Η ΠΑΛΙΑ ΑΥΛΟΠΟΡΤΑ...

Πνιγμένη στον ξερό κισσό , η παλιά μας η αυλόπορτα ,
σάπισε βυθισμένη στην αχλή , στην εγκατάλειψη ,
θλίψη με πιάνει , αντικρίζοντας τριγύρω τα ξερόχορτα ,
να ‘χουνε κάνει στα όνειρά μου μια πικρή ..κατάληψη …

Σιωπή ολόγυρα ,κ’ εκεί , που ηχούσαν κάποτε τραγούδια ,
τώρα , μονάχα , τα θλιμμένα των πουλιών τα τιτιβίσματα ,
καθώς περνούν αδιάφορα , απ’ τα ξεραμένα τα λουλούδια ,
που κάποτ’ ήταν της πανέμορφης αυλής μας τα στολίσματα .

Που’ ναι οι γαρδένιες , οι καμέλιες , κι’ η πελώρια ορτανσία ,
που σαν μωρά παιδιά , νύχτα και μέρα τις κανάκευε η μάνα ,
κι’ αυτός ο αγέρας , θλιβερός , χωρίς των αρωμάτων πανδαισία ,
πένθιμη , λες , ατμόσφαιρα , σαν να χτυπάει λυπητερά καμπάνα…

Ξεθώριασαν , γιορτές και σχόλες στης ψυχής το καλαντάρι ,
οι φεγγαρόλουστες βραδιές τ΄Αυγούστου ..ξεχασμένες ,
χλωμά αστεράκια οι αγάπες , στ΄ουρανού μου το παγκάρι ,
κι’ οι αναμνήσεις , μες στη στάχτη του ονείρου , στοιβαγμένες ……Κ.-

Aθήνα 15-11-2008
Λιδορίκι 26-11-2008 .

ΛΕΙΨΟ..ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ..

Λειψό το φετινό το καλοκαίρι ,
μικρός ο Αλωνάρης , και ο Αύγουστος χωρίς αστροφεγγιές ,
ποιος ξέρει άραγε , ο Σεπτέμβρης τι θα φέρει ,
πριν του φθινόπωρου τις σκοτεινές ..ατέλειωτες βραδιές .

Σβύνω μια..μιά , απ’ της ψυχής το καλαντάρι ,
όλες αυτές τις μέρες που περάσανε ..ανούσια..βιαστικές ,
ποιός να το ξέρει , τάχα , πόσο χρόνο θα μου πάρει
να ξαναζήσω μέρες , πάλι , όμορφες , βραδιές …μεθυστικές .

Λειψό , θαμπό , το φετινό το καλοκαίρι ,
χωρίς του φεγγαριού , τα χρυσωμένα του νερού , τα μονοπάτια ,
στης λίμνης το απέραντο ασημί..παρτέρι ,
νύχτες ..πανσέληνες , βουβές , και του ονείρου σκόρπια τα κομμάτια…

Φτωχό..αδιάφορο , κι’αυτό το καλοκαίρι ,
Δεν ευωδιάσαν , πάλι , τα λουλούδια , στου χωριού μας τις αυλές ,
Μάτι κακό , λες , η..μαγαρισμένο χέρι ,
Σκόρπισε μαγικά , θαρρείς , τις τόσες του χωριού μας ομορφιές ……..Κ..-


Λιδορίκι 19-10-2008
20-11-2008

BΡΕΧΕΙ...

Πέφτει ασταμάτητα η βροχή ακόμα ,
ξεπλένει ολόγυρα , σοκάκια και αυλές ,
άμποτε , να ‘ταν μπορετό , χώρια απ ‘ το..χώμα ,
τα πάθια να ξεπλύνει , απ’ τις ανθρώπινες ψυχές..

Στου ξέθωρου παράθυρου την κόχη ,
ώρες κοιτάζω τις ολόδροσες σταγόνες ,
ενώ οι βροντές κι’ οι αστραπές , σαν τις γοργόνες
χορεύουν , στου απέραντου του κόσμου την απόχη..

Άδικα , μάταια , το ουράνιο τόξο περιμένω ,
από ψηλά , απ’ τα’άπειρο , ελπίδα να φανεί ,
τ’αστέρια κρύφτηκαν , το φως του φεγγαριού..χαμένο ,
και του τζακιού μου η γωνιά , κρύα , μονάχη..σκοτεινή …

Του ρολογιού τους δείχτες , έχω πάψει να κοιτάζω ,
δεν μ’ ενδιαφέρει , πιά , του χρόνου το…φευγιό …
της μοναξιάς μου τις στιγμές , σαν… χρόνια λογαριάζω ,
στ’ ατέλειωτο ..ταξείδι μου , αυτό το…μακρινό ……..Κ.-



Λιδορίκι 19-11-2008

ΘΑ 'ΘΕΛΑ...

Θα ‘θελα , ένα κήπο , να’ναι , πάντοτε , πνιγμένος στα λουλούδια ,
κι’ ένα ουρανό γεμάτο αστέρια , τις καλοκαιριάτικες βραδιές ,
ν’ ακούγοντ’ από μακριά , στη σιγαλιά , νοσταλγικά τραγούδια ,
που να μιλάν μόνο γι’ αγάπη , στις ανθρώπινες καρδιές .

Θα ‘θελα , στους χειμώνες μου ν’ ανθίζουν , πάντα , πασχαλιές ,
η ευωδιά τους , να σκορπίζεται στο παγωμένο ,το παρθένο χιόνι ,
καθώς ο αγέρας θ’ ανεμίζει , των τριαντάφυλλων τις άλικες καρδιές ,
όταν , στο τζάμι της ψυχής , του πόνου μου η αχνάδα θ’ αργολειώνει .

Χνώτα βαρειά , ζωγραφισμένα στα θαμπά , μισόκλειστα παράθυρα ,
στο καμαρίνι του θεάτρου μοναχός , κομπάρσος – πρωταγωνιστής ,
θλίψη παντού απλωμένη , τα τραγούδια ..θλιβερά , παράταιρα ,
κι’ εγώ στης καταχνιάς τους δρόμους , πάντα , μοναχός ταξειδευτής..

Θα ‘θελα , αυτές τις ώρες της απέραντης σιωπής , τις λατρεμένες ,
που υποκλίνεται η ζωή , στου κόσμου τον απέραντο τον πόνο ,
να πάψουν να ‘ναι οι Κυριακάτικες βραδιές , βουβές..θλιμμένες ,
και να χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες , στης καρδιάς τον τόνο………Κ.-


Λιδορίκι 13-10-08
Αθήνα 13-11-08