Ονειρεμένο λιόγερμα , ο ήλιος πάει να δύσει..
η οδός ονείρων , στο πικάπ , του Μάνου Χατζηδάκι
από μακριά ακούγεται , κι’ ολόγυρα η φύση
γαληνεμένη με κερνάει νοσταλγικό φαρμάκι .
Των προβατιών βελάσματα , ω..θεία ..μελωδία ,
καθώς τα φέρνει η ανασεμιά της γυμνοκόρης Γκιώνας ,
που στέκει ολόρθη σα θεά , σ’ αρχαία τραγωδία ,
πλέουν στο δάκρυ του χιονιού που.. ξέχασ’ ο χειμώνας .
Παραδομένος στ’όνειρο της νύχτας που σιμώνει ,
ταξειδευτής μοναχικός , στ’ ορίζοντα τους δρόμους
σφυρηλατώντας τους , ο νους , στης φαντασίας τ΄αμώνι
κάνει τους έρωτες καυμούς και τις αγάπες πόνους …
Ονειρεμένο λιόγερμα , θανατερό φαρμάκι
της μοναξιάς η συντροφιά , του φίλου η απουσία ,
με σφαλισμένο της ψυχής το μυστικό πορτάκι ,
χιλιάδες , γύρω , άνθρωποι , μα λείπει η..παρουσία…
..αυτών που τόσο αγάπησες , που πρόδωσες , που φύγαν ,
σαν τις νιφάδες του χιονιού , στα ξαναμμένα ..στήθια
της κόρης που αναρωτάει, πως χάθηκαν , που.. πήγαν
τα τόσα της τα όνειρα , μες του καιρού τα βύθια……Κ.-
Λιδορίκι 19-7-2008
