ΕΝΑ..ΜΙΚΡΟ...ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ...

Ένα μικρό παραθυράκι , έχω πάντα στην καρδιά μου ανοιχτό,
άμποτε να’ρθει κάποτε η αγάπη, να’ βρει τόπο να περάσει…
χρόνια και..χρόνια , τώρα , τίποτ’ άλλο απ’ τη ζωή μου δεν ζητώ ,
παρά μονάχα να χτυπήσει μια στιγμή η καρδιά μου , πριν γεράσει .

Μια ηλιαχτίδα αχνή , στης συννεφιάς το θλιβερό μου το τοπίο ,
μόνο ζητώ, φτωχός , ζητιάνος στης ζωής το γερασμένο πανηγύρι ,
περνούνε μέρες , ώρες , χρόνια σαν κομμάτια από τραγικό αστείο,
και μου γεμίζουνε σταγόνα τη σταγόνα τ’ αδειανό μου το ποτήρι .

Οι φίλοι πέρασαν και χάθηκαν , σαν άγνωστα πουλιά ..περαστικά ,
σε άλλους τόπους , σ’ άλλα μέρη τη φωλιά τους για να χτίσουν ,
και εγώ διαγράφω, συνεχώς , απ’ το τεφτέρι της καρδιάς , καρτερικά ,
αγάπες κι’ όνειρα , που χάθηκαν απ’ τη ζωή μου πριν..ανθίσουν .

Ένα μικρό παράθυρο θα υπάρχει στη ζωή μου , πάντοτε , ανοιχτό ,
δίχως να υπάρχει λόγος , δίχως κάτι ,τάχα , να μπορώ να περιμένω ,
ίσως δεν άφηνα ποτέ μου ,στην καρδιά μου τόπο ..αρκετό ,
να’μπει πουλί , μοναχικό , να ζεσταθεί , να νοιώσει ευτυχισμένο…


Λιδορίκι 25 06 07 . Κ .-

Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ....

Με λεν , φευγάτο ποιητή ,
και θλιβερό..τραγουδιστή..
και όχι μόνο ,
που τραγουδώ τη μοναξιά ,
την πίκρα και την..ερημιά..
μα και τον πόνο.

Μου λεν , πως ονειροπετώ ,
και πως στη γη δεν..περπατώ
με λοιδορούνε ,
μα όσο κι’ αν΄με κατηγορούν
ξέρω , ποτέ τους δεν μπορούν ,
όπως εγώ.. να δούνε .

Μπορεί να βλέπουν..πιό καλά ,
να ξέρουν , ίσως , πιο πολλά ,
πλούτη.. να έχουν ,
μ’ αυτά που έχω , μου αρκούν
και να μ’αλλάξουν , δεν μπορούν ,
για δεν.. αντέχουν .

Με λεν… φευγάτο ποιητή ,
θλιμένο και πεσιμιστή ,
μεγάλο… λάθος ,
εγώ..λατρεύω… τη ζωή ,
μα ‘κείνη πάντα μ’ οδηγεί
πάντα.. στο πάθος .

Δεν νοιώθω καν ξεχωριστός ,
είμ' ένας άνθρωπος απλός ,
συνηθισμένος,
μια μετριότητα.είμαι.. απλή
που με το λίγο..στη..ζωή
‘μαι ευτυχισμένος …

Εγώ δεν νοιώθω..ποιητής
μα ούτε και… τραγουδιστής ,
σπουργίτι..νοιώθω ,
που τριγυρνάει ‘δω κι’εκεί
με της αγάπης το σπυρί…
πάντα στον..κόρφο..


Λιδορικι 17 05 07 . Κ .-

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ..ΑΓΑΠΕΣ....

Ήρθαν στον ύπνο μου , χθες βράδυ ,
όλες οι αγάπες μου , οι παλιές .
Άλλες.. ανάλαφρες , σαν χάδι
κι άλλες.. θλιμμένες ..σκυθρωπές ,
πυγολαμπίδες.. στο..σκοτάδι…
γίναν.. οι αγάπες μου..χθες..βράδυ…

Σκόρπιες..σελίδες…ξεχασμένες..
σ’ένα βιβλίο …σκονισμένο….
τόσες καρδιές..φυλακισμένες..
το όνειρο..ξεθωριασμένο..
γεύσεις..πικρές..φαρμακωμένες
παλιές μου αγάπες..ξεχασμένες ....

Λιδορίκι 13 06 07 . Κ.-

ΝΑ...ΕΡΧΕΣΑΙ....

Τέτοιες βραδιές , πνιγμένες μεσ’ τη θλίψη , πάντα.. να έρχεσαι ,
έτσι απλά , όπως παλιά , με τα μαλλιά , στους ώμους σου λυμένα ,
κι'όπως , στην άκρη του ονείρου , του χαμένου μου θα στέκεσαι ….
να ..ζωντανεύεις τα κομμάτια του κορμιού τα..νεκρωμένα..

Θέλω να έρχεσαι , βροχή μου χειμωνιάτικη , μαζί με τις σταγόνες
να μου ξεπλένεις κάθε πόνο απ’ την ψυχή την κουρασμένη ,
παρασυρμένος , τι κι’ αν είμαι , απ’ τις όμορφες , τις ξωτικές γοργόνες ,
θα σε προσμένω πάντα , στη γνωστή μας τη… στιγμή , αγαπημένη…

Θέλω να έρχεσαι , συχνά , το έχω ανάγκη να σε..δω , να σε γνωρίσω
με’χει κουράσει τόσο , αυτή η αδιάκοπη στον κόσμο περιπλάνηση ,
μάταια.προσπαθώ , το άγνωστο άρωμά σου μεσ’ το πλήθος να μυρίσω ,
να δω το χρώμα των ματιών σου, το βουβό , γλυκειά μου άρνηση..

Λιδορίκι 13 06 07 . Κ .-

ΓΙΑΤΙ...ΤΑΧΑ....

Τάχα γιατί , ότι αγαπάμε , πάντα , μας…πονάει ,
γιατί διψάμε , πάντα , σαν μας λείπει …το νερό…
κοίτα τριγύρω , όσο μακριά το μάτι.. φτάνει..
ένα απέραντο περβόλι είν’ ο κόσμος..δροσερό..

Τάχα ..γιατί να χάνονται οι αγάπες οι μεγάλες ,
που πάνε ; τόσα δάκρυα , που κύλησαν γι’ αυτές..
ποτάμια καυτερά , σαρώσαν , κι’ άλλες…κι’άλλες
ψυχές , αλύτρωτες , θλιμένες .. ιδανικά..μοναχικές…

Τάχα..γιατί , μεσ’ τη ζωή άλλοι γελάνε κι’ άλλοι..κλαίνε ,
γιατί να γεύονται , οι λίγοι της αγάπης τους..καρπούς..
πόσοι και πόσοι πικραμένοι πέρασαν , χαθήκανε μα..λένε..
τάχα γιατί.. δεν είν’ απλόχερη η μοίρα και γι’ αυτούς..

Τάχα ..γιατί της Κυριακής η μοναξιά..διπλοπονάει..
το Κυριακάτικο το δάκρυ..κατακαίει τις..καρδιές…
κι’ αυτό το..Κυριακόβραδο ..Θεέ μου..δεν..περνάει..
με συντροφιά , μονάχα αναμνήσεις..μακρινές…

Λιδορίκι 11 06 07… Κ. -

Δ Ε Ν....Ξ Ε Ρ Ω ....

Δεν ξέρω αν , πάντα , θα μπορώ να αντικρύζω ,
Τον ήλιο , με το βλέμμα το αθώο , το παιδικό..
Ούτε κι’ αν την καρδιά μου, θα μπορώ να τη γυρίζω ,
Στα μέρη , που με μάθαν να πονώ και ν’ αγαπώ..

Δεν ξέρω , αυτό το πάντα πόσο , ίσως , θα κρατήσει ,
Λίγα λεπτά , δυό καλοκαίρια , τρεις… χειμώνες..
Ξέρω όμως , πως τότε , μόνο , η φωνή μου θα σιωπήσει ,
Όταν του κόσμου οι καρδιές , δεν θα ‘ναι μόνες …
Λιδορίκι 09 06 07 . K. -

Μ Ε Λ Α Γ Χ Ο Λ Ι Α.....

Τούτη η γλυκειά.. μελαγχολία
που μ’ έχει απόψε κυριέψει ,
άραγε που θα μ’ οδηγήσει ,
το νου μου , που θα ταξειδέψει…

Στα σύννεφα του..Χατζηδάκι ,
στα πέλαγα του..Καββαδία ,
στα όνειρα.. του Καρυωτάκη ,
η στην Καβαφική ..υμνωδία..

Μα όπου , ο νους κι’αν ταξειδέψει ,
Σφαξ , Αλεξάνδρεια , Σαλονίκη ,
στου παιδικού , θα επιστρέψει ,
του ουρανού μου , το φεγγίτη..

Κι’ όλα τα Σάββατα ,το βράδυ ,
καθώς βυθίζομαι στο χρόνο ,
το καντηλάκι , με το λάδι ,
δεν καίει ,για τους δικούς μου , μόνο ….

Λιδορίκι 09 06 07 . Κ. -

KAΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΗ..ΒΡΟΧΗ....

Αυτή η καλοκαιριάτικη βροχή , με συνεπαίρνει ,
λες , και ξεπλένει της ψυχής τ’ αμέτρητα τα πάθη…
κι’ εγώ , στου νου , ακουμπισμένος , το παράθυρο ,
του κάκου , προσπαθώ να σβύσω τα φριχτά μου λάθη..

Αναλογιέμαι ,τάχα , τι χρωστάω στο κόσμο πούζησα ,
κι’ ακόμα , πόσα τούτη η ζωή , χρωστάει σε μένα
μα οι σταγόνες , μυστικά , μου ψιθυρίζουνε.. πως πούλησα ,
τα όνειρά μου ..πάμφθηνα , λες κι’ ήταν όλα κάλπικα και ξένα..

Ώρες ακουμπισμένος στο περβάζι , αφουγκράζομαι ,
ρουφάω αχόρταγα ,την ευωδιά απ’ το χώμα το βρεγμένο ,
κάτι μου λέει ,πως η βροχή με περιπαίζει , μα δε νοιάζομαι ,
είν’ το κορμί μου σε παιχνίδια τέτοια..χρόνια ..μαθημένο…

Σιγοβραδυάζει..η βροχή..ψυχομαχάει , σβύνει ..κόπασε ,
πέρα μακρυά , ο αχός από των κοπαδιών τα κουδουνίσματα
σβυέται..αχνοχάνεται , στη ρεματιά τ’ αηδόνι , ξάφνου , σώπασε ,
τα φώτα ανάβουν , γυναίκα η ..νύχτα αρχίζει τα δικά της πείσματα…


Λιδορίκι 07 06 07 Κ . -

ΕΡΩΤΙΚΟ....

Το ν' αγαπάς είναι..καυμός..
να σ' αγαπούν βαρειά..ευθύνη..
μ' αν σ' αγαπούν και αγαπάς
τότε ..δεν πρέπει να ρωτάς ,
στον έρωτα ταπιό πολλά ,
ποιό παίρνει και ποιός..δίνει..

Η αγάπη είναι φυλακή , μα και παράδεισος..
χρυσό κλουβί , που την καρδιά σου μέσα κλείνει...
μα αν στη ζωή καμμιά φορά , όλα αλλάξουν ξαφνικά..
τότε..πικρό φαρμάκι για να πιείς...σου δίνει...

Τις πονεμένες σου πληγές ,
απ' τις αγάπες τις παλιές ,
με μιά καινούρια αγάπη
προσπαθείς να..κλείσεις...
μα είναι δύσκολο πολύ..
να διαγράψεις μιά ζωή ,
κι' απ' την αρχή την ίδια
να την ξαναζήσεις....

Η αγάπη είναι φυλακή , μα και παράδεισος ,
χρυσό κλουβί , που στην καρδιά σου μέσα κλείνει...
μ' αν στη ζωή καμμιά φορά , όλα αλλάξουν..ξαφνικά
τότε..πικρό φαρμάκι γιά να πιείς...σου δίνει .

Γύρω σου ρίξε μιά ματιά ,
υπάρχει τόση..ομορφιά ,
που δεν την βλέπεις
δεν την νοιώθεις
δεν σε νοιάζει...
κι' αν όλα είναι φωτεινά ,
κι' ο ήλιος λάμπει από ψηλά..
για σένα πάντα...σκοτεινιάζει...

Λιδορίκι Χειμώνας 2005 . Κ .-

ΦΥΤΕΨΑ..ΜΙΑ...ΕΛΠΙΔΑ...

Φύτεψα στην αυλή μου , ένα μικρό ελατάκι , μια ελπίδα ,
σαν μεγαλώσει , κάποιο αηδόνι να σταθεί να κελαιδήσει ,
και στην παλιά , την ξεχασμένη γλάστρα μια μικρή ηλιαχτίδα ,
να γίνει φως , και της ψυχής μου το σκοτάδι να φωτίσει .

Στο κουρασμένο μου κορμί , έχω φυτέψει την καρδιά μου
από χρόνια , σ’ ένα μικρό κλουβί για τις αλύτρωτες αγάπες
τις χαμένες, και ταξειδεύω…ταξειδεύω στα όνειρά μου
ολονυχτίς ,στου θολωμένου μου μυαλού τις στράτες…

Όλες τις ξεχασμένες μου , παλιές , αγάπες , τις ανάστησα ,
Θυμήματα απ’ τ’ Αυγούστου , τα γλυκά τα φεγγαρόφωτα ,
Κι’ ένα μονάχο φυλαχτό , πολύτιμο , για πάντα κράτησα ,
Της απουσίας σου το φως , που πάντα έλαμπε αλλόκοτα …

Παγιδευμένος ,τώρα πιά , στου μικροκόσμου μου τα όρια ,
Περιπλανιέμαι , άσκοπα , σε μάταια , οδυνηρά , ταξείδια ,
Το ξέρω , πως στενεύουν της ζωής ,τα ορισμένα , περιθώρια..
Κι’ εγώ μετράω ,αδιάφορα , τα λάθη μου ,πουν’ πάντοτε τα ίδια…

Λιδορίκι 03 06 07 Κ. -

Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΑΣ Η..ΛΕΝΗ...

Την κουμπάρα μας τη Λένη ,
τη θυμάμαι από παιδί …
μέρα νύχτα να υφαίνει
στου σπιτιού της την αυλή .

Κι’ ήταν τόσο ευτυχισμένη..
η κουμπάρα μας η Λένη…

Από τόσο δα παιδάκι
μπήκε η Λένη στο χορό..
στα χωράφια , στα μανάρια ..
κι’ όλο το νοικοκυριό…

Κι’ όλη λέγανε τη Λένη
χρυσοχέρα , παινεμένη..

Πρώτη πάντα στο σχολείο ,
πάντα πρώτη στη δουλειά
κι' είχε πάνω απ' όλα η Λένη ,
μια ολόχρυση καρδιά..

Από μάλαμα φτιαγμένη ,
η κουμπάρα μας η Λένη…

Μεγαλώνοντας η Λένη ,
άρχισε να σιγανθίζει..
και σαν τρυφερό λουλούδι ,
γύρω να μοσχομυρίζει..

Μα ήταν πάντοτε η Λένη ,
ταπεινή και μετρημένη .

‘Ομως , πέρναγαν τα χρόνια ,
κάρπισαν τα..περιβόλια
του κορμιού της , και στον κόρφο
μοσχομύρισαν..λεμόνια…

Κι’ έμοιαζε η κουμπάρα η Λένη ,
λεμονίτσα..ανθισμένη…

Κι’όλοι στο χωριό οι νέοι ,
λαβωμένοι , ερωτευμένοι ,
παίζαν μέρα –νύχτα ζάρια…
ποιόν θε ν’ αγαπήσει η Λένη..

Μα η Λένη , η καυμένη..
είχε την καρδιά..σφιγμένη..

‘Όμως σ’ ένα πανηγύρι ,
τ’ Αι Δημητριού , στα πρωτοβρόχια
πιάστηκ’ η καρδιά της Λένης
μεσ’ του έρωτα τα βρόχια .

Άνθισε με μιάς η..Λένη
πού ‘ταν πάντοτε θλιμένη..

Αγάπησ’ ένα παλληκάρι ,
όμορφο σαν το φεγγάρι ,
και στο πρώτο το φιλί της
του ‘δωσε και την ψυχή της..

Μα ο Λιάς την ξεγελούσε ,
και μιαν άλλη αγαπούσε…

Και.. συνέχισε να υφαίνει ,
η κουμπάρα μας η Λένη ,
στον παλιό τον αργαλειό της
μοναχή..δυστυχισμένη...

Έμεινε για πάντα η Λένη...
με το Λιά ...αρρεβωνιασμένη ....

Μα περνάγανε τα χρόνια ,
στραβογέρασε η Λένη ,
με το πρόσωπο σκαμένο..
την ψυχή...χαρακωμένη..

Μιά ζωή..δυστυχισμένη...
μπαντανία..μπαλωμένη..

Μεσ' τη μαύρη μοναξιά της ,
έχει πάντα..σύντροφό της ,
μέρα -νύχτα , αγκαλιά της ,
τον καλό τον..αργαλειό της ...

Μέρα - νύχτα , πάλι υφαίνει ,
η ..κουμπάρα μας η...Λένη..

Κι' όταν έφτασε η ώρα ,
το ταξείδι να...κινήσει ,
μιά μονάχα επιθυμία ,
είχε η Λένη να...ζητήσει...

Να της βάλουν στο ...πλευρό της...
τον παλιό τον...αργαλειό της...