κι ασ’την ψυχή σου ν’ανασάνει,
πιο πάνω απ’τους εφτά ουρανούς σε φτάνει
το αιθέριο άρωμα που βγαίνει απ’τους ανθούς.
Πιες κρύο νερό, ξαπόστασε, αφουγκράσου
των ελατιών τ’αχνό σιγοψιθύρισμα,
κι εκεί, παραδομένος, στης βραδιάς το γλυκογύρισμα,
από το ρόδινο λαιμό των αστεριών, κρεμάσου.
Πάρ’τη ζωή σου μακριά απ’τη ρουτίνα,
κι ασ’τους καυμούς της πόλης, στους πολλούς,
στις λαγκαδιές και στα ρουμάνια σαν θ’ακούς ,
τ’αηδόνι, να σου γλυκοκελαιδάει κι η καρδερίνα.
Αγάπα τα μικρά, φτωχά, τ’ασήμαντα,
τη σιωπή της ερημιάς σου ερωτέψου,
πόσο μικρή είν’η ζωή σου, τάχα, σκέψου
στ’απέραντα, του κόσμου σου τα σύμπαντα.
Κοίτα τον ήλιο το πρωί, κατάματα ,
κάν’την ευχή σου, κι ό,τι θέλεις ζήτα,
κι όλα θα’ρθουν στο μαξιλάρι σου τη νύχτα,
των μαγεμένων σου αστεριών ,τα τάματα.- Κ.
13 09 95.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του ΠΟΚΕ ΑΤΕ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Τεύχος χειμώνα 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου