ΣΤΟΥ ΛΙΔΟΡ'ΚΙΟΥ ΤΙΣ...ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ..

Στου Λιδορ’κιού τις γειτονιές ,
τ’ αξέχαστα τα χρόνια ,
άκουγες παιδικές φωνές
κελάηδαγαν τ΄αηδόνια ,
ω..τι αξέχαστες βραδιές ,
στου..Λιδορ’κιού τις γειτονιές…

Ασβεστωμένες οι..αυλές
κι’ ολόγυρα οι..αλτάνες ,
μοσχομολόχες , τσετσεκιές ,
μοσχάτες μαντζουράνες ,
ονειρεμένες οι ..νυχτιές
στου Λιδορ’κιού τις γειτονιές .

Ξερό ψωμί και..δυό ελιές
μεριάζανε την ..πείνα ,
κι’ οι πεντακάθαρες καρδιές
κακιά δεν είχαν ..σφήνα ,
κι’ ολάνοιχτες οι..αγκαλιές
στου Λιδορ’κιού τις..γειτονιές..

Νέοι , γερόντοι και γριές ,
στου μόχθου το..παιχνίδι ,
σχόλες , γιορτές , καθημερνές ,
μα ονειρικό ταξείδι ,
των κοριτσιών οι αγκαλιές
στου Λιδορ’κιού τις γειτονιές .

Αχ..πως περάσαν βιαστικές ,
φύγαν σαν..χελιδόνια ,
όλες εκείνες οι ευωδιές
που πνίγαν τα μπαλκόνια ,
‘ρωτεύονταν νέοι και νιές
στου Λιδορ’κιού τις γειτονιές……..Κ.-


Λιδορίκι 26-10-2008

..ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ..ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ..

Ένα μικρό περιστεράκι απόψε ήρθε στο φεγγίτη μου ,

ίσως , μου φέρνει κάποιο μήνυμα απ’ τα περασμένα ,

μα ‘γω δεν περιμένω πιά κανένα στ’ άδειο σπίτι μου ,

χρόνια και ..χρόνια τώρα , τα παράθυρα ..κλεισμένα..

Κει , στη βαθειά μου συλλογή , στην τόση μοναξιά μου ,

το απαλό , στου παραθύρου μου το τζάμι , αυτό το χτύπημα ,

τάραξε , λες , τα από χρόνια ξεχασμένα , έωλα , όνειρά μου ,

κι ήταν , στ’ ατέλειωτο σκοτάδι μου , το μόνο ευτύχημα .

Κάτι καινούριο , ως..άλλωστ’ ήταν φυσικό , δεν..έφερε ,

τ’ άκακο αυτό πουλάκι , της ψυχής ο αθώος..ταχυδρόμος ..

μα , έστω και για λίγο , άθελά του , απ’ τη λήθη με..συνέφερε ,

μου’δειξε , πως η μοναξιά , δεν είναι της ζωής ο μόνος δρόμος …

Φτωχό πουλάκι , περιστέρι ..μοναχό , αθώο , αγαπημένο ,

χαμένος κόπος , το δικό σου αυτό τ’ αποψινό το πρόσφορο ,

άδικα προσπαθείς , για να με κάνεις , έστω λίγο , ευτυχισμένο ,

σ’ αυτό τον κόσμο , που τον έχω κάνει μόνος μου..ανυπόφορο…….Κ.-

Λιδορίκι 25.9.08 – 18.10.08

Μ Α Γ Ε Ι Α ....

Ουδέν καλόν..αμιγές κακού , λέγαν οι ...αρχαίοι πρόγονοί μας , κι' είχαν..δίκιο , η υπέροχη αυτή φωτογραφία ,του φίλου και γείτονα Θανάση Κολοκυθά , Aρχιτέκτονα με καλλιτεχνικές..ανησυχίες , καλή και..άγια , αλλά είχε και τις..παρενέργειές της ,...υποστείτε..τις....

Σαν βγαίνει απ’ τον Παλιόραγκο ,τ’ Οκτωβριανό φεγγάρι..
χρυσώνοντας τις ομορφιές του ..Γυφτομαχαλά ,
του ρουμανιού τα ξωτικά , με την περίσσια χάρη ,
στήνουν χορό και τραγουδούν , στων δέντρων τα κλαριά .

Των προβατιών τα κύπρια , στου Βαρουσιού το ρέμα ,
βουβαίνονται..σωπαίνουνε , στο μαγεμένο βράδυ ,
καθώς Νεραιδοτράγουδα ακούγονται , σαν…ψέμα ,
όπως τα φέρνει ολόδροσα , των Καλτεζιών το..χάδι..

Οι τυχεροί μας , στον Ψαλά , οι χωριανοί , αγναντεύουν ,
δεξιά , ζερβά , κι’ αντίπερα την τόση ομορφιά ,
και γεύονται τις ευωδιές της Γκιώνας , που κοντεύουν ,
φτάνουν , σαν χάδι δροσερό ,… βουνίσια..ανασεμιά..

Τέτοιες βραδιές , αφήνεσαι , στων αστεριών την ..πλάνη ,
στου φεγγαριού την αγκαλιά , ξεχνιέσαι..ονειρικά…
κι’ απλώνοντας τα χέρια σου , στου ουρανού τη..στάνη ,
πλανιέσαι , λες και ξαναζείς σε χρόνια..παιδικά……..Κ.


Λιδορίκι 15-10-2008 .

ΣΤΟ..ΚΟΥΜΑΡΟΔΑΣΟ..

Φτωχό μου , αγαπημένο κουμαρόδασο..
της μοναξιάς μου , της ατέλειωτης , μονάχο..καταφύγι ,
πόσες φορές , στο χρυσαφένιο σου πρωτόδροσο ,
δε με συντρόφεψες , στης χίμαιράς μου το ατέρμονο..κυνήγι…

Πόσες φορές στη νοτισμένη την αγκάλη σου ,
δεν με ταξείδεψες , σε μέρη ξένα , εξωτικά ..ονειρεμένα ,
κι’ άλλες , στη λίμνη κάθρεφτίζοντας τα κάλη σου ,
δε μού’δειξες , κρυφά , τα μονοπάτια της ζωής , τ’ αγαπημένα .

Πόσα , στις ώρες της σιωπής , δεν με ‘μαθες ,
πώς να προσμένω τις ζωής τις ομορφιές , να μ’ ανταμώσουν ,
κι’ απ’ των ανθρώπων τις ψυχούλες τις..πολύπαθες ,
ποτέ να μη ζητάω πολλά , περσότερα απ’ όσα έχουνε να δώσουν..

Μιά 'λλη ζωή , κοντά σου πάντα έζησα ,
γεύτηκα , λες , πρώτη φορά , τους ώριμους καρπούς του πεπρωμένου ,
κι’ εκεί μες στη γαλήνια ερημιά σου , έσβυσα ,
την πίκρα των χειλιών , από τη γεύση κάθε πόθου..ξεχασμένου …..Κ.-


Αθήνα 4-5 / 10 / 2008 .