Το “ δοκιμασμένο “ πιά , στο χρόνο , περιοδικό “ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ “ , του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων Αγροτικής Τράπεζας Ελλάδος ( ΠΟ.ΚΕ.ΑΤΕ ) , συμπεριέλαβε στο τελευταίο τεύχος του ( Αριθ. 71 – Χειμώνας 2009 ) και δυό μικρά και ταπεινά μας έργα , τιμή μας και φυσικά μεγάλη μας χαρά , τους ευχαριστούμε ..
Στα μάτια σου , διαβάζω πάντα το..φθινόπωρο ,
έτσι , όπως ταξειδεύω μοναχός , μες στη γλυκειά..μελαγχολία ,
με το παλιό μου , το πολύπαθο , μικρό..σκαρο ,
παραδομένος , στων φαιών χρωμάτων την εξαίσια ..πανδαισία ..
* *
Στ’ απέραντα τα καστανά σου πέλαγα ‘ρμενίζω ,
χωρίς σκοπό ..συγκεκριμένο , δίχως ρότα , και χωρίς προορισμό ,
δεν έχω τίποτα , να περιμένω , το... γνωρίζω ,
μα δεν μπορώ να κάνω πίσω , σ’ το ταξείδι αυτό , το δίχως..γυρισμό..
* *
Μάτια του φθινοπώρου , που το χρώμα σας δεν ξέρω ,
μέσα σας , ταξειδεύω αδιάκοπα , σ’ αγνωστους τόπους , μακρινούς ,
άμποτε , μέσα στο φθινόπωρο , την άνοιξη να φέρω ,
στην περιπλάνησή μου αυτή , στους λιγοστούς, π’ απόμειναν καιρούς….Κ.-
Λιδορίκι 4 -11 - 2009
Ένα αγκάθι , έχω βαθειά ..μπηγμένο , στην ψυχή μου ,
που ..χρόνια , να το βγάλω , προσπαθώ , μα δεν μπορώ ,
φοβάμαι , ίσως , πως μαζί του θα τελειώσει κι’ η ζωή μου ,
και πως χωρίς αυτό , δεν θα μπορέσω πιά να ..ζω..
* *
Μια ‘γάπη , ανάγνωρη , μια αιθέρια , δαντελένια ..οπτασία ,
μάτια..πολύχρωμα , σαν αντικρύζουν μελαγχολικά το φως ..
του φθινοπώρου η θλίψη η γλυκειά , αρρωστημένη ..φαντασία ,
που ταξειδεύει , σ’ένα κόσμο ..ξένο , άγνωστο…διαρκώς ..
* *
Άϋλο..πρόσωπο , με δυό..ουρανούς στο μέτωπο , για μάτια ,
κοχύλια πορφυρά , απροσδιόριστα , στη θέση των..χειλιών..
άλλοτε μου χαμογελούν , κι’άλλοτε , λες , του πάγου ειν..κομμάτια
σαν..εφιάλτης , μες στον..ξέγνοιαστο , τον ύπνο των παιδιών..
* *
Ας ήταν ..τριαντάφυλλου αγκάθι , να νοιώσω την υπέροχη ευωδιά ,
τη..βελουδένια ανάσα , να τη νοιώσω τρυφερά να με ..χαϊδεύει ,
όπως της θάλασσας η..αύρα , πούρχεται απ’ το πέλαγο..μακριά ,
κι’ ας μάτωνα , κι’ ας έννοιωθα το αίμα της καρδιάς μου να..στερεύει ..
Λιδορίκι 1-11-2009
ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ…
Το μοναστήρι της Παναγιάς της Κουτσουριώτισσας , όπως ήταν παλιότερα , δεξιά φαίνονται ολοκάθαρα τα περίφημα ..κελιά ...
Αρχές της δεκαετίας του 50 , ονειρεμένα χρόνια , σκληρά χρόνια..δύσκολη ζωή.Το Λιδορίκι , λαβωμένο βαριά , μαζεύει τα κομμάτια του , κι΄αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του , παλεύει για να επιβιώσει .Τα σημάδια της συμφοράς , είναι ολοφάνερα , κι΄οι πληγές ακόμα αιμορραγούν , οι Λιδορικιώτες όμως , δεν το βάζουν κάτω , προσπαθούν με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν , ν΄αναστήσουν το μισοπεθαμένο χωριό τους , και το καταφέρνουν..
Οι πίκρες , τα βάσανα , οι κατατρεγμοί , η φτώχεια και οι θάνατοι , δεν κατάφεραν να τους γονατίσουν , να τους λυγίσουν , στέκονται όρθιοι και παλεύουν , αγωνίζονται με νύχια και με δόντια , για να μη νοιώθουν πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο .
Δειλά-δειλά ,φαίνονται τα πρώτα αχνά χαμόγελα , κι΄η Λιδορικιώτικη καρδιά , αρχίζει να χτυπάει ξανά , η ζωή συνεχίζεται , πολύ – πολύ.. δύσκολα , όμως συνεχίζεται . H δεκαετία της φρίκης ,του μίσους , της πείνας , και του αλληλοσπαραγμού , όσα σημάδια και ν΄άφησε , είναι πιά παρελθόν , ένα κακό όνειρο , ένας φρικτός εφιάλτης , που μέρα τη μέρα ξεθωριάζει , γίνεται μια κακιά..ανάμνηση .
Παραμένουν όμως ακόμα τα φαντάσματα της καταστροφής , σκελετωμένα σπίτια , κι΄ άνθρωποι , ξεκληρισμένες οικογένειες , σφαλισμένα μαγαζιά , καμένα σπίτια , ρημαγμένα νοικοκυριά , μα πάνω απ΄όλα ο πόνος , ο πόνος για τον άδικο χαμό των αγαπημένων προσώπων , κι΄ένα σκληρό , βασανιστικό ΓΙΑΤΙ ; ένα απλό γιατί ; που τριβελίζει το μυαλό και μαραζώνει τις καρδιές .
Στό μισοκατεστραμμένο κοιμητήριο , κάθε σούρουπο , χαροκαμένες μανάδες , γυναίκες ,θυγατέρες , αδερφάδες , γιαγιάδες , νυφάδες ,όλες μαυροντυμένες , σαν χορός αρχαίας τραγωδίας , ανάβουν τα λαδοκάντηλα , λένε τον καυμό τους , ξαλαφρώνουν την ψυχή τους , κι΄άντε πάλι το άλλο βράδυ ξανά , γιατί αν ξεχαστούνε οι νεκροί ,τότε πραγματικά πεθαίνουν,τότε μόνο .
Θεοφοβούμενοι άνθρωποι οι χωριανοί , περισσότερο βέβαια οι γυναίκες , στα χρόνια αυτά της δυστυχίας , είχαν πάντα δίπλα τους την Παναγιά , σ΄αυτή λέγαν τον πόνο τους , ζητώντας βοήθεια , και στη μεγάλη ανάγκη , παρόλη τη φτώχεια , έκαναν και κάνα τάμα , στην Κουτσουριώτισσα πού ‘ταν και θαυματουργή.
Σαν ..στρώσαν λίγο , λοιπόν , τα πράγματα , οι Λιδορικιώτισσες άρχισαν να εκπληρώνουν τα ..τάματά τους , τα τάματα που είχαν κάνει στις δύσκολες ώρες που πέρασαν , όλο αυτό τον καιρό του χαλασμού , ένα πρωί λοιπόν η μάνα μου , μου είπε να πάω στην Τσακαλοχρυσούλα , μοδίστρα φίλη της , που έμενε σε ένα μικρό σπιτάκι , πάνω απ’ το παλιό Γυμνάσιο , γιατί το καινούργιο δεν είχε χτιστεί ακόμα , να μου πάρει μέτρα γιά να μου φκιάξει μια ποδιά…
Εγώ φυσικά παραξενεύτηκα , γιατί ποδιές φορούσαν μόνο τα κορίτσια , τη ρώτησα σχετικά τι ποδιά θα ήταν αυτή , και τι την ήθελα , και τότε η μάνα μου μου εξήγησε πως με είχε τάξει στην Παναγία στον Κουτσουρό , και έπρεπε να φοράω ποδιά , σαν αυτές που φορούσαν τα κορίτσια στο σχολείο , εγώ όπως ήταν φυσικό , τσίνησα , δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε σώνει και καλά , να βάω ποδιά για να πάω στον Κουτσουρό , τέλος πάντων μουρμουρίζοντας , πήγα στη Χρυσούλα και μου πήρε τα μέτρα κι’ αυτό ήταν..το ξέχασα το θέμα .
Ήταν κατακαλόκαιρο , αρχές Αυγούστου , και μιλάμε για ζέστη αφόρητη , και πλησίαζε και η γιορτή της Παναγίας της Κουτσουριώτισσας , που ήταν στις 23 Αυγούστου . Ένα απόγευμα η Χρυσούλα έφερε στο σπίτι την ποδίτσα , και μου ευχήθηκε και..βοήθειά μου , εμένα βέβαια η όλη ιστορία δεν μου καλοφαινότανε , ντρεπόμουνα που θα φορούσα ..κοριτσίστικη ποδιά , μπλε , όπως οι συμμαθήτριές μου , αλλά και τι μπορούσα να κάνω ; Η μάνα μου δε σήκωνε κουβέντα , εγώ το μόνο που ευχόμουνα ήταν να μην έρθει..ποτέ η 23η Αυγούστου , αλλά γινόταν αυτό ; φυσικά και όχι…
Η μάνα μου η καϋμένη , με ‘βαλε και τη δοκίμασα , να δει πως είναι πάνω μου , και γω..έσκαγα απ’ τη ντροπή μου , απ’ το κακό μου . Κάποτε όμως έφτασε και η προπαραμονή της Παναγίας , και η μάνα μου μου ανακοίνωσε πως την άλλη μέρα θα πηγαίναμε στον Κουτσουρό , εγώ έπεσα στα μαύρα πανιά , δεν μπορούσα να το ..χωνέψω , αλλά ούτε και μπορούσα να κάνω κάτι , ν’ αλλάξω την κατάσταση , κι’ έτσι αφέθηκα στη..μοίρα μου ..
Η αλήθεια πάντως ήταν πως ήθελα να πάω στον Κουτσουρό , γιατί άκουγα πολλούς που κανόνιζαν να πάνε , και κανόνιζαν περέες , αλλά δεν ήθελα να με δούνε με την ποδίτσα , σαν ..παπαδάκι , σαν κοριτσάκι , αλλά τώρα πιά δεν γινόταν τίποτα , την παραμονή λοιπόν το πρωί ξεκινήσαμε , μαζί με άλλους παρέα , κυρίως γυναίκες και παιδιά , που κουβαλούσαν λαμπάδες και διάφορα άλλα τάματα , πήραμε και το μουλάρι της θειάς μου της Φαλίδαινας και καβάλα η μάνα μου και γω , και πήραμε το δρόμο για την Πλέσσια ..
Ζέστη πολλή , ο δρόμος μπόλικος , κι’ αν θυμάμαι καλά , πηγαίναμε απ’ την ποταμιά , στη Μπελεσίτσα , κάνοντας που και που και από μια στάση , στα πλατάνια , πίναμε και νερό σε κάνα άμπλα , γιατί η ζέστη ήταν αφόρητη , στο δρόμο βέβαια συναντούσαμε κι’ άλλους προσκυνητές και σιγά-σιγά γίναμια ένα μικρό καραβάνι .
Μαζί μας ήταν και κάποιες γυναίκες που είχαν ξαναπάει στον Κουτσουρό και μας έλεγαν πολλά και διάφορα , για τα κελιά , που τα πιάνουν οι..Γαλαξειδιώτισσες , από νωρίς , και πως πρέπει να πάμε όσο μπορούμε πιο γρήγορα για να πιάσουμε καμιά..πουρνάρα , κοντά στην εκκλησία , για να ..στρατοπεδεύσουμε , γιατί έρχεται κόσμος απ’ όλα τα χωριά και γίνεται ..χαμός ..
Ξέχασα όμως να σας πω πως εγώ ήμουνα ντυμένος με την ποδιά , μεγάλο βάσανο , έννοιωθα πως όλοι κόιταζαν εμένα , και κρυφογελάγανε , παρακαλούσα να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται , να τελειώνει αυτή η ιστορία , που μου ‘χε γίνει ..βραχνάς , ..βάσανο μεγάλο ..
Περάσαμε την Πλέσσια , και ανηφορίζοντας ένα μονοπάτι , ανεβήκαμε σε ένα μικρό οροπέδιο , μια μεγάλη λάκα , κατάξερη , μόνο κάπου κάπου είχε καμιά αγκορτσιά , και τίποτα άλλο , και η ζέστη..αφόρητη , ευτυχώς που είχαμε νεράκι και δροσιζόμαστε , βέβαια είχαμε και κάποια φαγητά , για να περάσουμε αυτή τη μια μέρα που θα μέναμε εκεί .
Πλησιάζοντας είδαμε από μακριά , ψηλά στην κορφή την εκκλησία , και μια ουρά από κόσμο και ζώα να ανεβαίνει προς τα πάνω , ενώ όσο πλησιάζαμε βλέπαμε τις αγκορτσιές σχεδόν όλες ..καπαρωμένες , πιασμένες , πραγμα που μας ανησύχησε βέβαια , αλλά και τι μπορούσαμε να κάνουμε ;
Κάποτε φτάσαμε και μεις , εκεί επικρατούσε κατάσταση..πανικού , κάτω ακριβώς απ’ την εκκλησία , και ολόγυρα , επικρατούσε το αδιαχώρητο , μουλάρια , γαιδούρια , δεμένα στα γύρω δέντρα , κοφίνια και ..μαρούδες κρεμασμένα στα κλαριά των αγκορτσιών και κόσμος..πολύς κόσμος να πηγαινοέρχεται , ενώ και κάμποσα παιδιά έπαιζαν του καλού καιρού , ενώ οι μανάδες τους διαρκώς τα φώναζαν..
Δυό πράγματα έπρεπε να εξασφαλίσουμε ..επειγόντως , πρώτα-πρώτα ..στέγη , η μάλλον..αγκορτσιά για μας και δεύτερον , πάρκινγκ για τα ..γαιδουρομούλαρά μας , βέβαια ήταν ολοφάνερο πως οι..προνομιούχες ..αγκορτσιές ήταν όλες κατειλημμένες , καθώς και οι..χώροι στάθμευσης κοντά στην εκκλησία , αλλά τι να κάνουμε ; ..βολευτήκαμε σε..δευτερότερες , λίγο παρακάτω απ’ την εκκλησία και μάλιστα απ’ την πίσω μεριά που ήταν και ..μικρογκρεμός , και το έδαφος επικλινές , θα θέλαμε κάτι καλύτερο αλλά….
Βολευτήκαμε όπως…όπως , βολέψαμε και τα ζωντανά , ηρεμήσαμε λιγάκι , και μετά αρχίσαμε , λίγοι-λίγοι , γιατί κάποιοι έπρεπε να φυλάνε τα ..υπάρχοντά μας , να κάνουμε..εξερεύνηση του …χώρου , κάποιοι βέβαια , ήξεραν τα κατατόπια , αλλά εμείς ήμασταν ..πρωτόπειροι , ανεβήκαμε και πάνω στην εκκλησία , όπου το προαύλιο ήταν ..πηγμένο στον κόσμο , εκεί στο πλαί είδαμε και τα ..περίφημα κελιά , λίγα μικρά δωματιάκια , χωρίς τίποτα μέσα , αδειανά , τα οποία όπως μάθαμε , ήταν.. κατελημμένα απ’ τις…Γαλαξειδιώτισσες , που έρχοντα μια δυό μέρες νωρίτερα , γι’ αυτό το λόγο , και απ’ότι έλεγε το..ράδιο..αρβύλα , κουβαλούσαν και ..βαλίτσες με φορέματα μαζί τους , λες και πήγαιναν σε…διασκέδαση ..
Τέλος πάντων , ανεβήκαμε τα σκαλάκια , στο τσιμεντοστρωμένο προαύλιο , και μπήκαμε στην εκκλησία κι’ ανάψαμε ένα κεράκι , με μεγάλη δυσκολία γιατί και η εκκλησία μέσα , ήταν γεμάτη κόσμο , αλλά και ..συμπράγκαλα , μαρούδες κλπ , που σήμαινε πως οι άνθρωποι αυτοί θα κοιμόντουσαν εκεί το βράδυ , ενώ θα πρέπει να λάβετε υπόψη πως και όλοι οι προσκυνητές , θα ξενυχτούσαν μέσα στην εκκλησία , αφού μάλιστα , οι περισσότεροι είχαν μαζί τους άρρωστους μεγάλους , αλλά και παιδάκια , που θα ξενυχτούσαν στην ολονυχτία , προσευχόμενοι και περιμένοντας το..θαύμα , γιατί , απ’ ότι μαε έλεγαν η Παναγιά η Κουτσουριώτισσα , είναι θαυματουργή και έχει κάνει πολλά θαύματα , κάποια μάλιστα μας τα είπαν , ενώ σταυροκοπιούνταν , κάνοντας μετάνοιες , γοντατίζοντας στις εικόνες..
Ανάψαμε λοιπόν το κεράκι μας , προσκυνήσαμε στην θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς , ακούσαμε και πολλά και διάφορα , γιά τα θαύματα που έχει κάνει , κατά καιρούς , η Χάρη της , κι΄όλα αυτά μέσα στην εκκλησία , όπου η ατμόσφαιρα ήταν κυριολεκτικά ..αποπνικτική , ένα περίεργο ..μείγμα από καπνούς κι’ αναθυμιάσεις λιβανιού και κεριών , που ανακατεμένο και με την ΄φυσική..ευωδιά του καταιδρωμένου πλήθους , σε ..’πνιγε , σου έκοβε την ανάσα…
Εν τω μεταξύ όλο κι’ ερχόταν κόσμος , μανάδες με μωρά στην αγκαλιά , που έκλαιγαν διαρκώς , μεγαλύτερα παιδάκια που προσπαθούσαν να παίξουν , μέσα στην εκκλησία , και τα κυνηγούσαν οι μανάδες τους , και φυσικά μεγάλοι άνθρωποι , κουρασμένοι , κακοπαθημένοι , εξουθενωμένοι , που ποιός να ήξερε τι τους βασάνιζε , τι τους έφερε ως εδώ..
Όπως είπαμε και πριν , το πρόγραμμά μας έλεγε ξενύχτι μέσα στην εκκλησία , τώρα το που και το πως , δεν είχε και μεγάλη σημασία , εκεί στριμωγμένοι μαζί τους τόσους άλλους , και μεις.. Η ιδέα βέβαια δεν μου πολυάρεσε , αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι , δεν υπήρχε άλλη επιλογή , το πήρα λοιπόν απόφαση ..
Ήταν όμως αδύνατο να παραμείνεις γιά πολλή ώρα μέσα , δεν αντεχόταν , πνιγόμουνα , όχι μόνον εγώ αλλά και πολλοί άλλοι , που έβγαιναν γιά ν’ ανασάνουν λίγο καθαρό αέρα , με…βάρδιες , κάποιοι απ’ την παρέα , έμεναν και κρατούσαν τις..θέσεις , προσέχοντας και τα ..συμπράγκαλά τους , που ήταν ..ό,τι μπορεί να φανταστεί κανέις , τα πιό απίθανα , το ίδιο κάναμε και μεις , κάποιες έμειναν μέσα και εγώ με τη μάνα μου βγήκαμε γιά λίγο , και θα επιστρέφαμε γιά να γίνει..σκάτζα –βάρδια .
Έξω γινόταν άλλο…πανηγύρι , κόσμος πηγαινοερχόταν , ζωντανά γκαρίζανε , παιδιά κυνηγιόντουσαν , τι να κάνουν μικρά παιδιά ήταν , μανάδες τα φώναζαν με τον ..γλυκο εκείνο τρόπο των..χωριών , σωστό ..πανδαιμόνιο , κι’ όλο και έρχονταν και καινούργιοι , κατάκοποι , και προπαντός ..καταιδρωμένοι , απ’ το πολύωρο περπάτημα καιτη ζέστη..
Τη λίγη ώρα που μείναμε έξω , συναντήσαμε πολλούς χωριανούς μας , που ήρθαν γιά την ολονυχτία , κουβέντιασαν με τη μάνα μου , και μπήκαν στην εκκλησία γιά να εξασφαλίσουν ..κατάλυμα , πράγμα πολύ-πολύ δύσκολο , αλλά και τι να ‘καναν , η ανάγκη βλέπεις…ρίξαμε και μιά ματιά στα ζωντανά μας , που τα ‘χαμε..παρκαρισμένα , κάτω απ’ την εκκλησία , δεμένα σε δέντρα , και γυρίσαμε γιά να κάνουμε τη βάρδια μας …
Εγώ βέβαια , από μέρες ρωτούσα τη μάνα μου , γιατί με πήγαινε ..ταμένο στον Κουτσουρό , γιά ποιό λόγο , και μάλιστα ντυμένο με..ποδίτσα , όλο μου τα μάσαγε και όλο μούλεγε πως θα μου πει , την ξαναρώτησα και εδώ , στην εκκλησία , όση ώρα ήμασταν έξω , και μου είπε τελικά , πως με είχε τάξει στην Παναγία την Κουτσουριώτισσα , γιατί στην Αθήνα που μέναμε , είχα αρρωστήσει και έμεινα γιά λίγο στο Νοσοκομείο των παίδων , και τώρα ξεπλήρωνε την υπόσχεσή της , το τάμα της στην Παναγία …
Και τότε μου εξήγησε πως και οι άνθρωποι που βλέπαμε ρχόμενοι , να περπατάνε ξυπόλυτοι , κι’ αυτοί τάμα είχαν κάνει , όπως και πολλοί-πολλοί άλλοι που βλέπαμε γύρω μας , μπήκαμε , καθίσαμε στη θέση μας , στριμωχτά-στριμωχτά , και βγήκαν οι υπόλοιποι γιά να πάρουν αέρα , μέσα το πανδαιμόνιο συνεχιζόταν και μάλλον..χειροτέρευε , γιατί μέσα στην εκκλησία , πιά , επικρατούσε..πανικός , φωνές , κακό , κλάματα , καπνοί , μυρωδιές , μιά απερίγραπτα ..απαράδεκτη κατάσταση…
Στρωθήκαμε λοιπόν , όπως-όπως , στο χώρο που μας κρατούσαν , με τα..δόντια , οι άλλοι , η μάλλον …οι άλλες της παρέας μας , ο οποίος χώρος βέβαια απ’ την ώρα που είχαμε βγει έξω , είχε πολύ..περιοριστεί , αφού εν τω μεταξύ είχαν μπει στην εκκλησία πολλοί νέοι προσκυνητές , που κάπου έπρεπε κι’ αυτοί να βολευτούν …
Ο ένας πάνω στον άλλον λοιπόν , ενώ είχε αρχίσει να κυκλοφορεί , ανάμεσα στους προσκυνητές , πως θα ‘ρθει κάποια στιγμή κι’ ο δεσπότης , απ’ την Άμφισσα , και εκείνη την εποχή επίσκοπος Φωκίδος ήταν ο Αθανάσιος , τον οποίο γνώριζα φυσιογνωμικά , γιατί τον είχα δει στο Λιδορίκι , όταν είχε έρθει σε κάποιες εκδηλώσεις , ήταν..αγριωπός , σωματώδης και ..φωνακλάς , παλιός αξιωματικός , έτσι έλεγαν , δεν τον..συμπαθούσα καθόλου …
Κουρνιασμένος στην αγκαλιά της σχωρεμένης της μάνας μου , κατα..κουρασμένος , καταϊδρωμένος , κακοπαθημένος γενικά , είχα και το κουράγιο , και τι άλλο να’κανα ; , να παρατηρώ (…χούι εξ απαλών ..ονύχων ) όλους τους γύρω ταλαιπωρημένους προσκυνητές , που ‘χαν οι έρμοι κουβαλήσει την απελπισία και τα βάσανά τους , κι’ είχαν έρθει να προσκυνήσουν την Παναγιά , και να ζητήσουν , ποιός ξέρει γιά ποιό λόγο , τη βοήθειά της , δυστυχισμένος κόσμος , που είχε αναποθέσει όλες τις ελπίδες στην πίστη του..
Άρρωστα παιδάκια , στις αγκαλιές των μανάδων τους , ανάπηροι , πονεμένοι , ανήμποροι , είχαν έρθει στη Χάρη Της , ελπίζοντας στο ..θαύμα , απελπισμένοι άνθρωποι , που όμως ελπίζανε…πιστεύανε…
Στο μεταξύ , με τη μέθοδο της…ενδοεπικοινωνίας , έρχονταν διαρκώς και κάποιες ..πληροφορίες , γιά προηγούμενα θαύματα της Παναγίας , γιά ‘αρρωστους που έγιναν καλά , γιά τυφλούς που βρήκαν το φως τους , και πολλά άλλα , που κυκλοφορούσαν από παρέα σε..παρέα , και φυσικά ανέβαζαν το θρησκευτικό ..συναίσθημα των προσκυνητών που με βαθειά-βαθειά κατάνυξη , παρακολουθούσαν τη θεία λειτουργία της ολονυχτίας…
Παραπίσω από μας , μιά χαροκαμένη μάνα , κρατούσε το παιδάκι της , μικρότερο από μένα , γύρω στα 4-5 , ατην αγκαλιά με στοργή , ενώ εκείνο συνέχεια έκλαιγε , χωρίς όμως να λέει ούτε μιά λέξη , ούτε μιά κουβέντα , κι’ απ’ότι μάθαμε δεν μιλούσε , και γι’αυτό και τό’χε φέρει η καυμένη η μάνα , γιά να το βοηθήσει η Παναγιά , κι’ άλλες ..κι’ άλλες πολλές περιπτώσεις , που μαθαίναμε , όσο περνούσε η ώρα και προχώραγε η νύχτα , όσο γιά ..ύπνο , δεν ήταν δυνατόν ούτε να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο , με τις συνθήκες που επικρατούσαν μέσα στην εκκλησία ..
Μέσα λοιπόν στο διαρκές ..βουητό , τους ψίθυρους , τις φωνές , τα κλάματα των παιδιών και την αφόρητη ζέστη , ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς και τις ψαλμωδίες , γιατί τότε , δεν υπήρχαν , ευτυχώς , μικροφωνικές εγκαταστάσεις , γι’ αυτό μας έκανε μεγάλη εντύπωση , όταν κάποια στιγμή ακούσαμε ένα ..ψίθυρο : έρχεται ο δεσπότης , κι’ αμέσως έγινε νεκρική..σιγή , απόλυτη σιγή , λες κι’ όλοι έχασαν ταυτόχρονα τη φωνή τους , αμέσως εμφανίστηκε στην ωραία πύλη , ο Αθανάσιος , σχεδόν εξαγριωμένος , κατακόκκινος , φωνάζοντας : Δεν ντρέπεστε , μαζευτήκατε εδώ και φωνάζετε , και πολλά και …διάφορα , που έκαναν τους προσκυνητές , κυριολεκτικά , να..παγώσουν , και συνέχισε , διακόπτοντας τη λειτουργία , ενώ οι έρμοι οι παπάδες , έμειναν κάγκελο , αν και τον γνώριζαν καλά-καλά , όπως επίσης και οι προσκυνητές , λίγο-πολύ , αλλά στη συνέχεια δόθηκε η..χαριστική βολή , κάτι που εξήντα περίπου χρόνια ..κουβαλάω στην παιδική μου , τότε , ψυχή , κι’ ακόμα δεν μπορώ , όυτε να το…καταλάβω , αλλά και περισσότερο να το..συγχωρήσω .
Μέσα λοιπόν στο ξέσπασμά του , ο δεσπότης , γνωστός γιά την αθυροστομία του , συν τοίς..άλλοις , εκστόμισε κι’ αυτή τη φράση , που την άκουσα ολοκάθαρα και μούρθε …κεραυνός :…μαζευτήκατε εδώ μέσα και..κλάνετε …
Πάγωσα , όπως και όλοι , βέβαια η διαπίστωση αυτή δεν απείχε και πολύ απ’ την πραγματικότητα , όχι , αλλά ο τρόπος που ειπώθηκε αυτή η φράση , ο χώρος και ο χρόνος , αλλά κυρίως ο άνθρωπος που την είπε , εμένα με συγκλόνισαν , κυριολεκτικά πάγωσα , κουβαριάστηκα φοβισμένος στην αγκαλιά της μάνας μου , που κι’ αυτή , όπως και όλοι τριγύρω , έμειναν αποσβολωμένοι ..μουδιαμένοι , όλοι δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας…κι όμως ήταν μιά..πραγματικότητα..
Μιά πραγματικότητα , φίλοι μου , που κατέστρεψε , σε μένα τουλάχιστον , όλη την κατανυκτική ατμόσφαιρα και διάθεση , που είχε δημιουργηθεί , παρόλες τις δυσκολίες , τόσες ώρες μέσα στην εκκλησία , ανάμεσα στον κόσμο που προσευχόταν , σταυροκοπιόταν κι’ έκανε συνέχεια ..μετάνοιες , δεν κξέρω , μπορεί η ανίδρασή μου να ήταν υπερβολική , μπορεί..μπορεί , πολλά μπορεί , πάντως δεν πείμενα ποτέ πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο , μέσα στην εκκλησία μάλιστα…και πιστεύω πως και σήμερα να συνέβαινε , και στην ηλικία που βρίσκομαι , πάλι η αντίδρασή μου θα ήταν η ίδια..
Απογοητευμένος , κομματιασμένος..κυριολεκτικά , αφού κάτι έσπασε μέσα μου , και κουρασμένος , φυσικά , απ’ όλη την ταλαιπωρία της μέρας , αποκοιμήθηκα , δεν μπορώ , και μετά από τόσα χρόνια τώρα , πόση ώρα κοιμήθηκα , αλλά κάποια στιγμή , προς το πρωί , πετάχτηκα απ’ τον ύπνο , η εκκλησία είχε..ξεσηκωθεί απ’ τις φωνές των προσκυνητών , μιά απίθανη οχλαγωγία , φωνές , ψαλμοί , κλάματα , προσευχές και μιά η επωδός :…μίλησε ..μίλησε ..θαύμα..θαύμα..μίλησε …
Καθώς πετάχτηκα , απ’ τον ύπνο , είδα τη μάνα μου κι’ όλους τριγύρω , να σταυροκοποιούνται και να κλαίνε , φωνάζοντας ..Θαύμα…θαύμα..μίλησε το παιδάκι…κι’ όλοι κοίταζαν πίσω μας , πρός το παιδάκι , που ανέφερα πριν , όλοι δε είχαν πέσει απάνω να δούν το θαύμα , ν΄ακούσουν το παιδί , ενώ η έρμη η μάνα τους φώναζε , έκλαιγε , προσευχόταν σε μιά κατάσταση..έξαλλη …
Δεν έμαθα ποτέ , ούτε το όνομα του παιδιού , ούτε από που ήταν , όπως επίσης δεν μπόρεσα να πλησιάσω , μέσα στην ..αναταραχή , γιά να δω με τα μάτια μου και φυσικά ν’ ακούσω με τ’ αυτιά μου το παιδίνα ..μιλάει , το γεγονός αυτό όμως είχε περιορίσει τις άσχημες εντυπώσεις απ’ το προηγούμενο περιστατικό με το δεσπότη , απάλυνε κάπως την απογοήτευση και την…θλίψη μου , δεν την εξάλειψε όμως , γιατί είναι , ακόμα και τώρα , ένα..αγκαθάκι στην ψυχή μου………Κ.-
Αθήνα , 1947 η 1948 , τετράχρονος η πεντάχρονος , τότε στο Νοσοκομείο Παίδων , από αριστερά ο αγαπημένος μου πατέρας , ξαδέρφες της μάνας μου που με ‘χει αγκαλιά , ο αδερφός μου Γιώργος , κι’ ο αδερφός της μάνας μου Γιώργος Κάρλος . Η αρρώστεια μου αυτή , ήταν η ατία να με..τάξει η μάνα μου στην Παναγία την Κουτσουριώτισσα και ..φυσικά να ζήσω όλα όσα σας διηγήθηκα παραπάνω .
Καλό σας ξημέρωμα…….Κ.-
Πόσα τραγούδια , έτσι ..βουβά σου τραγουδάω ,
τις ώρες που με πνίγει η ..μοναξιά ,
αδειάζω , λες , και στο κορμί μου δε χωράω ..
άδειος ο κόσμος , δίχως τη δική σου συντροφιά ..
* *
Όταν μου λείπεις , σκοτεινιάζει ο ουρανός μου,
και τη ζωή , την πνίγει μαύρη συννεφιά ,
χίλια σου λέω λόγια απελπισμένα , μοναχός μου ,
στης μοναξιάς μου τη βουβή τη..συντροφιά .
* *
Πως τάχα να πιστέψεις τα τραγούδια ,
που κάθε στίχος , είν’ το κλάμα της καρδιάς ,
πως να σου δώσω της ψυχής μου τα λουλούδια ,
αφού 'σύ πάντα , βιαστικά με..προσπερνάς..
* *
Μόνο τις νύχτες , στα όνειρά μου σ’ αντικρίζω ,
τη γεύση των φιλιών σου , δεν τη γνώρισα ποτέ ,
ούτε το χρώμα των ματιών σου , δεν γνωρίζω ,
μεγάλε ..άγνωστε , ερωτά μου..μυστικέ.....Κ.-
Αθήνα 17-18 / 10 / 2009
ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Την παλιά ..ονειρεμένη και νοσταλγική Λιδορικιώτικη εποχή , με τα..δέκα ραφτάδικα και τις άλλες τόσες..ταβέρνες , εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 , που θα πρέπει να ήταν απ’ τις καλύτερες μεταπολεμικές , τουλάχιστον , περιόδους του χωριού μας , το Λιδορίκι αγαπημένοι μας φίλοι , είχε δυό “ τσοπάνηδες “ η..” μαναράδες “ , όπως τους λέγαμε , και φυσικά δεν εννοούμε τους …επαγγελματίες τσιπάνηδες , που είχαν κοπάδια απόζωντανά , πρόβατα και γίδια , όοοχι , αυτοί οι τσοπάνηδες φύλαγαν , η μάλλον..απασχολούσαν , όλη τη μέρα τις οικόσιτες γίδες , κατσίκες..πρωτευουσιάνικα , έτσι ώστε ν΄απελευθερώνονται οι νοικοκυράδες , γιά να μπορούν να πηγαίνιυν στα χωράφια , στα..πρόβατα και να κάνουν και τις σπιτικές δουλειές , οι τσοπάνηδες λοιπόν ήταν κάτι σαν τις..baby ..sitters , έκαναν δηλαδή goat..sitting , όπως λέμε..μπέϊμπι..σίτινγκ …προχωρημένα πράγματα δηλαδής…
Μεταπολεμικά λοιπόν , τσοπάνηδες στο χωριό μας ήταν , ο Αποστόλης Κωστοπαναγιώτου και ο Μήτσος Τσιάντας , Λιδορικιώτες κι’ οι δυό , που έκαναν την ίδια ακριβώς δουλειά , αλλά ήταν τελείως..διαφορετικοί άνθρωποι , ο μπάρμπα Αποστόλης λιγόσωμος , λιγομίλητος , καλοσυνάτος αλλά ..άγνωστος στην..αγορά , δουλειά –σπίτι , σπίτι..δουλειά , πολύτεκνος , είχε πέντε παιδιά , η μάλλον είχε τρία παιδιά και δυό..κορίτσια , ακριβώς..αντίθετος , ήταν ο μπάρμπα Μήτσος , ψηλός , με μαύρα σγουρά μαλλιά , πολύτεκνος κι’ αυτός , είχε ένα γιό και τρεις , αν δεν κάνω λάθος θυγατέρες , αυτ’ο και το..επάγγελμα , ήταν τα κοινά ..στοιχεία τους , γιατί ο μπάρμπα Μήτσος , ήταν άνθρωπος της..αγοράς , και κυρίως της ταβερνούλας , και δόξα τω..Θεώ , το χωριό μας είχε τότε..μπόλικες …
Οι αξέχαστοι λοιπόν φίλοι μας , κάθε πρωί , περνούσαν απ’ τα σπίτια , και ..βαρώντας τις..καραμούζες τους , μάζευαν τις γίδες και τις πήγαιναν γιά βόσκημα , σε κοντινές περιοχές , έξω απ’ το χωριό , όπου δηλαδή επιτρεπόταν , προσέχοντάς τες , μη μπουν σε χωράφια σπαρμένα και κάνουν ζημιές , απασχολούσαν , δηλαδή, …παραγωγικά τα ζωντανά , όλη μέρα , κι’ αργά τ’ απόγευμα , τις έφερναν πίσω , ακολουθώντας την ακριβώς…αντίστροφη..πορεία..
Από κει και..πέρα , χωρίζονταν οι δρόμοι των φίλων μας , ο μπάρμπα Αποστόλης , μόλις τελείωνε τη…βάρδια του , μαζευόταν στο σπίτι , ενώ αντίθετα ο μπάρμπα Μήτσος , τότε ..άρχιζε τις..δραστηριότητές του , πως ; Είναι πολύ-πολύ..απλό..
Αφού παρέδινε τις..γίδες , πήγαινε στο σπίτι το γάϊδαρό του , που ήταν η πιστή..καθημερινή του συντροφιά , και κάθε απόγευμα τον φόρτωνε με πουρνάρια η ξύλα , που μάζευε , την ώρα της βοσκής , και αφού ..απελευθερωνόταν , κατέβαινε στην..αγορά..
Ξεκίναγε , συνήθως , απ’ την ταβέρνα του Πέτρου του Κοράκη , που ήταν στο ισόγειο του Ανεστέϊκου , απέναντι απ’ την , τότε , αστυνομία και το Κασσιδέϊκο , βέβαια όποιος και να πέρναγε εκείνη την ώρα έξω απ’ την Κορακέϊκη ταβέρνα , δύσκολα θα ..κρατιόταν και δεν θα ‘μπαινε μέσα , γιατί ; Μα γιατί οι..μοσχοβολιές , απ’ τους μαγειρευτούς μεζέδες , που έρχονταν από μέσα , απ’ την κουζίνα , ανακατωμένες με την..ευωδιά των κοκορετσιών και των..σπληνάντερων , που σιγοψήνονταν στην ψησταριά , που ήταν απόξω , στο πεζοδρόμιο , του..σπαγαν τις μύτες , ..φράγμα..αδιαπέραστον…
Καθημερινά , οι Λιδορικιώτικες ταβέρνες είχαν τις..τακτικές , αλλά και τις..εκτακτες οινο..συνεδριάσεις , στις οποίες παρευρίσκονταν , τακτικά και..μόνιμα μέλη , αλλά και..έκτακτα η..αντεπιστέλλοντα , από ..άλλες δηλαδή γαβέρνες του χωριού , ο μπάρμπα Μήτσος βέβαια , ήταν τακτικό μέλος στου Κοράκη και του Κουτσούμπα , και ..έκτακτο η..αντεπιστέλλων σ’ όλες τις..άλλες..
Στου Κοράκη , “ ΟΙΝΟΚΡΕΩΠΩΛΕΙΟΝ “ τα ..πέντε Φ , είχε ..μόνιμα δικό του..στασίδι , όπως έμπαινες μέσα , αριστερά απέναντι , πλάϊ στο άνοιγμα – πόρτα , που έμπαινες στην κουζίνα , δίπλα στο ψυγείο των κρεάτων , εκεί λοιπόν΄..’αραζε , συνήθως μονάχος , έπινε το..κατοσταράκι του , και έπαιζε..παραπονιάρικους σκοπούς , απροσδιόριστους βεβαίως..βεβαίως , με τη..φλογέρα του , το…” καλάμι “ , όπως το ‘λεγε..
Μιά από τα..ίδια , γινόταν και στην ..Κουτσουμπέϊκη ταβέρνα , και εκεί , καθόταν πάλι αριστερά , όπως έμπαινες , στο βάθος , μπροστά απ΄το ψυγείο-βιτρίνα που είχε ο μπάρμπα Γιώργος , ο ταβερνιάρης..και όπως είπαμε , και ..εδώ , συνήθως..μόνος ..αλλά το..καλάμι ..καλάμι , δεν απόλειπε ποτέ , ποτέ των..ποτών..και όταν η Κορακέϊκη κρασοκατάνυξη τέλειωνε νωρίς , τράβαγε κατά το..Κουτσουμπέϊκο , και…αντιστρόφως , το ‘χε…δίπορτο , γιά να μην πούμε..πολύ..πορτο , αφού οι ταβέρνες ήταν..δέκα..
Κάποιο βράδυ λοιπόν , έτυχε στου Κουτσούμπα να ..συνεδριάζει και η δική μας παρέα , οι δυό κτηνίατροι που υπηρετούσαν , τότε , στο Λιδορίκι , ο αξέχαστος Λουκάς Αναγνώστου , γνωστός μας και από άλλες ..Λιδορικιώτικες ιστορίες , και ο Νίκος Τάσσιος , ο Λουκάς ήταν ο..απερχόμενος , υποτίθεται , γιατί προσπαθούσε να πάει προς..Λαμία , και ο Νίκος ο..ερχόμενος , ο νέος , κοινό τους στοιχείο , εκτός της..ιδιότητας , ήταν το ότι ήταν κι’ οι δυό..Ιταλοτραφείς , είχαν σπουδάσει στην Ιταλία , και την παρέα συμπλήρωνε η..ταπεινότης μου ..
Εκεί λοιπόν , που καλοπερνάγαμε , γιατί είναι αλήθεια πως ο μπάρμπα Κουτσούμπας έφκιαχνε μεζέδες..μούρλια , άλλο πράμα , ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο μπάρμπα Μήτσος αλλά σε..άθλια κατάσταση , και φυσικά όχι απ’ το..πιοτό , όοοχι , τέτοια προβλήματα δεν τα ‘χε , όχι ήταν σε κακό ..χάλι , τα μάτια του βουρκωμένα και..κατακόκκινα , αν και πάντα ‘ετσι ήταν , και κυριολεκτικά ..σερνόταν , όλοι πιστέψαμε στην αρχή , πως ο μπάρμπα Μήτσος , έτσι όπως τον βλέπαμε..λιώμα , είχε..ξεφύγει ..τελείως , γιατί , κακά τα ψέματα , τον είχαμε πολλές φορές σς..έκρυθμες ..καταστάσεις , αλλά έτσι..ποτέ..
Και ενώ περιμέναμε όλοι , να..τραβήξει γιά το..στασίδι του , γιά το..συνηθισμένο του..στέκι , λαθέψαμε , όοχι , ήρθε κατ’ ευθέιαν στο τραπέζι μας , και κυριολεκτικά ..σωριάστηκε σε μιά καρέκλα ..
Τα ..χάσαμε , κι’οταν μάλιστα άρχισε να μας μιλάει..μείναμε , απευθύνθηκεστους..γιατρούς , με απελπισμένο , παρακλητικό ύφος , δακρυσμένος , χάλια , κάρφωσε τα κοκκινισμένα του μάτια στο Λουκά , ψιθυρίζοντας : …Ο..γάϊδαρός μ’ γιατρέ , ο..γάϊδαρός μ’…
Τι έπαθε ο γάΪδαρός σου , μπάρμπα Μήτσο ; Τον ρωτήσαμε όλοι μαζί , τι έγινε ; Τι έπαθε ;
Tουν ..χάνου ορέ παιδιά , τουν..χάνου…
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους , οι..γιατροί , και ο Λουκάς , σαν..μεγαλύτερος , ξαναρώτησε : Tι έγινε , μπάρμπα Μήτσο ; Τι έπαθε ο γάϊδαρος ;
Ki’ o μπάρμπα Μήτσος , μισοκλαίγοντας , άρχισε να λέει , τουν..χάνου , τουν..χάνου , δε μπουρεί να ..καταπιεί , έχ’ στου λιμό..ένα..γουρμπούλ’…κι ..κουντανασαίν΄…
Στα πολλά..στα ..λίγα , εξήγησε , με τα χίλια ζόρια , στους γιατρούς , πωςό γάϊδαρος , έβγαλε ξαφνικά στο λαιμό του ένα ..γουρμπούλι , ένα..όγκο δηλαδή και δεν μπορεί να..καταπιεί..
Τον ρώτησαν πόσες μέρες το έχει , και τους απάντησε , πως μέχρι το μεσημέρι , ήταν καλά , και πως τ’ απόγευμα ..φύτρωσε το..γουρμπούλι , βέβαια ο Λουκάς με το Νίκο κοιτάχτηκαν περίεργα , κι’ ο Λουκάς , βιάστηκε να ..γνωματεύσει , όγκος , λέει , όγκος στο λαιμό , αλλά μη στενοχωριέσαι μπάρμπα Μήτσο , πρωί-πρωί , φέρτον στο κτηνιατρείο να τον..χειρουργήσουμε ..
Ο Νίκος , τότε , είπε πως δεν είναι δυνατό μέσα σε λίγες ώρες να..φύτρωσε όγκος στο λαιμό , και πως κάτι άλλο συμβαίνει , ο Λουκάς επέμενε , γιά ..χειρουργείο , και σαν ..παλιότερος , αλλά και..προϊστάμενος , επικράτησε η ..άποψή του , καθυσήχασαν όσο μπορούσαν τον μπάρμπα Μήτσο , που ήταν..απαρηγόρητος , κι’ ο καϋμένος , έφυγε σέρνοντας τα πόδια του , ενώ ΄γιά την άλλη μέρα , πρωί-πρωί , είχε ορισθεί το…χειρουργείο..
Φεύγοντας ο μπάρμπα Μήτσος , άρχισε η..ιατρική σύσκεψη , παρόντος και εμού , έλεγε ο Λουκάς , έλεγε ο..Νίκος , χωρίς φυσικά κανένας τους να έχει δει τον…ασθενή , τελικά αποφασίσθηκε να γίνει η επέμβαση το πρωί…
Σε όσα μέχρι στιγμής σας περιέγραψα , ήμουν ..αυτόπτης ..μάρτυρας , και πολύ θα ‘θελα να παρευρεθώ και στο..χειρουργείο , αλλά βλέπεις , είχα και δουλειά την άλλη μέρα , βέβαια με έτρωγε η..ανυπομονησία , για το τι θα γινόταν την άλλη μέρα , γι’ αυτό φεύγοντας απ’ την ταβέρνα για τα σπίτια μας , παρακάλεσα και τους δυό ..χειρουργούς , να με ενημερώσουν αμέσως , την άλλη μέρα , γιά το τι έγινε…
Πράγματι , κάποια στιγμή , εμφανίσθηκε ο Νίκος στην Τράπεζα , και μου εξήγησε το τι ακριβώς έγινε , καταστεναχωρημένος φυσικά , αφού , όπως μου εξήγησε , ο καϋμένος ο γαϊδαράκος δεν..άντεξε , και..ψόφησε..αυτ’ο όμως που συγκλόνισε , και τους γιατρούς , αλλά και μένα , όταν μου το είπε ο Νίκος , είναι το πως αντέδρασε ο μπάρμπα Μήτσος , όταν είδε το γάϊδαρό του να…ψυχομαχάει , να…φεύγει..
Κωμικο..τραγική η εικόνα , όπως μου την περιέγραψε , ο γάϊδαρος , μετά την επέμβαση , δεν άντεξε , όπως ήταν και..γεράκος , και άρχισε να ..ψυχομαχάει , κι’ ο μπάρμπα Μήτσος ..εκεί , από πάνω κλαίγοντας να ..λέει , και τι δεν του έλεγε , λες και ήταν ..άνθρωπος , κι’ αφού πιά..ξεψύχησε , ‘οπως ήταν παράμερα , ξέσπασε στο κλάμα και με παράπονο , λες και προσπαθούσε να δικαιολογηθεί , έλεγε στον πεθαμένο..γάΙδαρό του : …Tι να σου κάνω ; Ότι μπορούσα να κάνω το ‘κανα , τι παραπάνω να ‘κανα , δυ’ο..γιατρούς σου ‘χα…καιτο κλάμα..ποτάμι..
Εκείνο όμως που σόκαρε τους ..γιατρούς , και κυρίως το Νίκο , που είχε..αντιρρήσεις , γιά την επέμβαση , ήταν όταν αποκαλύφθηκε , πως ο ..κακο..ήθης όγκος , δεν ήταν παρά ένα μικρό σφουγγαρένιο μπαλάκι , από αυτά τα..σπογγώδη , που χοροπηδούσαν όταν τα πετάγαμε κάτω , και που , προφανώς , ο καϋμένος ο γαϊδαράκος , το ..έφαγε , όταν χαζοβοσκούσε στα σκουπίδια , και του στάθηκε στο λαιμό…
Έτσι ..έφυγε ο φιλαράκος του μπάρμπα Μήτσου , ο πιστός του καθημερινός..σύντροφος , κι’ ο καϋμένος ο μπάρμπα Μήτσος ..κουρέλι , απαρηγόρητος , πέρναγε κάθε πρωί ..σέρνοντας τα ..πόδια του , να πάει γιά το..μεροκάματο….
Καλό σας..ξημέρωμα….Κ.-
Πως να σου τραγουδήσω , που η ψυχή μου είναι άδεια..
πως να σου ψιθυρίσω , αυτά που θέλω να σου πω ,
σαν ..οπτασία χάνεσαι , και φεύγεις στα σκοτάδια ,
κάθε φορά , που στα όνειρά μου προσπαθώ για να σε δω..
* *
Πως να σ’ ονειρευτώ τις νύχτες του χειμώνα ,
στης καταιγίδας τον κυκλώνα , πως να κρατηθώ ,
έρμαιο του ανέμου , λες , σαν μαραμένη ανεμώνα ,
με.. παρασέρνεις , σ’ άλλο τόπο , ξένο..μακρινό..
* *
Πως να ..δακρύσω , τους καϋμούς σου να γιατρέψω ,
να κλάψω , να πονέσω , αντί γιά σένα , όταν πονάς ,
χίλιους θανάτους , είν’ ακόμα , μπορετό ν’ αντέξω ,
γιά να ‘σαι πάντα ..ευτυχισμένη , να ..γελάς..
* *
Μα πως ν’ αντέξω , τόση πίκρα , τόσο ..πόνο ,
πως να περάσω , μιά ολόκληρη ζωή στη..μοναξιά ,
δεν σε συνάντησα ποτέ , μα σ’ είχα πάντα , μόνο ,
αγαπημένη στα όνειρά μου ..συντροφιά........Κ.-
Αθήνα 18-10-2009
Χρόνια και χρόνια σε περίμενα , να ‘ρθεις σαν ..χάδι
να μου γιατρέψεις της καρδιάς κάθε πληγή ,
μα ήρθες έρωτας ..φονιάς μες στ’ όνειρό μου κάποιο βράδυ ,
και μου χαράκωσες για πάντα την ψυχή …
*
Tης φαντασίας , πλάνο δημιούργημα , γλυκειά οπτασία ,
πάθους , γλυκειά παραίσθηση , θανατερή ,
αντί για της αγάπης την αιθέρια , απέραντη ..ευτυχία ,
γεύση ..θανάτου , μου ‘δωσες..φαρμακερή..
*
Να ‘ρχεσαι , στην ψυχή κάθε φθινόπωρου ... Σεπτέμβρη ,
με της γλυκειάς μελαγχολίας τη συντροφιά ,
και γω , θα σε προσμένω πάντα εκεί , στα ..ίδια μέρη ,
που με πρωτομαχαίρωσε η δική σου η ματιά .
*
Δεν ξέρω , πόσα, άραγε , φθινόπωρα η καρδιά θ’ αντέξει ,
άμποτε , να’ταν το στερνό , αυτό το φετινό ,
να’ βγει απλήγωτη η ψυχή , ελεύθερη , ολόγυρα να ..τρέξει
και ν’ ανταμώσει , κάποτε , έρωτα ..αληθινό…..Κ.-
Λιδορίκι 23-8-2009
Αθήνα 24-9-2009
Όταν θα σβύσουν του καλοκαιριού , οι λαμπερές οι μέρες ,
και ξεχαστούν , τ’ Αυγούστου , οι φεγγαρόλουστες βραδιές ,
του φθινοπώρου η θλίψη , με τη μοναξιά θ’αλλάξουν , πάλι , βέρες ,
λες κι’ ειν ‘ η μοίρα πάντα αυτή , στις έρημες , μοναχικές καρδιές .
*
Τους ήλιους σου , τους μυστικούς , που σαν θεούς τους.. λάτρεψες ,
εκεί , στου ξεχασμένου κουμαρόδασου το σκουριασμένο θρόνο ,
άμποτε , να ‘ταν μπορετό , να νοιώσεις πως και πάλι ..λάθεψες ,
πληρώνοντας το λάθος σου , κι’ αυτό , με της ψυχής τον..πόνο..
*
Τα νοσηρά εκείνα , του Αυγούστου , μουχλιασμένα απόβραδα ,
οπού ‘καναν τις σκέψεις να..γλυστρούν , στα νοτισμένα φύλλα ,
ενώ , της λίμνης η δροσάτη ανασεμιά , περνώντας τα..ξερόκλαδα ,
σκόρπαγε , ολόγυρα , εκείνη την παράξενη της σιωπής ανατριχίλα..
*
Πολλά , θυμήσου , εκεί , στον τόπο αυτό , το μυστικό κι’ αγαπημένο ,
έγραψες κι’ έσβυσες , μες στης ψυχής σου το κρυφό το καλαντάρι ,
μα ‘φηνες , τον κρυφό , παλιό σου , εκείνο πόθο , πάντα φυλαγμένο ,
προσμένοντας , του φθινοπώρου τη γλυκειά μαλαγχολιά να σου τον πάρει…..Κ.-
Aθήνα 1-5 /9/2009
Τα όνειρα που έκανα παιδί , όνειρα μείναν…
κι’ οι χειμωνιάτικες οι νύχτες , δεν ..ξημέρωσαν..κι’ αυτές ,
τόσα τραγούδια μου , θλιμμένα μοιρολόγια , λες , πως γίναν ,
αφού κανένας στη ζωή , δεν τα τραγούδησε ..ποτές..
*
Ξεγελασμένοι πάντα οι πιο καλοί μου οι ..φίλοι ,
με το χαμόγελό μου αυτό , που ήταν πάντα απέραντα..γλυκό ,
που να το φανταστούν , πως όλη η πίκρα της ψυχής ήταν στα ..χείλη ,
μα.. την εσκέπαζε του γέλιου εκείνο το..σεντόνι το..λευκό..
*
Τόσα ταξείδια..μυστικά , φρικτοί ..εφιάλτες ,
άγνωρα..συναισθήματα , που πνίγαν μέρα –νύχτα την καρδιά ,
γράμματα , ξεχασμένα ..αδιάβαστα , του παραδείσου οι..χάρτες..
δρόμοι , που θα με..λύτρωναν τυχαία , κάποια..βραδιά..
*
Κι’ αυτές μου οι αγάπες , σαν ποτέ τους να μην..ήρθαν ,
στην πλάτη μου δεν ένοιωσα ποτέ , του ..πάθους τις..γλυκές νυχιές..
λίγες ανάσες..βιαστικές , οι ερωτικές στιγμές μου πάντα ήταν..
ξεγελασμένος , πάντα..ξεγελούσα της ζωής μου τις..χαρές..
*
Παίχτης , σ’ένα καρέ σκληρό του..πεπρωμένου ,
πρόσμενα πάντα , αυτό το κάτι , το υπέροχο να ‘ρθει κάποια στιγμή ,
μ’ αλλοίμονο , χάρισμα στη ζωή , είχα πάντοτε την τύχη του χαμένου ,
ξόδεψα… άσκοπα της τύχης το στερνό μου το…χαρτί……..Κ.-
Αθήνα 29 – 8 - 2009
Στη διαδικασία της συγκέντρωσης , συμπλήρωσης και ..ολοκλήρωσης της ..εμφάνισης , βρίσκεται η έκδοση της ταπεινής μας ποιητικής συλλογής , που , κατα πάσα πιθανότητα , θα έχει και τον τίτλο της ..επικεφαλίδας , εκτός αν στην έκδοση συμπεριληφθούν και κάποια διηγήματα και , ίσως , και κάποιες απ’ τις γνωστές μας πιά , “ ΛΙΔΟΡΙΚΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ “ , που πιστέυουμε , πως κάποτε , πρέπει να καταγραφούν , γιά να ..μείνουν .
Πάντως , κάπως έτσι θα είναι το εξώφυλλο ..
..και ο χρόνος περάτωσης και έκδοσης , τοποθετείται κάπου γύρω στο τέλος του χρόνου , εκεί γύρω στις γιορτές .
Επειδή πολλοί φίλοι μας , μας έχουν ρωτήσει πολλές φορές και μας ρωτάνε σχετικά , θα θέλαμε να σας πούμε , πως αυτό μας συγκινεί ιδιαίτερα , ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ , και θα σας κρατάμε ενήμερους …
Καλό σας βράδυ……..Κ.-
Πάντα πίστευα , πως οι αιτίες της ανθρώπινης δυστυχίας , ήταν οι στανοχώριες , τα βάσανα και τα πολλά προβλήματά μας , τα καθημερινά .
Όσο περνούν όμως τα χρόνια , δυστυχώς διαπιστώνει κανείς , πως πολλοί άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι , όχι απ’ τις στενοχώριες , τα προβλήματα και τα ..βάσανά τους , όχι , αλλά απ’ την..ευτυχία και την επιτυχία των άλλων ..,,Κ.-
Όσα κι’ αν σου χαρίσει η ζωή ,
πάντα ένας πόθος σου , ανεκπλήρωτος θα μένει…
βαθειά παρα..χωμένος στην ψυχή
σαν μια σπιθούλα , μεσ’ τη στάχτη , αναμμένη .
*
Όσο κι’ αν είναι όμορφη η ζωή σου ,
κάποια γωνίτσα στην ψυχή θα μένει άδεια ,
συχνά –πυκνά θα τριγυρνούν στη θύμησή σου ,
κρυφοί σου πόθοι , σαν φαντάσματα τα βράδια .
*
Άνοιξες , καλοκαίρια και χειμώνες ,
και τα θλιμμένα δειλινά του φθινοπώρου ,
πανέμορφες , ευωδιασμένες …ανεμώνες
που μαραζώνουν μεσ’ την άπνοια του χώρου .
*
Για όσα απλόχερα σου χάρισε η ζωή σου ,
έχε βαθειά μεσ’τη ψυχή σου , πάντα , ευγνωμοσύνη ,
κι’ αγάπη , σ’όσους έζησαν τριγύρω σου , μαζί σου ,
πιστά , αφοσιωμένα , δείχνοντάς σου εμπιστοσύνη . ….Κ.-
Αθήνα 10-2-08
ΤΟ…ΧΑΡΤΙ…
Γράψαμε αδέρφια την άλλη φορά , γιά την έρμη την..τρυγόνα , τη νησιώτισσα γριούλα , που δεν μπορούσε , παρότι δεν ..έβλεπε καθόλου , να πάρει την ..πενιχρή , τότε τουλάχιστον , αναπηρική …συνταξούλα , γιατί δεν ήταν..σύνταξη , όοοχι , …φιλοδώρημα την είχε χαρακτηρίσει ο αξέχαστος Ανδρέας Παπανδρέου ..
Και δεν μπορούσε γιατί είχε ..απέναντί της , την..ανθρώπθνη βλακεία και την..έλλειψη..κονέ , έτσι δεν τα λένε ; Κοντολογίς δεν είχε η ταλαίπωρη ..άκρες ..όπως πολλοί και διάφοροι , που..βολεύονται …άνετα..χαλαρά..χαλαρά…
Αντιπροσωπευτική της ..άλλης πλευράς , της άλλης..όχθης , είναι η σημερινή μας ιστοριούλα , κι’ αυτή της ίδιας , χρονικά περιόδου , αλλά μη σας ξεγελάει αυτό , εν..Ελλάδι δεν έχει αλλάξει ..τίποταααα…
Κάποιος λοιπόν φίλος , γι’ αυτό δεν είναι οι ..φίλοι ; Γιά να τους κάνουμε..ρουσφέτια ; Με πήρε στο στηλέφωνο παρακαλώντας με , να ..εξυπηρετήσω κάποιον..δικό του φίλο , γιά να πάρει , τι..άλλο ; ..άδεια ταξί , όταν δεν χρεαζόταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμιά παρέμβαση και από ..κανένα , και υποβάλλοντας τα δικαιολογητικά σε 2-3 , το πολύ , μέρες , την έπαιρνες..
Του εξήγησα του ..φίλου μου , να…εξηγήσει στο…φίλο του , πως δεν είναι απαραίτητη η ανάμειξή μου , και πως ήταν θέμα δυό ημερών και ..άνευ μεσολαβήσεως..
Έλα όμως που ο ..φίλος μου , ήθελε να’χει…όμηρο τον ..φίλο του , και να του αποδείξει και…εμπράκτως το πόσο ..ενδιαφέρθηκε ; Και επέμενε λοιπόν , να δεχτώ το φίλο του και να του δώσω να καταλάβει πως υπήρξε ..μέγα ενδιαφέρον από μέρους του..
Προσπάθησα πολύ , να του δώσω να καταλάβει πως όλα αυτά ε’ίνα..παραπανίσια , δεν χρειάζονται , επέμενε , δεν ήθελε να ..καταλάβει , οπότε του είπα νατον στείλει , ρωτώντας τον όμως τυελεσιγραφικά : Εφόσον έχει τα απαραίτητα ..δικαιολογητικά..
Μου έδωσε το όνομα του φίλου ΜΑΣ , πιά , και με τη σειρά μου το έδωσα στο θυρωρείο , γιά να του επιτρέψουν να μπει , το γραφείο ήταν στη Βουλή , και την άλλη μέρα , πρωί-πρωί , με ενημέρωσαν πως ο ..κολλητός μας , καταφθάνει…
Και έτσι και έγινε…
Κατέφθασε το..θωρηκτό..ΠΟΤΕΜΚΙΝ , μιά ..καρικατούρα του αξέχαστου Νίκου Ρίζου , με ..μυτερό σκαρπίνι ..αστράφτον , με το ψηλό..τακουνάκι του , λαδωμένο..καλοχτενισμένο ..μαλλί , παντελονιά..σωλήνα , με ..άψογη τσάκιση , ξυράφι , και περπατησιά…άστα να..πάνε , μισός..μισός περπάταγε , πρώτα η μιά μεριά , με το μάγκικο εκείνο..κουτσαβακίστικο.. στυλ , και μετά η..υπόλοιπη …εκινείτο δηλαδή ..τμηματικώς..
Μπαίνοντας στον προθάλαμο , όπου και η..γραμματεία , θα πρέπει να έγινε το..έλα να δεις , οι κοπέλες πρέπει να ..εξάντλησν τα αποθέματα γέλιου , όλης της επόμενης ..πενταετίας , και μόλις έφυγε από εκεί και ερχόταν με πήραν , γιά ενημέρωση λέγοντάς μου , κύριε Διευθυντά ,΄ο…Πατακιάς ..έρχεται , δεν ξέρω αν θυμάστε τον ..Πατακιά , ήταν ένας θηριώδης τύπος του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου , που έκανε τον..άγριο , συνήθως , αδερφό , η κάτι τέτοιους , τέλος πάντων ..ρόλους , άγριους..πολύ..άγριους…
Περίμενα λοιπόν και γω να δω το…θερίο , το ..άγριο το..αιμοβόρο , οπότε σκάει μύτη το…δείγμα ..Ρίζου , γιατί γιά δείγμα του αξέχαστου Ρίζου..έδειχνε ..περιγραφή σας έκανα παραπάνω , εδώ μόνο θα συμπληρώσουμε το..ηχητικόν ..μέρος , …μέραααα , ο κύριος ..Κώστας ; Τπου απάντησα και τον κάλεσα να κάτσει..η μάλλον να..σκαρφαλώσει στην καρέκλα , γιατί βλέποντάς τον μετά , είδα πως δεν ..καθόταν , αλλά έκανε…κούνια…
Μου είπε ποιός είναι , και από ποιόν ..έρχεται , με το δικό του βέβαια..τρόπο , μισοκλέινοντας το αριστερό ματάκι του , που ήταν σαν ..νυφίτσας , και κάνοντας ταυτόχρονα με το δεξί του..χέρι , με απλωμένο τον δείκτη , εκείνη την ..πονηρή..περιστροφική κινησούλα που σημαίνει..σιωπηλά βέβαια , …καταλαβαίνεις εσύ..τώρα , και μου είπε και δυό..λεξούλες , ποιές ; αν θυμάμαι καλά : Ξέρεις..απ’ το…φίλο..
Οπότε , παιδιά της..πιάτσας και τα δυό μας , συνεννοηθήκαμε..συνωμοτικά , και προχωρήσαμε στα..παρασυνθήματα , τόπος ..καταγωγής , εξ..από Αιτωλοακαρνίας , επάγγελμα..ταρίφας κλπ…κλπ και φυσικά , φίλος ..κολλητός του φίλου μου του…κολλητού , να μη ταξεχναμε κι’ αυτά..καθότι..βασικά..
Προχωρήσαμε στο..γρηγορο , γιατί είχαμε κι’ άλλες δουλειές , λιγότερο σοβαρές απ’ αυτή , βεβαίως..βεβαίως..και μπαίνοντας στο…ψητό , τον ρώτησα ευθέως και..ευθαρσώς : Από..χαρτιά είμαστε εντάξει ; Βεβαίως..μου απάντησε , αλλά σαν κάτι να μη μου φάνηκε..καλό..καλό , και ξαναρώτησα , και η απάντηση τώρα πιά , ήταν ολίγον πιό ξεκάθαρη ..
Ναι..δηλαδής , αλλά ξέρεις …να ..
Οπότε εισήλθον..ψύλλοι εις τα..ώτα μου..
Δηλαδή ; ρωτάω πάλι εγώ…
Να ξέρεις , δεν υπάρχει το… απολυτήριο του σχολείου .
Ε..καλά , του απάντησα , θα κατέβεις ένα πρωί στην πατρίδα , ευκαιρία να δεις και τους δικούς σου και το ..παίρνεις ..
Δε..δε..καταλάβαμε καλά , όταν λέμε δεν υπάρχει να..δεν ..υπάρχει …ύστερα γι’αυτό είπαμε με τον…και μούκανε πάλι τη στροφούλα με το δαχτιλάκι , γιά να το κανονίσουμε από..δω…
Δεν πολυκατάλαβα , και τον ρώτησα, έτσι..επεξηγηματικά : Δηλαδή , πως από δω ;
Να όλο και κάποιο σχολείο δικό μας θα ‘χουμε , να πάρουμε το ..χαρτί , και να..δώκουμε και το κάτι..τις…
Εκεί βέβαια τα πράγματα άλλαξαν , μου ανέβηκε το αίμα στο..κεφάλι , αλλά..συγκρατήθηκα και ήρεμα του απάντησα , πως ούτε σχολείο δικό μας έχουμε . αλλά και να είχαμε τέτοια πράγματα δεν..γίνοντα…
Γίνονται…γίνονται , επέμεινε ο ΄..Πατακιάς , γίνονται…
Του εξήγησα πάλι , με όση υπομονή μου είχε απομείνει πλέον , πως στο φίλο είχα εξηγήσει κατηγορηματικά , πως πρέπει να υπάρχουν ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ …
Κάτι..σιγομουρμούρισε..μα άμα τα είχαμε , εδώ θα ερχόμασταν ;
Εκεί βέβαια τέλειωσε και η…συνέντευξη , σε ..παγερό..κλίμα , και με το φίλο , να..ξεκαβαλικεύει την …καρέκλα , ενοχλημένος , λες και είχε πληρώσει και η δουλειά του δεν ..έγινε…
Έφυγε , λέγοντας στην έξοδο το……ραααα , το υπόλοιπο το ‘κοψε και πήγε στο καλό…
Πέρασε λίγος καιρός , και ένα πρωί παίρνω απ’ την Πλατεία Βαρνάβα , στο Παγκράτι ταξί γιά να πάω στη δουλειά , και καθ΄οδόν , κοιτάζοντας τον καθρέφτη , αντάμωσα τα μάτια της..νυφίτσας , του φίλου του…φίλου μου , με το μουστακάκι του , ποντικοουρά όπως πάντα , και με ένα..χαμόγελο περίεργο…κοιτούσε..επίμονα..με είχε γνωρίσει , όπως άλλωστε και γώ..
Μίλησε πρώτος : Δεν είσαι ο κύριος..Κώστας που…και μούκανε πάλι την κίνηση με το χέρι του , ενώ με κοιτούσε ..επίμονα…
Ναι , ναι του λέω , τι γίνεσαι , πως πάει ;
Πως..καλά , πολύ καλά , το..χαρτί το πήραμε….α…μήπως χρειασθείτε κανένα ΄..διπλωματάκι ..Πανεπιστημίου , εδώ…μαστε …και μούκλεισε το..ματάκι..πονηρά…
Δεν έτυχε να ματαξαναδώ το..φίλο του…φίλου μου , αλλά και που να τον συναντήσω ; εύκολο είναι ; Αν είχε πάρει δυό-τρία πτυχία , μπορεί να έγινε ..Διευθυντής Τραπέζης , γιατί δύσκολο είναι ;
Καλό σας βράδυ…..Κ.-
Χθες βράδυ έθαψα το τελευταίο .. όνειρό μου ,
μες στο σκοτάδι , ολομόναχος , στου καντηλιού το φως ,
η τελευταία πράξη παίχτηκε στο σκοτεινό δωμάτιό μου ,
έτσι απλά ..αθόρυβα , άφαντος ο ...από μηχανής ..θεός..
*
Με μιάς , χθες βράδυ , γέρασα ολόκληρους..αιώνες ,
όλα περάσαν μπρος στα μάτια μου , λες κι’ ήταν τωρινά ,
άνοιξες , καλοκαίρια , έρωτες και θλιβεροί χειμώνες ,
και κείνα τα όμορφα φθινόπωρα , τα μελαγχολικά ..
*
Όλα , το βράδυ αυτό , ήταν ..αλλοιώτικα ..μοιραία..
κι’ αυτά τα λόγια τα στερνά σου , σαν μαχαίρια ..κοφτερά ,
χάραξαν στην ψυχή μου , ανεξίτηλα , τα λόγια τα ωραία ,
που μου ψιθύριζες , τις νύχτες στα όνειρά μου τρυφερά..
*
Όλα χθες βράδυ , λες , πως μαγικά τριγύρω , αλλάξαν ..
κι’ αυτός ο χρόνος , που ποτέ του , δεν μας ήταν αρκετός
πέρσευε χθες , και τη βουβή μας τη γαλήνη την ταράξαν ,
ο απέραντος ο πόνος , και ο χτύπος της καρδιάς ο δυνατός ..
*
Χθες βράδυ , έθαψα τις τελευταίες τις ζωής μου τις ελπίδες ,
μαζί με το όνειρο , που ζέσταινα για χρόνια αγκαλιά ,
πέρασα τόσες , στη ζωή μου , συμφορές και καταιγίδες ,
μα η χθεσινή , μου σφράγισε για πάντα την καρδιά ……Κ.-
Αθήνα 14-18 / 6 / 2009
Πολλές , πάρα πολλές ιστορίες , έχουμε ακούσει γιά τις..Ελληνοαμερικανικές..σχέσεις , γιά τους μετανάστες μας , γιά τη ζωή τους , ειδικά τα παλιότερα χρόνια , στην Αμέρικα , και όλοι σχεδόν , είχαμε κάποιο συγγενή στην Αμερική .
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως στα δύσκολα κατοχικά αλλά μετακατοχικά χρόνια , πολλά , πάρα πολλά , πρόσφεραν τα ξενητεμένα μας αδέρφια , στις εδώ οικογένειές τους , αλλά και στην πατρίδα μας γενικότερα ..
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τα ..Αμερικάνικα δέματα , με τα ..μεταχειρισμένα έστω , αμερικάνικα ..παρδαλά ρούχα , τα καρώ..πολύχρωμα μπουφάν , τζάκετς και..πουκάμισα , κι’ ένα σωρό άλλα χρήσιμα πράγματα , που έστελναν οι συγγενείς μας , χώρια και τα…τσέκια , με τα ντόλλαρς , που την εποχή εκείνη ήταν..χρυσάφι ..πραγματικό ..
Θυμάμαι , μικρό παιδί , τότε , τη σχωρεμένη τη μάνα μου , που όταν λάβαινε γράμμα απ’ την Αμερική , είχε τριά αδέρφια εκεί , που δεν τα γνώρισε , δυστυχώς , ποτέ , έφυγαν , μαζί με τον παππού μου , γιά την Αμερική ,μπριν γεννηθεί η μάνα μου , και δεν ξανάρθαν ποτέ…κι’ όταν η καϋμένη έπαιρνε το γράμμα , απ’ το μπάρμπα Χρήστο τον Κάρλο , συνήθως , έκλαιγε ώρες..μέρες , ασταμάτητα…
Και κείνος , ο καϋμένος , με τα ..μεσοβέζικα Ελληνικά του , σου ‘δινε την εντύπωση πως..σπάραζε απ’ τον πόνο και τη νοσταλγία , κι’ όλο και κάτι μας έστελνε , δεν ήταν πλούσιος , σε..χρήμα , αλλά απ’ όσα μας έλεγαν χωριανοί μας του Σικάγου , ήταν απέραντο ..περιβόλι αγάπης και ανθρωπιάς ..όλοι το ‘χαν να το λένε ..
Ο μπάρμα Χρήστος , ασχολιόταν , μάλλον , με..επισκευές ραδιοφώνων , η κάτι τέτοιο , αλλά και κάποια περίοδο δούλευε στις επιχειρήσεις του Χρήστου Πέτρου , του Σ’νικοχρήστου , που ήταν και ξάδερφός του , σε ένα δέμα του λοιπόν , μας είχε μέσα και ένα πολύ όμορφο ρολόϊ ξυπνητήρι BIG BEN , είχε γκρί σκούρο χρώμα και δείχτες με..φώσφορο , που πρασίνιζαν λίγο μέσα στο σκοτάδι , τρέλα..πραγματική…πανέμορφο..
Το είχα..καπαρώσει εγώ το ρολόϊ , βέβαια το χρησιμοποιούσε η μάνα μου γιά να ξυπνάει , νύχτα , γιά να πάει στο μαγαζί , αλλά εγώ το είχα στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου , γιά να ξυπνάω νωρίς να διαβάζω , όταν είχαμε διαγωνισμούς η εξετάσεις…τον πρώτο δε καιρό , ξενύχταγα παρακολουθώντας τους φωτισμένους δείχτες , και ιδιαίτερα το..λεπτοδείχτη , που έκανε εκείνα τα..μικρά – μικρά πηδηματάκια..
Δυστυχώς o μπάρμπα Χρήστος έφυγε απ’ τη ζωή , χωρίς ν’ αξιωθεί να έρθει στην πατρίδα , να τον γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει , και περισσότερο η μάνα μου , που τόχε καϋμό , τρία αδέρφια της στην Αμερική , έφυγαν απ’ τη ζωή , χωρίς να τα γνωρίσει…
Όλοι σχεδόν είχαμε κάποιο ..μπάρμπα στην Αμερική , και κάποιοι είχαν και αδέρφια , η και γονείς , και βλέπαμε τη χαρά τους όταν έρχονταν καμιά φορά , χώρια που ..βλέπαμε και τα..χρωματιστά ρούχα , και ζηλεύαμε , λίγο το ‘χεις να φοράς Αμερικάνικα ρούχα ;..παρδαλά ;
Έκτός όμως απ’ τα αδέργφια της μάνας μου , είχαμε στην Αμερική , και τα ξαδέρφια μου τα Καψαλάκια , τον Γιάννη και τον Κώστα , τα παιδιά του μπάρμπα μου του Σπύρου , αδερφού του πατέρα μου , που πήγαν βέβαια πολύ αργότερα στη Αμερική , είχαμε ακόμα και ένα άλλο συγγενή μας , τον θείο Παναγιώτη , Πητ Κάρλος , αδερφό του παππού μου , με τον οποίο είχαμε πολύ..αραιά επικοινωνία , καμιά κάρτα , Χριστούγεννα – Πάσχα ,κάτι τέτοιο…
Ώσπου κάποια μέρα πήραμε ένα γράμμα , Αμερικάνικο , απ’ τον μπάρμπα Παναγιώτη , που μας έγραφε πως έρχεται , επί τέλους , στην Ελλάδα , να μας δει , και να γνωριστούμε..
Μεγάλος , πολύ μεγάλος στα χρόνια ο μπάρμπας , η μάλλον ο ..παππούς μου , με παιδιά και εγγόνια μεγάλα , θα ερχόταν με τη γυναίκα του , την θειά Αγγελική , αν δεν κάνω λάθος , και θα έμεναν κάποιες μέρες μαζί μας στο χωριό , στο Λιδορίκι , και μετά θα πήγαιναν και στο χωριό της γιαγιάς , κάπου στην Πελοπόννησο ..
Βέβαια κανένας μας δεν τον γνώριζε , αλλά η συγκίνηση που θα γνωρίζαμε τον αδερφό του παππού μου , ήταν μεγάλη , αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι εγώ δεν γνώρισα ούτε παππούδες ούτε ..γιαγιάδες , και το είχα..μεγάλο παράπονο…
Και έφτασε η μεγάλη μέρα , που θα ερχόταν ο παππούς , με τη συγκοινωνία φυσικά , που τότε ήταν λιγάκι ..ταλαιπωρική , αφού το ταξείδι Αθήνα – Λιδορίκι , ήταν μιά..ημερήσια ..εκδρομή , θυμάμαι , φεύγαμε απ΄το χωριό το πρωί και φταναμε στην Αθήνα , απ’ τον παλιό πάντα δρόμο…βραδάκι , τόοοοσο..γρήγορα ..
΄Εφτασε λοιπόν η μέρα , και την συνηθισμένη ώρα , που ερχόταν η…Αθήνα , έτσι λέγαμε τότε , εμείς όλοι παραταγμένοι , ο πατέρας μου βέβαια δεν ζούσε , μπροστά στο μαγαζί μας , στο Αλωνάκι , όπου ήταν και το πρακτορείο των λεωφορείων , καλοκαίρι ήταν το λεωφορείο γεμάτο , αλλά μέσα στον κόσμο ξεχωρίσαμε τρεις..Αμερικάνους !!!
Δυό άντρες και μιά γυναίκα , ε..υποθέσαμε πως οι δυό τουλάχιστον ήταν οι..δικοί μας , και δεν πέσαμε έξω , ον παππούς κι’ η γιαγιά ήταν μικρόσωμοι , ενώ ο άλλος ο κύριος ήταν λεπτός κια ψηλός , αλλά έδειχναν πως ήταν φίλοι και όταν πλησιάσαμε και ρώτησε η μάνα μου , είχαμε ..έκρηξη δακρύων και ..συγκίνησης , και δικαιολογημένα…
Μπήκαμε στο μαγαζί , τους κεράσαμε αναψυκτικά ..Καβούνη , Αμφίσσης , ελαφρώς ..δροσερά , από ψυγείο..πάγου , καταλαβαίνετε , και αρχίσαμε να τα λέμε..
Ο μπάρμπα Πα ναγιώτης , σε μιά στιγμή , είπε στη μάνα μου , αν’ψιά να σου πω..κάτι ιδιαιτέρως ; Σηκώθηκαν και μπήκαν μέσα στο ετργαστήριο , που φκιάχναμε τα γλυκά , κάτι είπαν καιγύρισαν αμέσως με φανερή τη χαρά και την ικανοποίηση , γυρνώντα ο μπάρμπας μου είπε στο φίλο του , ο..κευ , μπόυ , θα μείνουμε εδώ απόψε και αυριο..μεθαύριο φεύγεις γιά το χωριό , και μας σύστησε το φίλο τους , που ήταν κι’ αυτός χρόνια στην Αμερική , δεν είχε οικογένεια , και όπως μας είπε μετά , με απέραντη χαρά , θα έμενε πιά μόνιμα στην Ελλάδα , στο χωριό του , κοντά στο Λιδορίκι , όνομα και μη..χωριό , στα ανίψια του , στα παιδιά της αδερφής του , που τον περίμεναν πως και..πως..
Πήγαμε στο σπίτι , τακτοποιήθηκαν , τακτοποίησαν τα πράγματά τους , και νωρίς – νωρίς το βράδυ , κάτσαμε στη βεράντα , στη δροσιά , φάγαμε και οι μεγάλοι τα λέγανε , και φυσικά η μάνα μου είχε πολλά να πει με τον μπάρμπα μας , που πρωτη φορά τον βλέπαμε..μεγάλη η χαρά όλων , που βρίσκονταν στην πατρίδα , ο δε φίλος , έπλεε σε πελάγη ευτυχίας , που επί τέλους ερχόταν στην πατρίδα , αλλά κυρίως που θα έμενε πιά γιά πάντα εδώ , στο χωριό του , μαζί με τους αγαπημένους του συγγενείς …
Εδώ όμως θα πρέπει να σας πω , πως ούτε ο μπάρμπας μας ήταν ..πλούσιος , αλλά απ’ ότι φαινόταν , ούτε και ο φίλος του , αυτό φαινόταν ολοκάθαρα…
Όλο το βράδυ , οι φίλοι τα λέγανε , και ο μπάρμπας μου ..μακάριζε το φίλο του που επί τέλους πραγματοποιεί το όνειρό του , να μείνει το υπόλοιπο της ζωής του στο χωριό του , και κείνος..κρυφοκαμάρωνε με ολοφάνερη χαρά..
Ξέχασα να σας πω , πως μοιράστηκε και η ..Αμερικάνικη ..βοήθεια , τσίχλες , και κάτι άλλα πραγματάκια , και απ’ ότι ειπώθηκε την άλλη μέρα το απόγευμα ο φίλος θα αναχωρούσε με το αυτοκίνητο της..γραμμής , ημι..φορτηγο..λεωφορείο παρακαλώ , γιά το χωριό του..δεν δεχόταν να μείνει κι’ άλλη μιά μέρα , παρ’οτι κι’ο μπάρμπας και η μάνα μου επέμεναν , βιαζόταν να πάει στο..χωριό του , ανυπομονούσε ο άνθρωπος…
Έτσι λοιπόν και έγινε , την άλλη μέρα το μεσημέρι ο φίλος μας δακρυσμένος που θ’ αποχωριζόταν τους φίλους του , αλλά γεμάτος χαρά έφυγε γιά το χωριό του…
Εμείς , λέγαμε ..λέγαμε , η μάνα μου ρωτούσε συνέχεια γιά τ’ αδέρφια της , τα δυό ζούσαν ακόμα τότε , είδαμε φωτογραφίες απ’ την οικογένεια του μπάρμπα , μας είπε και παλιές ιστορίες με τον παππού μου , τον αδερφό του και πέρασε η βραδιά…
Την άλλη μέρα όμως , σαν ξημέρωσε , μας περίμενε η μεγάλη…έκπληξη …
Με το..λεωφορειο..φορτηγό , εμφανίσθηκε ο φίλος , που χθες είχε φύγει γιά το χωριό του , η μάνα μου όταν τον είδε..τα ‘χασε..εκείνος ήταν φανερά εκνευρισμένος , αλαφιασμένος θα λέγαμε , και έλεγε στη μάνα μου να τον πάει στον Πητ , τι να κάνει και η μάνα μου , παρότι ήταν πολύ πρωί , τον πήγε στο σπίτι και ξύπνησε τους δικούς μας ..
Εκείνοι βέβαια με τη σειρά τους ,τα ‘ χασαν , βλέποντας.. φάντη μπαστούνι μπροστά τους , πρωί-πρωί , το φίλο τους , κάτι είπαν βιαστικά , και κλείστηκαν στο δωμάτιό τους , ενώ εμείς , δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τίποτα , μαύρα ..σκοτάδια ..τα είχαμε και μεις..χαμένα..
Πήγαμε , με τη μάνα μου στο μαγαζί , αλλά μας έτρωγε η..έγνοια , και η ..περιέργεια βεβαίως..βεβαίως , γιά το τι συμβαίνει , γιατί ήταν ολοφάνερο πως κάτι συνέβαινε , κάτι δεν πήγαινε καλά…και περιμέναμε το βράδυ , να καθαρίσει το …τοπίο , γιατί τότε θα είχαμε χρόνο γιά κουβέντα και ενημέρωση , εγώ βέβαια , περίεργος , πεταγόμουνα , που και που , στο σπίτι , μήπως και πάρω..χαμπάρι τι γίνεται , αλλά εκεί γίνονταν ..συζητήσεις..κεκλεισμένων των ..θυρών , απογοήτευση μεγάλη γιά μένα…
Περιμέναμε λοιπόν να έρθει το βράδυ , να κλείσουμε το μαγαζί , γιά να μάθουμε τα νέα…
Έτσι και έγινε , το βράδυ μαζευτήκαμε , να φάμε , και φυσικά να δούμε και τι γίνεται , εκεί είδαμε τον καϋμένο τον γεράκο φίλο , να είναι σε απερίγραπτη κατάσταση , ράκος κυριολεκτικά , απογοητευμένος αλλά και..εξοργισμένος μαζί , και το μόνο που επεναλάμβανε συνέχεις ήταν : Να ..φύγω , να φύγω Πητ , τώρα αμέσως , δεν κάθομαι ούτε λεπτό , με…γδύσανε..με γδύσανε , να φύγω…να φύγω..
Ο μπάρμπας μας , προσπαθούσε να τον ηρεμήσει , να τον ..καλμάρει , λέγοντάς του πολλά και ..διάφορα , αλλά εκείνος , ανένδοτος , να..φύγω , να γυρίσω πίσω , τέλος πάντων κάτσαμε να φάμε , μαύρο ..φαί ... βέβαια , γιάτί ο έρμος ο φίλος μας ήταν χάλια , τον είχε πιάσει υστερία , αλλά κουτσά ..στραβά μας έδωσε και μας , γιατί στους φίλους του τα είχε πει , να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε ..συμβεί ..και δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας..τρελά πράγματα , ανήκουστα…απ' τ' άγραφα..
Φτάνοντας λοιπόν ο φίλος μας στο χωριό του , κατασυγκινημένος , κλαίγοντας διαρκώς , αφου είχε πολλές δεκαετίες να δει το χωριό του και το πατρικό του σπίτι , έπεσε απ’ τα ..σύννεφα , αφού σε λίγο κατέφθασε το..συγκενολόϊ του , και άρχισε τις ..επιθέσεις στις έρμες τις βαλίτσες του , που δεν είχαν και τίποτα το..σοβαρό μέσα , κάτι που ..ενόχλησε , φαίνεται , τους ..επιδρομείς , που περίμεναν , φαίνεται , να βρουν θησαυρό και αντ΄αυτού βρήκαν…άνθρακες…
Από κει και πέρα αρχίζει η τραγωδία , του καϋμένου του ..θείου απ’ την Αμέρικα , και αν αγαπημένοι μου φίλοι , ίσχυαν , στο…ελάχιστο , τα όσα μας διηγήθηκε ο ταλαίπωρος , φίλος μας , θα πρέπει να έζησε ..τραγικές στιγμές , τόσο που αναθεμάτιζε συνέχεια την ώρα και τη στιγμή , που αποφάσισε να ‘ρθει πίσω στην πατρίδα , γιατί πρέπει να τονίσουμε εδώ , πως οι..ντόπιοι , εδώ στο..Ελλάντα , δεν κατάλαβαν ποτέ πως όλοι οι..Αμερικάνοι , δεν είναι…πλούσιοι…
Βέβαια μέχρι να ξημερώσει , και να μπορέσει να φύγει , ο φίλος μας πέρασε τα χίλια μύρια ..βάσανα , και απ’ότι με καϋμό μας έλεγε , δεν του άφησαν ΤΙΠΟΤΑ , απολύτως , γι’ αυτό και ..παραμιλούσε συνέχεια , λέοντας ..ΝΑ ..ΦΥΓΩ…ΝΑ ΦΥΓΩ…
Και έφυγε , ο καϋμένος , με όση λαχτάρα ερχόταν , με τόση πίκρα ..βιασύνη και..αηδία , έφυγε , αυτός , που σαν ..τελευταία του και μεγάλη επιθυμία ήταν να ζήσει , όσο ζήσει , και να ταφεί εκεί στο χωριό του , μαζί με τους γονιούς και τ’αδέρφια του , και τι φταίει ο καψερός που δεν τα κατάφερε εκεί στην …Αμέρικα να πλουτίσει ; Μεροδούλι.. μεροφάϊ , όλη του τη ζωή , βλέπεις δεν τον βοήθησε και η μοίρα του να πλουτίσει…γιατί τότε τα πράγματα θα ‘ταν αλλοιώτικα…. Κ.-
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Τούτη η αποψινή εκ..βαθέων ανάμνηση , είναι αδέρφια πέρα γιά πέρα αληθινή , και μάλιστα δοσμένη , με μεγάλη..φραστική..επιείκια , με μεγάλη ..μετριοπάθεια , και δεν σας κρύβω , πως είναι η πρώτη και μοναδική φορά που ..τράβηξα αυτό το ..αγκάθι , που ήταν καρφωμένο στην ψυχή μου πολλές- πολλες δεκαετίες , η πρώτη φορά που την κοιτάω αυτή την ανάμνηση …κατάμουτρα , γιατί ; μα γιατί ..έννοιωθα ..ντροπή , σαν άνθρωπος , με πόνεσε , και πολύ μάλιστα , τότε , μα κι’ απόψε , που το…ξανασγάρλησα έννοιωσα πάλι τον ίδιο πόνο , λες και με κοιτούσαν ..διαρκώς τα μάτια εκείνου του καϋμένου του γεράκου του Αμερικάνου , που δεν βρήκε πατρίδα ούτε να…ταφεί…λείπαν , βλέπεις τα ρημάδια τα..ντόλλαρς…
Καλό σας βράδυ…….Κ.-
Σαν σύννεφο βαρύ , με ..πνίγει πάλι απόψε η θλίψη ,
ακόμα και τ’ αηδόνια , έπαψαν να κελαϊδούν στη ρεματιά..
την τόση , ολόγυρα , ομορφιά , τι να την έχει τάχα πνίξει ;
τι να’ ναι αυτό , που χαρακώνει της ψυχής , κάθε , ματιά ;
* *
Σκληρή , σαν πέτρα , η μοναξιά , όσο κι’ αγαπημένη ,
μοναδική μου συντροφιά , στους έρημους τους ξένους κόσμους ,
όσο μακριά κι’ αν ταξειδεύει ο νους , πάντα η ψυχή μου μένει ,
στους ίδιους πάντα τόπους , τριγυρνάει στους ίδιους πάντα δρόμους ..
* *
Πάντα στον τόπο τούτο , το φεγγάρι με ..πληγώνει ,
έρχονται βράδια , που , ατέλειωτες , μαζί του , ώρες κουβεντιάζω ,
κάποιες φορές , μαζί μετράμε τ’ άστρα , σαν η μέρα ξημερώνει..
κι’ άλλες , που μόνος μές στη μαύρη απελπισία μου ..βουλιάζω ..
*
Κι’ απόψε η θλίψη , πάλι το κατώφλι μου ..περνάει ,
δρόμος γνωστός , και της ψυχής τα σκαλοπάτια..μετρημένα ,
μα.. το φεγγάρι , απόψε.. λείπει , τάχα που να τριγυρνάει ;
τ’ αναζητάω μονάχος , έρημος , με μάτια ..βουρκωμένα……Κ.-
Λιδορίκι 8 – 6- 2009
Αθήνα 11 – 6 -2009
…Αλλοιώτικο τ’ αποψινό φεγγάρι ..
λες κι’ άλλαξε η ζωή σε μιά στιγμή ,
σαν κάποιο χέρι μαγικό ήρθε να πάρει
απ’ την ψυχή μου κάθε σκέψη θλιβερή..
*
Ποτέ μην ξημερώσει αυτό το βράδυ ,
ας μείνει αιώνια αυτή η όμορφη νυχτιά ,
μισόκλειστα τα μάτια στο ..σκοτάδι ..
κι’ ας ταξειδέψει σ’όνειρο τρελό , η καρδιά .
*
Ονειρεμένη , λες , της χίμαιρας η ..αγρύπνια ,
σταγόνα δροσερή , στη δίψα της ψυχής ,
η αποψινή η νύχτα , ειν΄γεμάτη..παραμύθια ,
και μελωδίες κάποιας θείας ..μουσικής .
*
Της ρεματιάς τ’ αηδόνια , μέρες.. βουβαμένα ,
απόψε είπανε , τους πιό γλυκούς σκοπούς ,
θεία μου τύχη , αν το κάνανε γιά..μένα ..
να διώξουν τους πολλούς μου τους ..καϋμούς
*
…Αλλοιώτικο τ’ αποψινό φεγγάρι ..
άραγε ειν’ αληθινό , η με γελάει η φαντασία ,
όπως και να ‘ναι , η τύχη μου’κανε τη χάρη ,
στο δρόμο μου έφερε απόψε , μιά αιθέρια οπτασία …..Κ.-
Λιδορίκι 7-8/6/2009
Αυτά , τ’ απέραντα τα καστανά τα μάτια ,
που με ταξείδεψαν , σ’ονειρεμένους τόπους μακρινούς ,
ποιός το περίμενε πως θα ‘καναν κομμάτια ,
μαζί με την καρδιά και τους κρυφούς μου τους καϋμούς ,
αυτά , τα όμορφα θλιμμένα μάτια..
*
Άμποτε να μπορούσε ν’ αγοράζονταν η αγάπη ,
να μη πονούν οι άνθρωποι , για της αγάπης τον καϋμό ,
μα θα ‘ταν τότε ο έρωτας ..οφθαλμαπάτη ,
χωρίς τον πόνο και το χτύπο της καρδιάς το δυνατό..
ψεύτικη θα ‘ταν τότε η αγάπη…
*
Δεν αγοράζεται , μήτε πουλιέται η αγάπη ,
μα την κερδίζεις , με τον πόνο και τους χτύπους της καρδιάς ,
σαν σου χαρίσει η τύχη το πιο ‘μορφο κομμάτι ,
που χρόνια ψάχνεις στη ζωή καρτερικά , κι’ αναζητάς ,
το θείο..δώρο της ζωής ειν’ η αγάπη…
*
Πάψε να ψάχνεις , να γυρεύεις την αγάπη ,
αν είναι τυχερό σου , θα΄ρθει εκείνη , στη ζωή για σε βρει ,
μα αν αργήσει , κάλλιο να’ναι οφθαλμαπάτη ,
γιατί η καρδιά , ν’ αντέξει , κι’ άλλο τέτοιο πόνο δεν μπορεί..
Αν είσαι τυχερός , θα σε ‘βρει η αγάπη……..Κ.-
Λιδορίκι 28 – 5 -2009
Αφού την καταντήσανε την έρμη την..Ελλάδα ,
απ’ το πολύ το..άρμεγμα , σαν παλιο..αγελάδα ,
τώρα το γύρισαν αλλού , στους Έλληνες το..ρίξαν
και με τις.., άντε μην το πω , ξέρετε τι μας..πρίξαν !!!
* *
Παπαγαλάκια , από δώ και..κρούνες απ’ την άλλη ,
σάμπως δεν έχουνε νιονιό , καθόλου στο κεφάλι ,
μας ζάλισαν , κυριολεκτικά , μ’αυτά τα παραμύθια ,
φαίνεται μας περάσανε , φίλοι , γιά..κουτορνίθια .
* *
Αλλά , ζυγώνει ..σύντροφοι , των εκλογών η μέρα ,
αυτοί τα..ψήφια θα μετράν , μα εμείς θα πάμε πέρα ..
στις εξοχές και τα χωριά , να κάνουμε ..πικ..νίκια
μ’ αυτοί θα κλαιν τη..μοίρα τους κι’ οχι τα ..επινίκια ..
* *
Όλα καλά και όμορφα , μα πρέπει να το μάθουν ,
ότι αλλάξαν οι καιροί , κι’άλλα πολλά θα πάθουν ..
αν δεν αλλάξουνε βιολί , δεν πήξει ..το μυαλό τους
από τον ..έρμο το λαό , θα βρουν το..διάολό τους .
* *
Γιατί πολλά κατάπιαμε , και κάναμε την ..πάπια ,
αλλά τα γράψαμε όλα αυτά ,΄αδέρφια στα..κιτάπια ,
ως τώρα ανεχτήκαμε ανήψια και..κουμπάρους ,
όχι όμως να μας πουν , αδέρφια μου…ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ !!!!……..Κ.-
Ένα κλαδάκι αγιόκλημα , στο βάζο μαραζώνει..
τρεις μέρες τώρα καρτερεί , έρημο..ξεχασμένο ,
εσένα , να ‘βγεις μοναχά γιά λίγο στο μπαλκόνι ,
λυώνει και βασανίζεται , χλωμό..κιτρινισμένο .
*
Πόσο θ’ αντέξει το φτωχό , τη μοναξιά την τόση ,
χωρίς απ’ την ανάσα σου , ανάσα γιά να πάρει ,
τρεις μέρες πέρασαν , νερό , άμποτε να..νυχτώσει ,
να πει τον πόνο του κι’ αυτό , στης νύχτας το φεγγάρι .
*
Ένα κλαδάκι αγιόκλημα , σου το ‘χω φυλαγμένο ,
τρεις μέρες τώρα , δίπλα μου , μονάχη συντροφιά μου ,
ανασασμός μου η ανάσα του , άρωμα ευλογημένο ,
μόνη , πικρή παρηγοριά , στην τόση μοναξιά μου .
*
Άμποτε , να ‘ταν μπορετό , στης νύχτας τη γαλήνη ,
τύχη καλή , να μού ‘κανε , μιά και μονάχη χάρη ,
μέσα στην τόση ομορφιά της νύχτας που θα ..σβύνει
να σμίξουνε τα μάτια μας , κοιτώντας το..φεγγάρι …….Κ.-
Καληνύχτα….Κ.-
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ..ΘΛΙΨΗ..
Χίλια τραγούδια , για την άνοιξη κι’ αν γράψεις ,
για της αγάπης τους καϋμούς , φτωχέ ποιητή ,
ποτέ δεν θα μπορέσεις , δυστυχώς , να περιγράψεις ,
τη μοναξιά , μιάς ανοιξιάτικης νυχτιάς , όπως αυτή..
* *
Τι κι’ αν τα αρώματα της φύσης , πλημμυρίζουν
ολόγυρά μας , του χωριού τις ξέμακρες γωνιές ,
κι’ οι θείες μουσικές , των αηδονιών , καϋμούς γεμίζουν ,
ανθρώπους ξεχασμένους , και μοναχικές..ψυχές..
* *
Διπλοπονάει ..η ανοιξιάτικη της μοναξιάς η θλίψη ,
και της ψυχής η ερημιά , μέσα στης άνοιξης το θαύμα ,
μένει ανοιχτή πληγή , κι’ αιώνια αγιάτρευτο το τραύμα ,
σαν η ανάσα της αγάπης , που ποθείς , για πάντα ..λείψει .
* *
Διπλο..πονάς με , άνοιξη , φαρμάκι με ..ποτίζεις ,
κάθε που σε’χω συντροφιά , τις όμορφες βραδιές ,
κι’αν την αγάπη δεν μπορείς να φέρεις , μη θυμίζεις
πως χάθηκαν για μένα πιά , του κόσμου οι ομορφιές….. Κ.-
Λιδορίκι 19-20/ 5 / 2009
Ας έρχοσουν μια νύχτα του χειμώνα σκοτεινή ,
σαν ..ξεχασμένη καταιγίδα ,
κι’ ας σκότωνες , κάθε μου σκέψη μακρινή..
κάθε ..κρυφή μου ελπίδα .
* *
Στο πέρασμά σου , να συντρίψεις τα ..στερνά
του φθινοπώρου μου τα φύλλα ,
τι ωφελεί , μες στης ψυχής την τόση ερημιά ,
του πόθου , μια ακόμα ανατριχίλα ..
* *
Έτσι απαλά να ‘ρθεις , βουβά , μες στο σκοτάδι ,
χάδι της μοίρας... τρυφερό ,
όλα της γης τα φώτα να ‘ν’ σβυστά αυτό το βράδυ ,
και μοναχά το πρόσωπό σου φωτεινό .
* *
Χίλιους..αιώνες , κράτησε ετούτος ο χειμώνας ,
πόνος αβάσταχτος , βουνό.. η μοναξιά..
άφαντη η ..άνοιξη , και ‘γω , ισόβιος θαμώνας ,
στης θλίψης το κελί , σε μια γωνιά......
* *
Ήρθες !! Μες του Οκτώβρη , τη γλυκειά μελαγχολία ,
στου φθινοπώρου , την καρδιά ,
με βήμα ανάλαφρο , όμως , με..προσπέρασες με..βία ,
και..πέταξες γι’ άλλού σαν .. τα πουλιά …..Κ.-
Αθήνα 13-14/ 5/ 2009
Κάπου εδώ , η περιπλάνηση , τελειώνει ,
άδοξα , θλιβερά , με ένα τέλος του ονείρου..τραγικό ,
τι να ‘ναι στη ζωή μας , άραγε , εκείνο που σκοτώνει ,
κάθε ομορφιά , και κάθε τι ονειρικό…
* * *
Μοναχικοί ταξειδευτές , του πεπρωμένου ,
μες στην καθορισμένη , απ’ τη μοίρα μας ..τροχιά ,
θρηνώντας , το χαμό , κάθε ονείρου λατρεμένου
μόνοι μας , μεσοπέλαγα , στου δρόμου τα μισά …
* * *
Βράχοι μονάχοι , μες στο χρόνο ..ξεχασμένοι ,
της καταιγίδας και της θύελλας , ανάγνωρα παιδιά ,
στου ..πελαγίσιου φεγγαριού την άκρη κρεμασμένοι ,
ξεγελασμένοι , το καράβι μας δεν πάει πιο..μακριά..
* * *
Λάθος πορεία, φάλτσο η ρότα της ζωής μας ,
λάθος κορμί , μοιραίο λαθος , σε αταίριαστη καρδιά ,
λάθος τα όνειρα , και λάθος οι αγωνίες της ψυχής μας ,
λάθος μοιραίο !!! Που δεν μείναμε.. παιδιά……Κ.-
Αθήνα 12 – 5 – 2009
Αυτός ο πόνος ο γλυκός που με παιδεύει ,
κι’αλλοτε με πετάει ψηλά στους ουρανούς
κι’αλλοτε στην απέραντη τη θλίψη με βυθίζει ,
η ανατριχίλα που συνέχεια τη σκέψη βασανίζει ,
ξυπνώντας στην καρδιά χίλιους καϋμους ,
πάει καιρός , που τη ζωή μου διαφεντεύει .
* * *
Άνοιξη και χειμώνας , λες , συνταιριασμένοι ,
παράξενο ζευγάρι , σ’ ένα αταίριαστο χορό ,
χαρά και θλίψη , αντάμα , σε ατέλειωτο ταξείδι ,
βουνά τα κύματα , σ’ αυτό το..τραγικό παιχνίδι ,
της μοίρας το αγκάλιασμα , φιλί ..θανατερό
στον τελειωμό του ταξειδιού , θα με προσμένει…..Κ.-
Αθήνα 9-5-2009
