Μη με φιλάς στα μάτια μου’χες πει, θυμάσαι;κι’ ήταν ακόμα στα μισά το καλοκαίρι,
την άλλη άνοιξη ποιος άραγε το ξέρει,
που τάχα θα’μαι εγώ κι εσύ που θα’σαι.
Πεθαίνει η αγάπη το χειμώνα, μου’πες, χάνεται,
και κάποια άλλη,με την άνοιξη γεννιέται,
κάθε παλιός καυμός περνάει, ξεχνιέται,
σαν η καρδιά σε άλλα δίχτυα πιάνεται...
Κι εκείνο το καυτό τ’Αυγούστου απόγευμα,
που όλα τα πύρωνε η ανάσα σου τριγύρω,
απ’του κορμιού σου μεθυσμένος τ’άγιο μύρο,
έγειρα και σε φίλησα σαν έπεφτε το λιόγερμα.
Ένα σου δάκρυ, τότε, καστανό, ακριβό πετράδι,
κύλησε στα βουβά, τα βουρκωμένα σου τα μάτια,
κι’όλα, τα νεκρωμένα, του κορμιού μου τα κομμάτια,
πήραν ζωή, με μιας, απ’τής ανάσας σου το χάδι...
Πέρασαν χρόνια, κύλησε η ζωή, μα μένει ακόμα
μεσ’στη ψυχή ολοζώντανο, τ’απόγευμα εκείνο,
κι’ενώ της περασμένης μου ζωής τα πάντα σβύνω,
η φλόγα εκείνου του φιλιού, μου καίει το στόμα.- K.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου