

Πλημμυρισμένο , της ψυχής μου το τεφτέρι ,
Απ’ τις δροσιάς της πρωινής ,τις λαμπερές , τις διάφανες ,τις διαμαντοσταγόνες..
Που πέφτουνε, σκορπίζονται , στο ταπεινό μου χέρι ,
Καθώς το βλέμμα , τρομαγμένο , διασχίζει , του δειλινού τις ξέθωρες εικόνες .

Έφυγε ..πάει , κι’ αυτό το καλοκαίρι…
Ώρες , στιγμές και μήνες σβήστηκαν , απ’ της καρδιάς μας , το κρυφό το καλεντάρι ,
Το μαρτυράει του πόθου το τρεμάμενο το χέρι ,
Καθώς απλώνεται δειλά , ικετευτικά , του φεγγαριού που βγαίνει , λίγο φως να πάρει…

Λιδορίκι 2-11-007...........Κ.-

ΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.....

Βρέχει και σουρουπώνει στο χωριό μας....

Ακόμα πέφτει απόψε , έξω , η βροχή , αρρωστημένα ,
κι’ όμως , το βράδυ τούτο , μοιάζει , λες , ονειρεμένο …
το σπίτι όλο σκοτεινό , τα φώτα ολόγυρα σβησμένα ,
μονάχα το καντήλι , στο παλιό το εικονοστάσι ειν’ αναμμένο.

Κλείσε απαλά , την πόρτα της ψυχής αγαπημένη ,
ως θα περνάς στου νου , τους σκοτεινούς τους διαδρόμους ,
όσο κι’ αν η καρδιά σε λαχταράει , και σε προσμένει ,
αλλοίμονο , δεν το μπορεί ν’ αντέξει κι’ άλλους πόνους .

Η βροχή απόψε πάλι , λες , πως την ψυχή μου τυραγνάει ,
κάθε σταγόνα της , και μια δικιά σου εικόνα , μου θυμίζει ,
αδέσποτος ο νους , στους δρόμους τους δικούς σου τριγυρνάει ,
καθώς ο αγέρας κάποιο γνώριμο σκοπό σιγοσφυρίζει .

Κλείσε απαλά , την πόρτα της ψυχής αγαπημένη ,
στο σούρουπο μην προσπαθείς για νάβρεις ηλιαχτίδα ,
σαν τις σταγόνες της βροχής η αγάπη σκορπισμένη ,
μέσα στη νύχτα ήλιος ν’ ανατείλλει , δεν υπάρχει ελπίδα . Κ.-

Λιδορίκι 22.10.2007 .

ΑΧ..ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟΨΕ....

Αχ , το φεγγάρι αυτό , το.. λιγοστό απόψε ,
έτσι όπως παίζει μ’ ένα σύννεφο κρυφτό,ξετρελλαμένο ,
με.. περιπαίζει λες και λέει , εμπρός..λουλούδια κόψε ,
και με τη φυσαρμόνικά σου παίξε ένα τραγούδι αγαπημένο .

Παίξε , θυμήσου τα παλιά τα όμορφα τα χρόνια ,
στα σκοτεινά σοκάκια του χωριού τα αγαπημένα
σιγοπερπάτα , με τη φωνή σου σιγοντάρησε τ’ αηδόνια ,
στο σκοτεινό παράθυρο να δεις δυό μάτια..ερωτευμένα….

Αχ..το λιγόφωτο αυτό τα’ αποψινό , χλωμό φεγγάρι ,
παραδομένος..νοσταλγός , κατάματα κοιτάω..
κάνω κρυφή ευχή , και του ζητώ μόνο μια..χάρη ,
νάναι κοντά μου πάντα , όσο αναπνέω , όπου κι’ αν πάω…

Λιδορίκι 15-10-2007 . Κ.-

ΤΟ...ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΗΣ...ΖΩΗΣ....

Μοναχός τις νύχτες..τριγυρνάς ,
και με τα’ άστρα σαν..τρελλός μιλάς …
μη γυρεύεις φίλε μου να..βρεις..
άκρη στο κουβάρι της ζωής .

Φίλοι , κολλητοί και…συγγενείς ..
όλοι σε..πουλήσανε..νωρίς..
όσο έχεις φίλε και..κερνάς..
όλοι..προσκυνούν όταν περνάς .

Ψάξε βρες κι' αγόρασε..μυαλό ,

συμμαζέψου σε παρακαλώ ,

φούμαρα και φούσκες μη..μασάς ,

φτύστους όλους να καλοπερνάς .

Έφτασες ψηλά στα..ρετιρέ..
τσίμπησες το..δόλωμα..κουτέ ,
λίγα ευρώ σου δώσαν..δηλαδή..
και σου αγοράσαν τη ζωή…

Το ‘παθαν και ..άλλοι πιο νωρίς ,
‘ομως δεν στο…σφύριξε κανείς !!
πως όλα τα ..ευρώπουλα της γης
δεν ..αξίζουν μια στιγμή ..ζωής…

Λιδορίκι Οκτώβριος 2007 ……..Κ.-

ΑΧ...ΓΙΑΤΙ......

Αχ γιατί , τα πουλιά προσπερνάνε και φεύγουν ,
Αχ..γιατί , τόσα αστέρια τις νύχτες να πέφτουν …
Αχ..γιατί , των ονείρων οι δρόμοι να..κλείνουν ,
Αχ..γιατί , τόσα δάκρυα τον πόνο να μην ..απαλύνουν
Αχ..γιατί ..αχ..γιατί….

Αχ..γιατί ο καιρός μια στιγμή δεν..προσμένει ,
Αχ γιατί..η χαρά να‘ναι πάντα..φευγάτη…χαμένη
Αχ..γιατί..η ψυχή μια σταγόνα στοργής να προσμένει
Αχ..γιατί.. κι’ η καρδιά μας βαθειά στο κορμί κλειδωμένη
Αχ..γιατί…αχ…γιατί…

Αχ..γιατί..η ζωή ξεμακραίνει.. στερεύει…τελειώνει ..
Αχ γιατί κάθε δάκρυ παιδιού..βαθειά με..πληγώνει…
Αχ..γιατί ..όλοι γύρω αδιάφορα ..φεύγουν..περνάνε..
Αχ..γιατί..των ανθρώπων οι πόνοι την καρδιά μας..πονάνε..
Αχ..γιατί…αχ..γιατί….

Αχ..γιατί ..να περνάνε να φεύγουν τα όμορφα..χρόνια
Αχ..γιατί ..φοβισμένα μικρά..βιαστικά…χελιδόνια…
Αχ…γιατί οι ελπίδες μας πάντα μακρυά μας περνάνε..
Αχ..γιατί οι μεγάλες αγάπες σαν φεύγουν που πάνε..
Αχ..γιατί…αχ..γιατί

Αχ..γιατί..κάδε δάκρυ πικρό μας , διαβάτης θα γίνει ,
Αχ..γιατί...μοναχά η μοναξιά συντροφιά μου θα μείνει ,
Αχ..γιατί της ζωής η λαχτάρα μου καίει το..σώμα..
Αχ..γιατί η αγάπη αυτή , η μεγάλη , δεν ήρθε ακόμα…
Αχ…γιατί…αχ…γιατί….


Λιδορίκι Οκτώβριος 2007………….Κ.-
Μπαλλάντα .

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ.....Π Α Σ Χ Ω Ν......

Σε ονειρεύτηκα , Χριστέ μου , απόψε πάλι ,
Ξυπόλυτο , με πληγιασμένα πόδια και χιτώνα..σκονισμένο..
Με το αγκάθινο στεφάνι..ματωμένο στο..κεφάλι ,
Και το θλιμένο βλέμα στην Ελλάδα…απλωμένο…

Σε είδα Χριστέ μου , εκεί , στου χαλασμού τον τόπο ,
Σ’ ένα καμμένο δέντρο , ακουμπισμένο , δακρυσμένο…
Δυό κόκκινες πληγές , τα φλογισμένα μάτια , και με κόπο ,
Κρατούσες , δύσκολα , όρθιο το κορμί το κουρασμένο…

Πεινούσες και διψούσες , μα με τρεμάμενο το χέρι ,
Πότισες ένα..ένα τα παιδιά πούχαν χωθεί στην αγκαλιά σου ,
Με το νερό , που για τη δίψα σου να σβήσεις σούχαν φέρει…
Και μοίρασες σε όλους μας τριγύρω τη…μπουκιά σου…

Σε βλέπω πάντα στ’όνειρο Χριστέ μου , όταν πονάω ,
Σε βλέπω..έτσι.. απλά σαν..αδερφό , σαν…φίλο αγαπημένο ,
Κι’ ένα μονάχα , τούτ’ τη δύσκολή την ώρα σου ζητάω…
Μείνε κοντά μας , στον τόπο τούτο το…φτωχό…το..ρημαγμένο….



Λιδορίκι 30.08.07……..Κ.-

B Ρ Α Δ Ι Α Ζ Ε Ι......

Σουρουπώνει , τα πρώτα φώτα ανάβουν στο χωριό ..
της νύχτας η , καυτή , καλοκαιριάτικη ανάσα πλησιάζει ,
τα ξωτικά της..Γκιώνας , όπου να ‘ναι , αρχίζουν το..χορό
πέρα στη λίμνη που παραδεισένια , λες , πως..μοιάζεi…

Bραδιάζει , τα τελευταία ακούγονται κουδούνια κοπαδιών ,
καθώς γυρνάνε στο μαντρί απ’ το σεργιάνισμα της μέρας…
σιγά-σιγά σωπάσαν οι φλογέρες οι γλυκές των μπιστικών …
κατάκοπος , θε να ‘ρθει πάλι απόψε σπίτι ο πατέρας .

Κι’ εκεί στης φαμελιάς τη θαλπωρή , θα καμαρώσει κόρες
και τους γιους , θα κανακέψει στοργικά το…στερνοπούλι …
περνάνε γρήγορα , οι ..έρμες τούτες δω οι όμορφες οι ώρες..
σαν θα χαράξει… θάβγει πάλι στης ζωής το …καραούλι…

Πως πέρασαν και πάνε έτσι, τάχα ,τα πιο όμορφα τα χρόνια ,
πάντα στο νου βαθειά , η έγνοια της φαμίλιας σφηνωμένη ,
παλεύει ολημερίς , χειμώνα –καλοκαίρι μ’ ήλιο και με χιόνια ,
τίποτα δεν ζητάει , κι’είν η χαρά του ναν’ οι άλλοι ευτυχισμένοι….

Νύχτωσε , πλάι στο παραγώνι , όλη η φαμίλια τώρα.. μαζεμένη ,
μεσ’ στο τσουκάλι , ο τραχανάς..μοσχοβολώντας….σιγοβράζει…
το στερνοπούλι, όπως πάντα , θε να πει μια προσευχή…συνηθισμένη ,
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί , τη μίζερη ζωή μας την…..αλλάζει…..

Λιδορίκι 28 07 07 . Κ. -

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΣΤΑ...ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΑΚΙΑ.....

Αδέρφια καλώς ήρθατε , στης γέννα σας τον τόπο ,
στον τόπο που η..μοίρα μας , μας έφερε στον κόσμο..
σ’ αυτό σας το προσκύνημα , π’ όσο κι’αν έχει κόπο ,
θάχετε μόνη..ανταμοιβή , βασιλικό και δυόσμο…

Μαζί..ας.. ξαναζήσουμε τα…παιδικά μας ..χρόνια ,
με τα λαστιχοπάπουτσα..τα …ντρίλια..παντελόνια ,
που ήτανε λίγο το ψωμί , η αγάπη όμως περίσσια
κι’ ας τρώγαν κρέας μοναχά σε ..γάμους και βαφτίσια…

Τα λόγια..περισσεύουνε , λίγη αξία …έχουν
Όταν τα δάκρυα , καυτά , στα μάγουλά μας τρέχουν ,
από βαθειά..συγκίνηση , κι’ από χαρά..μεγάλη ,
που αδέρφια.. ανταμώνουμε μετά’πο χρόνια πάλι .

Τι κι’αν τα χρόνια πέρασαν κι’ ασπρίσαν τα…μαλάκια
Εγώ τα βλέπω όπως..παλιά τα δυό…Σπυροπουλάκια…

Λιδορίκι 21 07 07……..Κ.-

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το παραπάνω...καλωσόρισμα , γράφτηκε σχεδόν...επί τόπου όταν πήγα να συναντήσω , μετά από πάρα πολλά χρόνια , δυό αγαπημένους φίλους απ' τα όμορφα χρόνια του Γυμνασίου , τά...Σπυροπουλάκια , τον Παναγιώτη και το Θανάση που ζουν απ' το 1960 περίπου στην Αμερική ( Η.Π.Α ) , εκεί συνάντησα , εκτός απ' τους φίλους μου , άλλους 85 περίπου Ρουμελιώτες ομογενείς Η.Π.Α και ΚΑΝΑΔΑ , αγνούς , ΕΛΛΗΝΕΣ , πατριώτες , ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ανθρώπους με πρώτο-πρώτο τον Πρόεδρό τους Βασίλη Κότσαλο , απ' το Νιοχώρι -Αιτωλ/νίας , κι' έτσι η καλή μου μοίρα , μούκανε ένα ακριβό δώρο , και αντάμωσα τους φίλους μου και ...απόκτησα κι' άλλους....ΟΓΔΟΝΤΑ...ΠΕΝΤΕ ΔΙΑΛΕΧΤΟΥΣ..ΦΙΛΟΥΣ ....

Τους ευχαριστώ όλους γιά την αγάπη τους........Κ .-

ΩΔΗ ΣΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΣ...

Η μάνα κλαίει…κι’ οδύρεται , κάθε που…αναθυμιέται ,
της…γλυκοκόρης τους καημούς , τα βάσανα , τους πόνους ,
μεσ’ το ταξείδι που κρατάει τριάντα..τόσους..χρόνους ,
κι’ είν η πληγή …ολάνοιχτη κι’ ο πόνος δεν…περνιέται…

Μετράει στις ..ράχες , στα.. βουνά..κορμιά ..παλληκαρίσια ,
στο υπέρτατο καθήκον τους πουπέσαν…ανδρειωμένα…
με μια σημαία Ελληνική στα χέρια τα…σφιγμένα..
τους πρέπει να φυτέψουμε της…δόξας …κυπαρίσια…

Σφίξτε αδέρφια τη,,,γροθιά , όσοι κι’ αν ‘ρθουν χειμώνες ,
Όσες ζωές κι’ αν …ξοδευτούν στης λευτεριάς το…πάθος…
Κανένας δεν θα ξεχαστεί , κανείς νεκρός..μονάχος…
Όλοι τους θάναι..ΑΘΑΝΑΤΟΙ , για πάντα , στους…ΑΙΩΝΕΣ…

Λιδορίκι 22 07 07 Κ.-

H ΓΕΡΑΣΜΕΝΗ...ΤΣΕΤΣΕΚΙΑ....

Άνθισε πάλι η…γριούλα τσετσεκιά μας , στην αυλή ,
την είχε , με τα ίδια της τα χέρια , η μάνα φυτεμένη…
χρόνια..μας καλωσόριζε , πάντα θλιμμένη , σιωπηλή…
απ’ τον καιρό που χάθηκ’ η κυρά της , η καημένη…

Άνοιξες , καλοκαίρια και χειμώνες , πάντα..εκεί. ,
ακοίμητος φρουρός , πλάι στο λιθαρένιο σκαλοπάτι ,
για μένα όμως ήταν πάντα μια.. αγιάτρευτη..πληγή …
να ζη η έρμη η τσετσεκιά και να ν’η μάνα μας ..φευγάτη .

Χίλιες φορές μου ‘χει περάσει η σκέψη απ’ το …μυαλό… .
να την αφήσω απότιστη καιρό , να ξεραθεί , να..σβήσει ,
λες κι’ αν χαθεί αυτό τ’αθώο το λουλουδάκι το φτωχό…
θα γίνει… θαύμα και κοντά μας πάλι η μάνα θα γυρίσει…

Μα όμως την ποτίζω , την προσέχω , σαν.. μικρή μου αδερφή…
από ..καμάρι γαληνεύω…σαν την βλέπω να…ανθίζει…
δεν ξέρω τι άραγε να σκέφτεται σαν με κοιτάει..αυτή..
μα εμένα όταν την κοιτάω , τη μάνα..πάντα…μου θυμίζει… ..Κ.-

Λιδορίκι 19 07 07

ΕΝΑ..ΜΙΚΡΟ...ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ...

Ένα μικρό παραθυράκι , έχω πάντα στην καρδιά μου ανοιχτό,
άμποτε να’ρθει κάποτε η αγάπη, να’ βρει τόπο να περάσει…
χρόνια και..χρόνια , τώρα , τίποτ’ άλλο απ’ τη ζωή μου δεν ζητώ ,
παρά μονάχα να χτυπήσει μια στιγμή η καρδιά μου , πριν γεράσει .

Μια ηλιαχτίδα αχνή , στης συννεφιάς το θλιβερό μου το τοπίο ,
μόνο ζητώ, φτωχός , ζητιάνος στης ζωής το γερασμένο πανηγύρι ,
περνούνε μέρες , ώρες , χρόνια σαν κομμάτια από τραγικό αστείο,
και μου γεμίζουνε σταγόνα τη σταγόνα τ’ αδειανό μου το ποτήρι .

Οι φίλοι πέρασαν και χάθηκαν , σαν άγνωστα πουλιά ..περαστικά ,
σε άλλους τόπους , σ’ άλλα μέρη τη φωλιά τους για να χτίσουν ,
και εγώ διαγράφω, συνεχώς , απ’ το τεφτέρι της καρδιάς , καρτερικά ,
αγάπες κι’ όνειρα , που χάθηκαν απ’ τη ζωή μου πριν..ανθίσουν .

Ένα μικρό παράθυρο θα υπάρχει στη ζωή μου , πάντοτε , ανοιχτό ,
δίχως να υπάρχει λόγος , δίχως κάτι ,τάχα , να μπορώ να περιμένω ,
ίσως δεν άφηνα ποτέ μου ,στην καρδιά μου τόπο ..αρκετό ,
να’μπει πουλί , μοναχικό , να ζεσταθεί , να νοιώσει ευτυχισμένο…


Λιδορίκι 25 06 07 . Κ .-

Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ....

Με λεν , φευγάτο ποιητή ,
και θλιβερό..τραγουδιστή..
και όχι μόνο ,
που τραγουδώ τη μοναξιά ,
την πίκρα και την..ερημιά..
μα και τον πόνο.

Μου λεν , πως ονειροπετώ ,
και πως στη γη δεν..περπατώ
με λοιδορούνε ,
μα όσο κι’ αν΄με κατηγορούν
ξέρω , ποτέ τους δεν μπορούν ,
όπως εγώ.. να δούνε .

Μπορεί να βλέπουν..πιό καλά ,
να ξέρουν , ίσως , πιο πολλά ,
πλούτη.. να έχουν ,
μ’ αυτά που έχω , μου αρκούν
και να μ’αλλάξουν , δεν μπορούν ,
για δεν.. αντέχουν .

Με λεν… φευγάτο ποιητή ,
θλιμένο και πεσιμιστή ,
μεγάλο… λάθος ,
εγώ..λατρεύω… τη ζωή ,
μα ‘κείνη πάντα μ’ οδηγεί
πάντα.. στο πάθος .

Δεν νοιώθω καν ξεχωριστός ,
είμ' ένας άνθρωπος απλός ,
συνηθισμένος,
μια μετριότητα.είμαι.. απλή
που με το λίγο..στη..ζωή
‘μαι ευτυχισμένος …

Εγώ δεν νοιώθω..ποιητής
μα ούτε και… τραγουδιστής ,
σπουργίτι..νοιώθω ,
που τριγυρνάει ‘δω κι’εκεί
με της αγάπης το σπυρί…
πάντα στον..κόρφο..


Λιδορικι 17 05 07 . Κ .-

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ..ΑΓΑΠΕΣ....

Ήρθαν στον ύπνο μου , χθες βράδυ ,
όλες οι αγάπες μου , οι παλιές .
Άλλες.. ανάλαφρες , σαν χάδι
κι άλλες.. θλιμμένες ..σκυθρωπές ,
πυγολαμπίδες.. στο..σκοτάδι…
γίναν.. οι αγάπες μου..χθες..βράδυ…

Σκόρπιες..σελίδες…ξεχασμένες..
σ’ένα βιβλίο …σκονισμένο….
τόσες καρδιές..φυλακισμένες..
το όνειρο..ξεθωριασμένο..
γεύσεις..πικρές..φαρμακωμένες
παλιές μου αγάπες..ξεχασμένες ....

Λιδορίκι 13 06 07 . Κ.-

ΝΑ...ΕΡΧΕΣΑΙ....

Τέτοιες βραδιές , πνιγμένες μεσ’ τη θλίψη , πάντα.. να έρχεσαι ,
έτσι απλά , όπως παλιά , με τα μαλλιά , στους ώμους σου λυμένα ,
κι'όπως , στην άκρη του ονείρου , του χαμένου μου θα στέκεσαι ….
να ..ζωντανεύεις τα κομμάτια του κορμιού τα..νεκρωμένα..

Θέλω να έρχεσαι , βροχή μου χειμωνιάτικη , μαζί με τις σταγόνες
να μου ξεπλένεις κάθε πόνο απ’ την ψυχή την κουρασμένη ,
παρασυρμένος , τι κι’ αν είμαι , απ’ τις όμορφες , τις ξωτικές γοργόνες ,
θα σε προσμένω πάντα , στη γνωστή μας τη… στιγμή , αγαπημένη…

Θέλω να έρχεσαι , συχνά , το έχω ανάγκη να σε..δω , να σε γνωρίσω
με’χει κουράσει τόσο , αυτή η αδιάκοπη στον κόσμο περιπλάνηση ,
μάταια.προσπαθώ , το άγνωστο άρωμά σου μεσ’ το πλήθος να μυρίσω ,
να δω το χρώμα των ματιών σου, το βουβό , γλυκειά μου άρνηση..

Λιδορίκι 13 06 07 . Κ .-

ΓΙΑΤΙ...ΤΑΧΑ....

Τάχα γιατί , ότι αγαπάμε , πάντα , μας…πονάει ,
γιατί διψάμε , πάντα , σαν μας λείπει …το νερό…
κοίτα τριγύρω , όσο μακριά το μάτι.. φτάνει..
ένα απέραντο περβόλι είν’ ο κόσμος..δροσερό..

Τάχα ..γιατί να χάνονται οι αγάπες οι μεγάλες ,
που πάνε ; τόσα δάκρυα , που κύλησαν γι’ αυτές..
ποτάμια καυτερά , σαρώσαν , κι’ άλλες…κι’άλλες
ψυχές , αλύτρωτες , θλιμένες .. ιδανικά..μοναχικές…

Τάχα..γιατί , μεσ’ τη ζωή άλλοι γελάνε κι’ άλλοι..κλαίνε ,
γιατί να γεύονται , οι λίγοι της αγάπης τους..καρπούς..
πόσοι και πόσοι πικραμένοι πέρασαν , χαθήκανε μα..λένε..
τάχα γιατί.. δεν είν’ απλόχερη η μοίρα και γι’ αυτούς..

Τάχα ..γιατί της Κυριακής η μοναξιά..διπλοπονάει..
το Κυριακάτικο το δάκρυ..κατακαίει τις..καρδιές…
κι’ αυτό το..Κυριακόβραδο ..Θεέ μου..δεν..περνάει..
με συντροφιά , μονάχα αναμνήσεις..μακρινές…

Λιδορίκι 11 06 07… Κ. -

Δ Ε Ν....Ξ Ε Ρ Ω ....

Δεν ξέρω αν , πάντα , θα μπορώ να αντικρύζω ,
Τον ήλιο , με το βλέμμα το αθώο , το παιδικό..
Ούτε κι’ αν την καρδιά μου, θα μπορώ να τη γυρίζω ,
Στα μέρη , που με μάθαν να πονώ και ν’ αγαπώ..

Δεν ξέρω , αυτό το πάντα πόσο , ίσως , θα κρατήσει ,
Λίγα λεπτά , δυό καλοκαίρια , τρεις… χειμώνες..
Ξέρω όμως , πως τότε , μόνο , η φωνή μου θα σιωπήσει ,
Όταν του κόσμου οι καρδιές , δεν θα ‘ναι μόνες …
Λιδορίκι 09 06 07 . K. -

Μ Ε Λ Α Γ Χ Ο Λ Ι Α.....

Τούτη η γλυκειά.. μελαγχολία
που μ’ έχει απόψε κυριέψει ,
άραγε που θα μ’ οδηγήσει ,
το νου μου , που θα ταξειδέψει…

Στα σύννεφα του..Χατζηδάκι ,
στα πέλαγα του..Καββαδία ,
στα όνειρα.. του Καρυωτάκη ,
η στην Καβαφική ..υμνωδία..

Μα όπου , ο νους κι’αν ταξειδέψει ,
Σφαξ , Αλεξάνδρεια , Σαλονίκη ,
στου παιδικού , θα επιστρέψει ,
του ουρανού μου , το φεγγίτη..

Κι’ όλα τα Σάββατα ,το βράδυ ,
καθώς βυθίζομαι στο χρόνο ,
το καντηλάκι , με το λάδι ,
δεν καίει ,για τους δικούς μου , μόνο ….

Λιδορίκι 09 06 07 . Κ. -

KAΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗ..ΒΡΟΧΗ....

Αυτή η καλοκαιριάτικη βροχή , με συνεπαίρνει ,
λες , και ξεπλένει της ψυχής τ’ αμέτρητα τα πάθη…
κι’ εγώ , στου νου , ακουμπισμένος , το παράθυρο ,
του κάκου , προσπαθώ να σβύσω τα φριχτά μου λάθη..

Αναλογιέμαι ,τάχα , τι χρωστάω στο κόσμο πούζησα ,
κι’ ακόμα , πόσα τούτη η ζωή , χρωστάει σε μένα
μα οι σταγόνες , μυστικά , μου ψιθυρίζουνε.. πως πούλησα ,
τα όνειρά μου ..πάμφθηνα , λες κι’ ήταν όλα κάλπικα και ξένα..

Ώρες ακουμπισμένος στο περβάζι , αφουγκράζομαι ,
ρουφάω αχόρταγα ,την ευωδιά απ’ το χώμα το βρεγμένο ,
κάτι μου λέει ,πως η βροχή με περιπαίζει , μα δε νοιάζομαι ,
είν’ το κορμί μου σε παιχνίδια τέτοια..χρόνια ..μαθημένο…

Σιγοβραδυάζει..η βροχή..ψυχομαχάει , σβύνει ..κόπασε ,
πέρα μακρυά , ο αχός από των κοπαδιών τα κουδουνίσματα
σβυέται..αχνοχάνεται , στη ρεματιά τ’ αηδόνι , ξάφνου , σώπασε ,
τα φώτα ανάβουν , γυναίκα η ..νύχτα αρχίζει τα δικά της πείσματα…


Λιδορίκι 07 06 07 Κ . -

ΕΡΩΤΙΚΟ....

Το ν' αγαπάς είναι..καυμός..
να σ' αγαπούν βαρειά..ευθύνη..
μ' αν σ' αγαπούν και αγαπάς
τότε ..δεν πρέπει να ρωτάς ,
στον έρωτα ταπιό πολλά ,
ποιό παίρνει και ποιός..δίνει..

Η αγάπη είναι φυλακή , μα και παράδεισος..
χρυσό κλουβί , που την καρδιά σου μέσα κλείνει...
μα αν στη ζωή καμμιά φορά , όλα αλλάξουν ξαφνικά..
τότε..πικρό φαρμάκι για να πιείς...σου δίνει...

Τις πονεμένες σου πληγές ,
απ' τις αγάπες τις παλιές ,
με μιά καινούρια αγάπη
προσπαθείς να..κλείσεις...
μα είναι δύσκολο πολύ..
να διαγράψεις μιά ζωή ,
κι' απ' την αρχή την ίδια
να την ξαναζήσεις....

Η αγάπη είναι φυλακή , μα και παράδεισος ,
χρυσό κλουβί , που στην καρδιά σου μέσα κλείνει...
μ' αν στη ζωή καμμιά φορά , όλα αλλάξουν..ξαφνικά
τότε..πικρό φαρμάκι γιά να πιείς...σου δίνει .

Γύρω σου ρίξε μιά ματιά ,
υπάρχει τόση..ομορφιά ,
που δεν την βλέπεις
δεν την νοιώθεις
δεν σε νοιάζει...
κι' αν όλα είναι φωτεινά ,
κι' ο ήλιος λάμπει από ψηλά..
για σένα πάντα...σκοτεινιάζει...

Λιδορίκι Χειμώνας 2005 . Κ .-

ΦΥΤΕΨΑ..ΜΙΑ...ΕΛΠΙΔΑ...

Φύτεψα στην αυλή μου , ένα μικρό ελατάκι , μια ελπίδα ,
σαν μεγαλώσει , κάποιο αηδόνι να σταθεί να κελαιδήσει ,
και στην παλιά , την ξεχασμένη γλάστρα μια μικρή ηλιαχτίδα ,
να γίνει φως , και της ψυχής μου το σκοτάδι να φωτίσει .

Στο κουρασμένο μου κορμί , έχω φυτέψει την καρδιά μου
από χρόνια , σ’ ένα μικρό κλουβί για τις αλύτρωτες αγάπες
τις χαμένες, και ταξειδεύω…ταξειδεύω στα όνειρά μου
ολονυχτίς ,στου θολωμένου μου μυαλού τις στράτες…

Όλες τις ξεχασμένες μου , παλιές , αγάπες , τις ανάστησα ,
Θυμήματα απ’ τ’ Αυγούστου , τα γλυκά τα φεγγαρόφωτα ,
Κι’ ένα μονάχο φυλαχτό , πολύτιμο , για πάντα κράτησα ,
Της απουσίας σου το φως , που πάντα έλαμπε αλλόκοτα …

Παγιδευμένος ,τώρα πιά , στου μικροκόσμου μου τα όρια ,
Περιπλανιέμαι , άσκοπα , σε μάταια , οδυνηρά , ταξείδια ,
Το ξέρω , πως στενεύουν της ζωής ,τα ορισμένα , περιθώρια..
Κι’ εγώ μετράω ,αδιάφορα , τα λάθη μου ,πουν’ πάντοτε τα ίδια…

Λιδορίκι 03 06 07 Κ. -

Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΑΣ Η..ΛΕΝΗ...

Την κουμπάρα μας τη Λένη ,
τη θυμάμαι από παιδί …
μέρα νύχτα να υφαίνει
στου σπιτιού της την αυλή .

Κι’ ήταν τόσο ευτυχισμένη..
η κουμπάρα μας η Λένη…

Από τόσο δα παιδάκι
μπήκε η Λένη στο χορό..
στα χωράφια , στα μανάρια ..
κι’ όλο το νοικοκυριό…

Κι’ όλη λέγανε τη Λένη
χρυσοχέρα , παινεμένη..

Πρώτη πάντα στο σχολείο ,
πάντα πρώτη στη δουλειά
κι' είχε πάνω απ' όλα η Λένη ,
μια ολόχρυση καρδιά..

Από μάλαμα φτιαγμένη ,
η κουμπάρα μας η Λένη…

Μεγαλώνοντας η Λένη ,
άρχισε να σιγανθίζει..
και σαν τρυφερό λουλούδι ,
γύρω να μοσχομυρίζει..

Μα ήταν πάντοτε η Λένη ,
ταπεινή και μετρημένη .

‘Ομως , πέρναγαν τα χρόνια ,
κάρπισαν τα..περιβόλια
του κορμιού της , και στον κόρφο
μοσχομύρισαν..λεμόνια…

Κι’ έμοιαζε η κουμπάρα η Λένη ,
λεμονίτσα..ανθισμένη…

Κι’όλοι στο χωριό οι νέοι ,
λαβωμένοι , ερωτευμένοι ,
παίζαν μέρα –νύχτα ζάρια…
ποιόν θε ν’ αγαπήσει η Λένη..

Μα η Λένη , η καυμένη..
είχε την καρδιά..σφιγμένη..

‘Όμως σ’ ένα πανηγύρι ,
τ’ Αι Δημητριού , στα πρωτοβρόχια
πιάστηκ’ η καρδιά της Λένης
μεσ’ του έρωτα τα βρόχια .

Άνθισε με μιάς η..Λένη
πού ‘ταν πάντοτε θλιμένη..

Αγάπησ’ ένα παλληκάρι ,
όμορφο σαν το φεγγάρι ,
και στο πρώτο το φιλί της
του ‘δωσε και την ψυχή της..

Μα ο Λιάς την ξεγελούσε ,
και μιαν άλλη αγαπούσε…

Και.. συνέχισε να υφαίνει ,
η κουμπάρα μας η Λένη ,
στον παλιό τον αργαλειό της
μοναχή..δυστυχισμένη...

Έμεινε για πάντα η Λένη...
με το Λιά ...αρρεβωνιασμένη ....

Μα περνάγανε τα χρόνια ,
στραβογέρασε η Λένη ,
με το πρόσωπο σκαμένο..
την ψυχή...χαρακωμένη..

Μιά ζωή..δυστυχισμένη...
μπαντανία..μπαλωμένη..

Μεσ' τη μαύρη μοναξιά της ,
έχει πάντα..σύντροφό της ,
μέρα -νύχτα , αγκαλιά της ,
τον καλό τον..αργαλειό της ...

Μέρα - νύχτα , πάλι υφαίνει ,
η ..κουμπάρα μας η...Λένη..

Κι' όταν έφτασε η ώρα ,
το ταξείδι να...κινήσει ,
μιά μονάχα επιθυμία ,
είχε η Λένη να...ζητήσει...

Να της βάλουν στο ...πλευρό της...
τον παλιό τον...αργαλειό της...

ΓΙΑ...ΔΕΣ....

Γιά..δες τριγύρω , άνθισε του κόσμου το..περβόλι ,
μυριάδες..τ΄αγριολούλουδα , σκορπίζουν ..ευωδιές..
μα συ, του κάκου , προσπαθείς , το χρυσωμένο βόλι ,
να βγάλεις , μέσα απ' της καρδιάς τις άπειρες..πληγές .

Άκου , η ανάσα τ' αγεριού , πως φτερουγάει..στα φύλλα
π' ανατριχιάζουν , στ' άγγιγμα της σιωπηλής..βραδυάς..
ξυπόλυτη , βγες στη βροχή και ..με τ'αστέρια μίλα ,
και θα σε νοιώσουν , είναι μιά η γλώσσα της..καρδιάς..

Γιά δες..τ' αστέρι π' αγαπάς , το τυχερό σου αστέρι
τι θα σου φέρει , άραγε , ετούτη τη βραδυά..
ένα λουλούδι..να κρατάς , με της καρδιάς το χέρι ,
και θάρθουνε τη νύχτα αυτή ..ονείρατα..γλυκά...

Λιδορίκι 290507 Κ. -

Β Ο Υ Κ Ο Λ Ι Κ Ο.....

Πότε θανάρθει η άνοιξη ,
θανάρθει..καλοκαίρι ,
να περπατήσω τα βουνά ,
ψηλά στις ..κορφοράχες..
να πιώ νερό στα δίστρατα ,
χιονόνερο στις βίγλες
να σιγαρμέξω ευωδιές ,
στα δροσερά λειβάδια ,
κι' ανάλαφρα να κοιμηθώ
στων ελατιών τον ίσκιο...

Να σιγοκλαίει η πέρδικα ,
ν' αγκομαχάει ..ο κούκος ,
κι' ο σταυραητός..περήφανα
να ψηλοαγναντεύει ,
τις στράτες , τ' αγριορούμανα ,
και τις...κοντοραχούλες .

Να πάρω τον ανήφορο
στον έλατο , να φτάσω ,
διαβαίνοντας τις Κορομπλιές ,
Κακόνι και Σπιθάρια ,
πουν' τα Τσιανταίικα μαντριά
κι' οι στρούγκες των Φουσκαίων ,
και να κονέψω , απόγιομα ,
στο Κόκκινο το Χούμα...

Πούχουν μαντριά , ο Τρόχαλος ,
ο Αβγός , κι' ο Αντρεούλας ,
κι' αντάμα να καθήσουμε
στου κονακιού τ' απόσκιο...
- Σίμπα Αντρεούλα τη φωτιά ,
φέρε μας γιοματάρι ,
το κοντοσούφλι γύρναγε ,
μην τύχει και μας...πάρει ...

- Φέρ' το καρβέλι , το τυρί ,
κοσμάρ και ψιμοτύρι ,
και πιάσε κάνα..παλιακό
του τραπεζιού..τραγούδι ...

- Και συ ορέ Μήτσο Τρόχαλε ,
λάλα και τη...φλογέρα ,
και ρίξε με τον ..παλιογκρά
πεντ' έξι στον αγέρα....
ν' ανασαλέψουν τα...σκυλιά
ν' αρχίσουν ν' αλιχτάνε ,
να μαζωχτούνε τ' άγρια
του λόγγου όλα τα ζλάπια ,
να καμαρώσουν ..λεβεντιές
πως πίνουν και..γλεντάνε
να μη χορταίν' τα μάτια τους
να μας ..κρυφοκοιτάνε....

Λιδορίκι ( Γκιώνα ) 020506 Κ . -

Σ Υ Γ Γ Ν Ω Μ Η...

Αγαπημένοι μας , φίλες και φίλοι , ο ...δαίμων του διαδικτύου έβαλε , δυστυχώς , την ουρίτσα του και αλλοίωσε ( μετρικά ) λόγω προκαθορισμένου , κατά πλάτος , χώρου μερικούς στιχους .
Ζητάμε συγγνώμη , ευχαριστούμε...

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ...ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ....

Γέρνει η ζωή στην αγκαλιά του Οκτώβρη αποσταμένη , φθινοπωριάζει , /
τα φύλλα , κίτρινα , σωριάζονται νεκρά , κάτω στων δέντρων τα ριζά , /
τ’ όνειρο του καλοκαιριού , έωλο , μακρυνό , μέρα τη μέρα ξεθωριάζει , /
κι’ όλα προσμένουν , φοβισμένα , τα σημάδια του χειμώνα , σιωπηλά . /

Πέρα , στο δάσος με τις κουμαριές , δάκρυα κρυσταλλένια , της δροσιάς /
της πρωινής , πολύτιμα πετράδια , παίζουνε με τις πρώτες ηλιαχτίδες , /
αστραφτερά διαμάντια ,σκορπισμένα στην νοτισμένη αγκαλιά της καταχνιάς /
που απλώνεται , σκεπάζοντας της γερασμένης λίμνης τις βαθειές ρυτίδες . /

Τα ξωτικά του Βαρδουσιού , αποκαμωμένα , σέρνουνε το στερνό χορό /στουβασιλιά χειμώνα το γκριζόχρωμο παλάτι , θλιβερά , λαβατωμένα /
καθώς σκορπάει , το φως της μέρας , πυρωμένο , του ήλιου το σπαθί το λαμπερό , /
σκίζοντας , λες , θριαμβευτικά , τα μαύρα σύννεφα πουν’ μαζεμένα . /

Πέρα μακριά , που σμίγει η γη κι’ ο ουρανός , στον τελειωμό της λίμνης , /
ο ποιητής , τυφλός προφήτης , του κόσμου τα μελλούμενα αγναντεύει /
στο σκουριασμένο θρόνο της ζωής , απομεινάρια θλιβερά , μιάς μνήμης /
που ξεθωριάζει διαρκώς , καθώς του Σείριου το φως θεριεύει…. /


Λιδορίκι Φθινόπωρο 2006 . Κ.-

ΜΑ...Σ ' ΑΓΑΠΩ.....

Δεν έχεις τίποτα απ’όσα ονειρευόμουνα,
ξανθά μαλλιά,πράσινα μάτια,η γαλανά.
Δεν είσ’εκείνη που τις νύχτες,σαν κοιμόμουνα,
μαζί σου μ’έπαιρνες,ταξείδια μακρινά..

Δεν είσ’ ο έρωτας εκείνος ο παράφορος ,
σαν καταιγίδα που σαρώνει την καρδιά ,
μα είσαι της αύρας τα’ απαλό σιγοψυθίρισμα ,
που μου δροσίζει τη ζωή κάθε βραδιά .

Δεν έχεις χείλια κοραλλένια, κρινοδάχτυλα
ούτε του κύκνου , τον πανέμορφο λαιμό ,
μα είναι γεμάτη η ψυχή σου ροδοπέταλα ,
και δεν θα πάψω να σου λέω , πως σ’αγαπώ .

ΠΙΚΡΗ...ΑΝΟΙΞΗ...

Δεν πρόφταινα της άνοιξης ,
να κόψω ένα λουλούδι ,
με προσπερνάγαν οι καιροί
λες κι' ήμουν μισερός ,
ακόμα και του αηδονιού
το θεικό τραγούδι ,
μέσα , βαθειά μου , έφτανε
σκοπός ...λυπητερός .

Κάθε που ο Μάης έρχεται ,
πικρό μαράζει φέρνει ,
να λησμονήσω προσπαθώ ,
μ' αυτός με παρασέρνει ,
κι' ενώ τριγύρω ανθοβολούν
χιλιόχρωμα..λουλούδια ,
μένα η ψυχή μου τραγουδάει
τα πιό πικρά,,τραγούδια .

Κάλλιο , μην έρχετ' άνοιξη ,
τα δέντρα μην ανθίζουν ,
τ' αηδόνια να μην κελαιδούν
κάτω στις ρεματιές ,
κι' αυτές της γης οι ομορφιές ,
ας μη την βασανίζουν ,
την πονεμένη μου ψυχή ,
πούχει...λαβωματιές...


Λιδορίκι άνοιξη 2006. Κ .-

Δ Ε Η Σ Η...

Ανοίγω το παράθυρο χαράματα ,
με βαλαντώνει τ’ αηδονιού η λαλιά ,
Θεέ μου, σου κάνω χίλια τάματα ,
γύρνα με πάλι , πίσω , στα παλιά .

Κρατάω την αγκαλιά μου ολάνοιχτη ,
κάθε πουλί κυνηγημένο να χωθεί ,
κι’ είν’ η μπουκιά μου πάντα ανάγγιχτη
νάβρει ο πεινασμένος , να γευτεί

Tους φίλους όλους τους συγχώρεσα ,
τώρ’ απομένει μοναχά ο εχθρός ,
χρόνια το προσπαθώ , μα δεν το μπόρεσα ,
γιατ’είν’ αυτός ο ίδιος μου ο..εαυτός .

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ....

Σας κάνουμε γνωστό , με μεγάλη χαρά και περηφάνεια , πως εξασφαλίσαμε την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ της δημοσίευσης ενός μοναδικού έργου με τον γενικό ( προσωρινό )τίτλο : " ΤΡΙΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΣΚΟΥΖΑΝΕ ΨΗΛΑ...ΣΤΟΝ ΚΟΥΚΟΥΡΕΥΤΟ ".
Πρόκειται γιά μιά πολιτικοκοινωνικοοικονομοπολιτισμικοιστορική ραψωπαρωδία των Λιδορικιώτικων....δρώμενων !!! που θα σας συναρπάξη και θα σας σηκώση , λίαν προσεχώς....

Επίσης μιά υπέροχη και πολύ τρυφερή ιστοριούλα απ' την παλιά , όμορφη Λιδορικιώτικη ζωή και όπως πάντα την αλληλογραφία μας , τις ειδησούλες και τα παραλειπόμενα , όλα αυτά .. στα...πεταχτά .....

ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ Η ΠΛΑΤΕΙΑ.....

Στου χωριού μας την πλατεία,
ψησταριές και καφενεία,
καφετέριες και μπαράκια
με μοντέρνα τραπεζάκια ,
και ομπρέλες της... θαλάσσης,
τι να βρεις και.. τι να χάσεις.

Του χωριού μας η πλατεία,
κάποτε είχε....γοητεία ,
ομορφιά... παραδεισένια,
τραπεζάκια μαρμαρένια
και καρέκλες όλο νάζι ,
με πυκνόπλεχτο ραγάζι.

Στου χωριού μας την πλατεία
περασμένα ...μεγαλεία ,
τα διηγείσαι βουρκωμένος ,
νοσταλγώντας πικραμένος,
τις παλιές , όμορφες μέρες
και τις βραδυνές βεγγέρες .

Όλοι οι χωριανοί ενωμένοι ,
κερδισμένοι και χαμένοι ,
στα χαρτιά και στην αγάπη
στων..κομμάτων το κιτάπι ,
όλοι αδέρφια , μιά παρέα ,
κι’ ήταν η ζωή..ωραία .

Τώρα στη μικρή πλατεία ,
που άλλοτ’ είχε μεγαλεία ,
τις βραδυές , τα μεσημέρια ,
άνοιξες και καλοκαίρια ,
τζερτζελέδες , νταραβέρια ,
μαύρα κι’ άραχνα..χαμπέρια .

Συνεχώς ..στριφογυρίζεις
μα κανένα δεν γνωρίζεις ,
φίλοι και γνωστοί...χαμένοι ,
με τα χρόνια... ξεχασμένοι ,
κι’ όσοι γύρω σου περνάνε ,
ούτε που σε χαιρετάνε....

Άχ..καυμένο ..Λιδορίκι...
σε κατάντησαν...τσιφλίκι...

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΓΡΥΛΟΣ......

Τις ώρες που με πνίγει η μοναξιά,
που λείπει,ακόμα,ο αδελφός κι ο φίλος,
τα καλοκαίρια μου κρατούσε συντροφιά,
ενας μικρός,παραπονιάρης, γρύλος.

Ποιός ξέρει τάχα τι καυμός τον βασανίζει ,
κι’ αυτόν και μέρα νύχτα τραγουδάει ,
στις χαραμάδες συνεχώς στριφογυρίζει ,
άραγε τραγουδώντας κλαίει η γελάει ;

Μέρες ολόκληρες τον ψάχνω , μα του κάκου ,
ακούω μόνο τη φωνή του , δεν τον βλέπω ,
μ’ αυτός καλά κρυμένος , φαίνεται , από κάπου ,
με συντροφεύει πάντα , όταν λυπημένος στέκω .

Πέρναγαν , έτσι , τα ζεστά τα καλοκαίρια ,
έχοντας πάντα συντροφιά μου αυτό το φίλο ,
ώσπου μιά μέρα μου παγώσανε τα χέρια ,
σαν άκουσα : πατέρα , βρήκα σκοτωμένο ένα γρύλο.....

ΜΟΙΡΟΛΟΙ...

Φέτος , μην έρθει άνοιξη , μην έρθει καλοκαίρι ,
να μην ανθίσουν τα κλαριά , μη λουλουδίσει ο κάμπος ,
μον' να ξεράνει ο πλάτανος , να μαραθεί κι' ο κέθρος ,
κι' οι βρύσες οι δροσόνερες , γιά πάντα να στερέψουν .

Πουλιά μην κελαιδήσουνε , να μην το πουν τ' αηδόνια ,
βουβός ο κούκος στις κορφές κι' ο κότσιφας στα πλάγια ,
κι' απ' την αυγή να σιγοκλαίν οι μαυροπερδικούλες ,
μέχρις αργά το σούρουπο , στου λιάτορα τη χάση .

Χιόνια να πέφτουν τ' αι Γιωργιού , πάγος τ' αι Κωσταντίνου ,
κι' ολόγυρα να βγάζει η γης φαρμακερά βοτάνια ,
να τα βοσκάν τα ζωντανά , του λόγγου τα ζουλάπια ,
να χάνουνε τα λογικά κι' αλλού φωλιές να φκιάχνουν .

Να βγαίνει ο ήλιος σούρουπο , αυγούλα το φεγγάρι ,
να σβύσουν απ' τον ουρανό , αυγερινός και πούλια ,
οπούχ' αδερφό και πούχασα , λεβέντη , παλληκάρι ,
της νειότης και της άνοιξης , το πιόμορφο κλωνάρι .

Αθήνα 8-5-1999 .

ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΙΣΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ....

Χθες βράδυ , αργά , σ’ένα συρτάρι , ξεχασμένο ,
βρήκα ενα γράμμα σου , παλιό , κιτρινισμένο ,
διαβάζοντάς το εξαγρύπνησα , ως να φέξει ,
κι’έγραφε πάνω : καλοκαίρι εξήντα έξι .

Κάθε σου λέξη , ένα κομμάτι απ’τη ζωή μου ,
τάραξε τα ήσυχα νερά , μεσ’την ψυχή μου ,
με μιάς , ζωντάνεψαν στο νου τα περασμένα ,
στιγμές , αξέχαστες , πού έζησα με σένα .

Χρόνια , στα βάθη της καρδιάς φυλακισμένες ,
φλόγες , στη στάχτη την παλιά παραχωμένες ,
κάποτε πότε 'ομως , σιωπηλά , ξαναγυρίζουν
κοιτάζοντάς με σαν αστέρια που... δακρύζουν .

Χθες βράδυ , αργά , σ'ένα συρτάρι , σκονισμένο ,
βρήκα το πιό 'μορφο κομμάτι της ζωής μου , ξεχασμένο ,
σκόρπιες σελίδες , πού 'χουν στον καιρό αντέξει ,
κι' όλες τους , πάνω γράφουν : καλοκαίρι εξήντα έξι.....

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ....

Πέρασε , πάει , έφυγε κι΄αυτό το καλοκαίρι ,
κι΄όσα περίμενες να΄ρθούν , να γίνουν , ξέχασέ τα ,
βαθειά , όμως , μέσα στην καρδιά σου κράτησέ τα
μπορεί του χρόνου νάσαι τυχερός , ποιός ξέρει.

Τόσους χειμώνες κάνεις όνειρα , προσμένεις ,
νάρθει η άνοιξη ,ν’ αλλάξει η ζωή σου , να χαρείς ,
μα είναι σίγουρο όμως , πως ξανά θα πληγωθείς ,
αφού στα ιδια και στα ίδια , πάντα μένεις.

Είναι κι΄αυτό ένα,περίεργο , παιχνίδι της ζωής ,
κι΄ίσως να ειν΄εκείνο ζωντανούς που μας κρατάει,
πάντα,σχεδόν , οτι προσμένεις,δυστυχώς,σε προσπερνάει,
μα πάντα ελπίζεις,ότι κάποια μέρα θάρθει ,θα το βρείς.

Κι΄έτσι,σε ξεπερνούν αργά,αθόρυβα,τα χρόνια
γεμάτα ελπίδες,προσμονή κι΄απογοητεύσεις,
και δοκιμάζεις στην ζωή σου,όλες τις γεύσεις
μέχρι να πέσουν ,στα μαλλιά, τα πρώτα χιόνια.

Τότε...μετράς καρτερικά,τι έδωσες,τι πήρες
νάβρεις αν είσαι κερδισμένος η χαμένος,
μα ανακαλύπτεις οτι ζούσες χρόνια....πεθαμένος,
αγνοημένος ,ξεγραμμένος,απ΄τις μοίρες.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του ΠΟΚΕ ΑΤΕ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.
Φθινόπωρο 1996-τεύχος 22.
Συμπλ: 14 03 06.

ΖΗΣΕ ΤΟ....ΟΝΕΙΡΟ....

Σήκω νωρίς το χάραμα , έβγα στο παραθύρι,
τρύγα ,την πρώτη, του ηλιού τη χρυσωμένη αχτίδα,
χωρίς ανάσα , ρούφηξε τ’ολόγιομο ποτήρι
με της ζωής τις ομορφιές , πάντα... υπάρχει ελπίδα.

Μη σταματάς τα ονείρατα , ταξίδευε στο χρόνο
όσο έχει το κορμί αντοχές και το ποθεί η καρδιά σου ,
άσ’ το τραγούδι ατέλειωτο , κράτα για σένα μόνο
του στίχου το τελείωμα , βαθειά , μεσ’ στα όνειρά σου…

Κι’ αν σε προδώσει η ζωή , εσύ θα τόχεις νοιώσει
το υπέρτατο συναίσθημα , βαθειά , μεσ’ στην ψυχή σου
κι’έτσι , το ονειροτράγουδο ποτέ δεν θα τελειώσει ,
θα τόχεις πάντα συντροφιά , ως να σβηστεί η ζωή σου .

Λιδορίκι 12 12 06.

ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ ...ΣΤΟΝ ΨΑΛΑ...

Θα φύγω νύχτα,απ'το κελί, που με κρατάει κλεισμένο
στην πόλη αυτή,την άπονη,την πόλη τη σταχτιά.
Θα ταξειδέψω ολονυχτίς,ταξείδι... ονειρεμένο,
να φτάσω..γλυκοχάραμα,στη ράχη στον Ψαλά.

Κει,με τα χέρια ορθάνοιχτα,το βλέμα καρφωμένο
κατάκορφα στον ουρανό, θα πάρω αγκαλιά
όλα όσα τόσο μούλειψαν,χρόνια..φυλακισμένο ,
και θα ρουφήξω αχόρταγα, της γης την ευωδιά.

Θα με χτυπάει του Βαρδουσιού το παγωμένο αγέρι,
θα τραγουδούν,ολάνθιστες,οι πικραμυγδαλιές,
κι'εγώ,σεμνός.. προσκυνητής στο Θεικό το χέρι,
που χάρισε στον τόπο αυτό,τις τόσες ομορφιές.

Αθήνα 27 02 07 Κ.-

Μ Α Θ Ε ......

Την ευτυχία μέτρα , πάντα , με τον πόνο σου,
και της ζωής την ομορφιά , με την ασχήμια ,
μάθε να ζείς ευτυχισμένος , έστω μόνος σου ,
βλέποντας , πάντα , για παλάτια τα συντρίμια.

Μη λιμπιστείς λεφτά και δόξα , είν 'εφήμερα ,
κι'ίσως , ποτέ , δεν θα σου φέρουν ευτυχία ,
αρκέσου , σ'όσα η ζωή σού δίνει σήμερα ,
τ'άλλα είν' η λάμπουσα που λένε..δυστυχία.

Η...ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ...

Αγαπημένη μας Α.Κ από την όμορφη Κύπρο,σ'ευχαριστούμε θερμά για τα καλά σου λόγια,σ'αυτό που μας ρωτάς θάχεις πολύ σύντομα την απάντησή σου,θέλει...μελέτη το θέμα.
Με την ευκαιρία , θάθελα να αναφέρω ότι τελευταία χρησιμοποιούνται,ειδικά στα ΜΜΕ, εκτός της... < περιρρέουσας ατμόσφαιρας > και διάφορες άλλες φράσεις και λέξεις που τις περισσότερες φορές είναι άσχετες ,άστοχες η λανθασμένες.
Βέβαια δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση απ'τους πολίτες να είναι...άσφαλτοι που λέει και η κ.Δημητρίου,έχουμε όμως την απαίτηση από τους Δημοσιογράφους και τους Πολιτικούς μας να μιλάνε σωστά τη γλώσσα μας,κι'οχι να ακούμε μέρα νύχτα τη λέξη ΥΠΕΡΕΣΙΕΣ και ξανα και ξανα και δρώμενα και συνάδει και διάφορες άλλες ασυναρτησίες.
Αν κάποια στιγμή ακούσετε ,σε ελληνικό κανάλι,κάποιον επίσημο ει μη,να πει σωστά την λέξη υπηρεσία,παρακαλούμε να μας ενημερώσετε αμέσως για να τον...τιμήσουμε δεόντως.

Φίλε Δωριέα,με μεγάλη μας χαρα θα φιλοξενήσουμε την...ποιητική συνεργασία σας,αφού αφορά και στην περιοχή μας,όχι όμως σ'αυτή τη σελίδα αλλά στο lidoriki.blogspot.com και αυτό ισχύει για όλους τους φίλους μας και τόχουμε τονίσει πολλές φορές.
Αναμένομεν....γραπτά σας...

Αγαπητέ μας..Κριτικέ,για το θέμα που θίγεις δεν μπορούμε,δυστυχώς,να κάνουμε κανένα σχόλιο,ύστερα κατά το Τσαρούχειον δόγμα στην πατρίδα μας είσαι...ότι δηλώσεις,αφού λοιπόν ο περι ου ο λόγος αποφάσισε να είναι...ποιητής και λογοτέχνης εμείς τι μπο ρούμε να κάνουμε;απλά θα του ευχηθούμε...περαστικά του...

Αναρωτιέσαι καλέ μας φίλε Λιδορικιώτη,δικαιολογημένα ίσως,ποιά είναι η σωστή γραφή του ονόματος του χωριού μας,ποιός θα μπορούσε να σου απαντήσει υπεύθυνα;κανένας,εί ναι πολλές,και αντικρουόμενες,οι απόψεις και δυστυχώς έχουν επιφέρει από..μετρία ως πλήρη..συγχυση,γι'αυτό και κατά καιρούς αλλάζει και η γραφή χωρίς συγκεκριμένο λό γο και αιτιολογία.
Θα πρέπει ίσως εδώ να τονίσουμε,ότι με το επίμαχο θέμα έχουν ασχοληθεί, και μάλιστα έχουν εκφράσει και συγκεκριμένη άποψη,άνθρωποι που δεν γνώριζαν ούτε που βρίσκεται...
γεωγραφικά το Λιδορίκι.
Προσωπικά,έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στο χωριό μας και έχοντας παρατηρήσει,από παιδί ακόμα,τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν,σε κάθε περίπτωση,οι χωριανοί μας και λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη ,την έντονη σκωπτική τους διάθεση σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις τους,πιστεύω ακράδαντα ότι η γραφή έχει τις ρίζες της στο ρήμα Λοιδορώ , υπάρχουν βέβαια και πάμπολλα γραπτά κείμενα,αιώνες πριν,που στηρίζουν αυτή την άποψη.
Με τα χρόνια βέβαια ,αλλά και με τις διάφορες απλουστευτικές παρεμβάσεις και διαδι κασίες,προέκυψε,πιστεύουμε, η απλούστερη γραφή Λιδορίκι αντί Λοιδορίκι,χρήσιμο πολύ θα ήταν,πάντως, να γνωρίζαμε που ήταν χτισμένο το χωριό μας πριν καταστραφεί απ'το σεισμό τον 15 αιώνα, τότε ίσως είχαμε και κάποια επι πλέον στοιχεία που να ενίσχυαν τις απόψεις μας.
Εκείνο όμως που μετράει είναι το ότι είτε με ο,είτε με ω ,είτε με ι η οι,το Λιδορικάκι μας είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ κι'αυτό θάπρεπε να μας φτάνει.και να μας περισσεύει.

ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ....

Τι , κι'αν τις ομορφιές του κόσμου , όλες ,γνώρισες ,
κι' αν έζησες στα πιό όμορφα , τα πιό ψηλά παλάτια ,
τίποτα δεν αξίζουν όλα , μπρος στο καλωσόρισες ,
που θα σου πουν , ψιθυριστά , δυό δακρισμένα μάτια .

Τι , κι'αν στης μοναξιάς , τ'απέραντα , τα πέλαγα ταξείδεψες,
και στων ονείρων σου ναυάγησες , τ'απάνεμα ακρογιάλια ,
στου πατρικού σου την αυλη , σε μια γωνίτσα , γύρεψες ,
τα παιδικά σου όνειρα , να θάψεις , σαν πολύτιμα κοράλια .

Τη γερασμένη , του σπιτιού σου , καρυδιά , στον κόρφο
σαν άγιο φυλαχτό , στα μακρινά σου τα ταξείδια , κράτησες
μαζί με τη μορφή του κοριτσιού , που ξύπνησε τον πόθο ,
σαν ήσουνα αμούστακο παιδί , σαν πρωταγάπησες .

Μέσα απ'τα πράσινα , ξεθωριασμένα , του σπιτιού παράθυρα ,
ώρες ατέλειωτες , κοιτώντας τη βροχή , ταξείδευες..ταξείδευες ..
σε χώρες μακρινές , εξωτικές , φέρνοντας πάντα..λάφυρα
τις ομορφιές , του ονείρου , της ζωής , που πάντα γύρευες .

Πάντα επιστρέφεις , στη γωνιά τη φτωχική , τη λατρεμένη ,
να ονειρευτείς , παιδί ξανά , κάτω απ'τη γέρικη μουριά ,
μα αλλοίμονο..απ'όσα ήξερες παλιά , τίποτα πια δεν απομένει ,
μόνο στα βάθη του μυαλού , η απέραντη της μάνας η αγκαλιά .- Κ.

ΤΑ ΛΑΘΗ....

Για όσα λάθη έκανα ,
πλήρωσα και πληρώνω.
Για όσα όμως δεν έκανα ,
πικρά το μετανοιώνω. Κ.
Για να τη μάθεις τη ζωή ,
πρέπει να κάνεις λάθη ,
και ο καθένας ,φίλε μου ,
πλήρωσε για να μάθει.

Βρέστε μου ένα αλάνθαστο ,
και πάρτε του τα μέτρα , R.
θα είναι τζας,ξενέρωτος ,
η θάναι από πέτρα .

Γυναίκες μ’αγαπήσανε ,
μου δώσαν το κορμί τους ,
κάποιες, κι’εγώ, αγάπησα
και δίπλα τους περπάτησα, K.
πληγώθηκα,πικράθηκα,
μα όσο κι’άν προσπάθησα ,
ποτέ δεν τα κατάφερα,
να μπω μεσ’την ψυχή τους.

Φέρτε μου ένα ανέραστο ,
και πάρτε του τα μέτρα ,
θα είναι τζας,ξενέρωτος , R.
η θάναι από ..πέτρα.- Κ.

ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ......

Όταν πέφτει το βραδάκι,
στη Βαθειά και στ'Αλωνάκι,
ξεμπαρκάρουνε τ'αλάνια
νυσταγμένα και..χαρμάνια,
κι'αραχτοί στις πολυθρόνες,
λες και δούλευαν..αιώνες,
πίνουν ρούμι και..τεκίλα
κι'ευωδιάζουν..βαρβατίλα.

Όμορφό μου Λιδορίκι,
φρέντο,νες και αραλίκι,
κοντοσούβλι,κοκορέτσι
κι η ζωή κυλάει έτσι.

Τα σαίνια απ'το Βαρούσι,
βραδινό κάνουν..γιουρούσι,
απ'τις Λάκες στον Αντώνη
και ακούγοντας τον..Γκιώνη,
κάνουν κόλπα..τσαλιμάκια
κι'ακονίζουν τα..καμάκια.

Μαχαλάς και Αλωνάκι,
σου θυμίζουν..Κολωνάκι,
σούρτα-φέρτα οι κυράδες
μπέιμπι-σίτερ και μανάδες,
Αλβανοί κι'αλλοχωρίτες,
πούχουνε ψηλά τις..μύτες.

Και στον πλάτανο από κάτω,
μιά στα ύψη,μιά στον πάτο,
η.....Βουλή..συνεδριάζει
Νόμους κι'αποφάσεις βγάζει,
τσίπουρα και ούζα πίνουν
τα προβλήματα όλα..λύνουν.- Κ .

ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ.

Ήταν τα μάτια του λαμπρά,
το πρόσωπό του όμορφο,
το στόμα του δεν ήτανε
σαν ένας καταρράχτης
που τρέχουν όλα τα νερά,
απ'όλα τα ποτάμια.

Το σώμα του ήτανε ψηλό,
λεπτό ,γεροδεμένο
και τα μεγάλα πόδια του,
στέκονταν σαν κολόνες,
δύναμη είχε λιονταριού
και τη σοφία της γλαύκας,
καιτην ψυχή του Ελληνα ,
είχε μέσα στα στήθια.

Αλλ’όταν έμπαινε ο εχθρός
μέσα στο σπιτικό του
σπαθί και βέλη μίλαγαν,
με τη φωνή του Χάρου,
φύγε εχθρέ απ’τη ζωή,
τη δύστυχη,τη μαύρη,
ο γίγαντας εθύμωσε,
θέλει σε μακελέψει.
Ολημερίς γυμνάζονταν,
το βράδυ καραούλι,
εχθρός να μην περάσει πια
στην αυτοκρατορία.
Ξέρει σπαθί χειρίζεται,
ξέρει και κολυμπάει,
ξέρει πηδάει τα βουνά
ξέρει και τα σηκώνει,
ξέρει καικάθε στόχο του
με βέλη να χτυπάει.
Αγάπαε τη γυναίκα του,
την όμορφη κυρά του
αρχόντισσα στο σπιτικό,
μα και στην καρδιά του .
Μα όταν μονομάχησε
στα μαρμαρένια αλώνια,
ο Χάρος τον εχάλασε,
τον Διγενή Ακρίτα
τον μέγιστο και τον σοφό,
τον έξυπνο και τον τρανό
και μεσ’τον κάτω κόσμο
τον έκλεισε βαθειά.-


Χάρης Κ. Καψάλης
Γ΄ Δημ.Σχολείο Αθηνών
Τάξη ΣΤ ΄
Αθήνα 4 – 3 -2002.

ΠΛΟΥΤΙΣΤΕ ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΣΑΣ.

Π Α Ρ Α Θ Υ Ρ Α Κ Ι Α Σ.

Πολιτικός,Δημοσιογράφος,Ηθοποιός,Καλλιτέχνης και γενικά όποιος μας ταλαιπωρεί καθη -μερινά απ'τα παράθυρα της τηλεόρασης ( συνώνυμο: μαιντανός.)


Κ Ο Ν Δ Υ Λ Ο Φ Α Γ Ο Σ.

Ο καταβροχθίζων τα Κρατικά η Κοινοτικα κοδύλια.( συνώνυμο: τρωκτικό ).

Η ΕΛΛΑΣ ΤΩΝ....ΚΥΚΛΩΜΑΤΩΝ.

Στην έρμη την πατρίδα μας,όλα τα κυκλώματα (Δικαστικό,Εκκλησιαστικό,Στρατολογικό κλπ ) λειτουργούν..άψογα εκτός ,βέβαια ,απ'τα κυκλώματα που είναι απαραίτητα στην καθημερινή μας ζωή,της ΔΕΗ,του ΟΤΕ,των Τραπεζών,των ΔΟΥ κ.α. Υπηρεσιών.-

ΤΕΝΤΑ...PRESS ROOM.

Αν ήξερες καυμένε μου,
Ωνάση Αριστοτέλη
πως το Ωνάσειο Ιδρυμα,
θα καταντούσε εν τέλει,

Θα τόκανες σκυλάδικο
καφέ σαντάν η μπάρα
αφού όλο γυροφέρν’εκεί
η σάρα και η μάρα.

Και βγάλαν’οι λεβέντες μας
μια διεθνή πατέντα,
γραφείο τύπου, στα ορθά,
εν μέση...οδώ σε...τέντα.

Κι’ όπως ηρθαν τα πράγματα,
λόγος σε μας δεν πίπτει,
μαθεύτηκαν τα ...χάλια μας
και πλάκωσαν κι’οι...γύφτοι..


12 01 96. Eκπομπή: THE VOICE OF THE GREECE
Ρ/Σ Α Ν Τ Ε Ν Α.

Τ Ρ Α Π Ε Ζ Ι Κ Ο Ι.

Ω τυχεροί!!!! Τραπεζικοί ,προνομιούχοι,
ταμπουρωμένοι πίσω απ’τους γκισέδες,
σας λεν των υπαλλήλων ρετιρέδες
μα στων χρημάτων τα χαρέμια είστ’ευνούχοι.

Τίτλοι ,σπουδές,ιδανικά , παραχωμένα
στης καθημερινής σας βιοπάλης τα συρτάρια,
βαθειά στον πάτο πλακωμένα με λιθάρια
τα όνειρά σας από χρόνια , ξεχασμένα..

Ελαστικά ωράρια,κοστούμια και γραβάτες,
μετεκπαιδεύσεις,σεμινάρια και συσκέψεις,
απογορεύοντ’αυστηρώς οι κάθε είδους σκέψεις,
σαν μαριονέτες, σε χαζοχαρούμενες παράτες.

Στις επαρχιακές τις πόλεις .....εξουσία
Παπάς ,δραγάτης και Δ/ντής Τραπέζης
ειν’κολακευτικό καλά το ρόλο σου να παίζεις,
σ’αυτή την άθλια φαρσοκωμωδία.

Τριακονταπενταετή καριέρα κανετ’ευδοκίμως,
Δ/ντές και Τμημ/ρχες με ψηλά λοφία,
είν’ σοβαρό,αν ψάξεις ,στην ουσία
να εκπροσωπείς την Τράπεζα –νομίμως.

Αναρωτήθηκες ποτέ,βαθμούς και θέσεις
για ν’αποκτήσεις,άραγε τι έχεις δώσει,
απ’τη φτωχή σου τη ζωή σου πήραν τόση,
όση δεν μπόρεσες ποτέ στον εαυτό σου να διαθέσεις.

Κι’όταν θαρθεί το πλήρωμα του χρόνου,
και τελειώσεις τη λαμπρή σταδιοδρομία,
στα κοντινά σε ψάχνουνε γηροκομεία,
να σου πληρώσουνε τη σύνταξη του..πόνου.-

16 06 95 Περιοδικό ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ Π Ο Κ Ε Α Τ Ε.

ΣΚΕΨΕΙΣ...

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.

Το μέλλον σου και το παρόν,
αν δεν μπορείς να ζήσεις,
είσαι άξιος της μοίρας σου,
ζεις μόνο με αναμνήσεις.


ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ.

Γνώρισα ανθρώπους,φτωχούς,περήφανους που δεν ντρέπονταν για τη φτώχεια τους.
Γνώρισα όμως και πλούσιους,μίζερους,δυστυχισμένους,που δεν ντρέπονταν για τον τρόπο που απόκτησαν τα πλούτη τους.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ.

Οι καλλιτέχνες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Σ'αυτούς που ζουν για την τέχνη και σ'αυτούς που ζουν..απ'την τέχνη. Κ.

ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ.

Μερικοί συγγενείς μας είναι κάτι σαν..τη σκωληκοειδή απόφυση ( σκωληκοειδήτιδα )γεννιόμαστε μαζί της,όταν όμως γίνεται επικίνδυνη πρέπει να αφαιρείται.- Κ.