ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ....

Δεν ξέρω πως η μοίρα , το συνταίριασε , φθινόπωρο να φύγεις ,
ίσως , και νάταν θεία τύχη , αυτή η φυγή..ομολογώ ,
στη μελαγχολική , της φύσης , ομορφιά που φθίνει , εσύ ν’ ανοίγεις
την πόρτα που στης άνοιξης τον τόπο σ’οδηγεί , το θαλερό…

Του φθινοπώρου , που αγαπώ , πάντα μου θύμιζες τη θλίψη ,
έτσι , χωρίς τον λόγο να μπορώ , ποτέ μου να σκεφτώ ,
όμως το γέλιο και η λάμψη ,η πλατινένια, των μαλλιών σου,θα μου λείψει ,
καθώς του φθινοπώρου , τα πεσμένα φύλλα , απ’ τα δέντρα , θα μετρώ…. Κ.-

Αθήνα 14-11-07 .

ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.....

T΄αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουνε για πάντα , απ’ τη ζωή σου ,
ποτέ σου, ηθελημένα , μην τα λησμονήσεις ,
μιά χαραμάδα κράτησ’ ανοιχτή , στο παραθύρι της ψυχής σου ,
του νου σου το ..φεγγίτη , ερμητικά , ποτέ, μην κλείσεις…

Τις όμορφες στιγμές που έζησες μαζί τους , κράτησέ τες
πολύτιμα πετράδια , στην καρδιά σου , φυλαγμένα ,
κι’ όσες στιγμές πονάνε και πληγώνουν , σβήστες..ξέχασέ τες ,
μη θεμελιώνεις την αγάπη σου , ποτέ , στα περασμένα .

Τ’ αγαπημένα πρόσωπα που έχασες , μακριά δεν έχουν φύγει ,
δίπλα σου θάναι πάντα , θα σε συντροφεύουν ,
στην έγνοια τους θα σ’έχουν , ότι στη ζωή και να σου τύχει ,
φύλακες άγγελοί σου , να σε προστατεύουν………Κ.-

Αθήνα 14-11-07

AΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ...ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ....

Έφυγε , πάει , κι’ αυτό το καλοκαίρι….
Τις φεγγαρόφωτες τ΄Αυγούστου τις βραδιές , ίσως ποτέ να μην τις ξαναζήσω…
Μα ένα λουλούδι , θα κρατώ πάντα στο χέρι ,
Και τραγουδώντας της ελπίδας το σκοπό , μια ευχή θα κάνω , να ξαναγυρίσω .

Οι όμορφες στιγμές της μοναξιάς μου ,
Εκεί μακριά στου κουμαρόδασου , τη λαμπερή..σιγή , θα με προσμένουν ..
Κομμάτια της αιώνιας συντροφιάς μου ,
Καθώς το θρόισμα των φύλλων , τα τριζόνια θα τα κάνει ..να..σωπαίνουν…

Πλημμυρισμένο , της ψυχής μου το τεφτέρι ,
Απ’ τις δροσιάς της πρωινής ,τις λαμπερές , τις διάφανες ,τις διαμαντοσταγόνες..
Που πέφτουνε, σκορπίζονται , στο ταπεινό μου χέρι ,
Καθώς το βλέμμα , τρομαγμένο , διασχίζει , του δειλινού τις ξέθωρες εικόνες .

Έφυγε ..πάει , κι’ αυτό το καλοκαίρι…
Ώρες , στιγμές και μήνες σβήστηκαν , απ’ της καρδιάς μας , το κρυφό το καλεντάρι ,
Το μαρτυράει του πόθου το τρεμάμενο το χέρι ,
Καθώς απλώνεται δειλά , ικετευτικά , του φεγγαριού που βγαίνει , λίγο φως να πάρει…

Λιδορίκι 2-11-007...........Κ.-