META THN KATAIΓΙΔΑ....

Παραδεισένια ..ομορφιά !!

μοσχοβολάει η γης , ολόγυρα , μετά την καταιγίδα ,

κι’ η..πουπουλένια καταχνιά ,

με την υγρή της αγκαλιά , σκεπάζει , κάθε αχνή ‘λιαχτίδα .

Στη..βουβαμένη ρεματιά ,

πού ‘χε σωπάσει το γλυκόλαλο τ’ αηδόνι ..φοβισμένο ,

τώρα στ’ ουράνιου τόξου τη θωριά ,

με τ’ ουρανού τα χερουβείμ γλυκολαλάει , ξεθαρρεμένο .

Στου ορίζοντα την περατιά ,

όσο μακριά κοιτούν ,τ’ανθρώπινα τα μάτια ξεχασμένα ,

μόνο μολύβι και …φωτιά ,

σαν σμίγουν γη και ουρανός και σύννεφα μελανιασμένα .

Σώπασε , κοίταξε ..μακριά,

ρούφα τις τόσες ευωδιές απ' το φρεσκοβρεγμένο χώμα ,

να..φτερουγήσει η καρδιά ,

να ταξειδέψει ανάλαφρο το κουρασμένο σώμα.....Κ.-

Λιδορίκι Άνοιξη 2008 .

TA TAΞΕΙΔΙΑ ΜΟΥ....

Τα πιο ‘μορφα ταξείδια της ζωής μου ,
τα έκανα στα παιδικά μου χρόνια ,
στων πλατανιών τον ίσκιο , πλάι στη βρύση τη βουβή μου
με συντροφιά το Μάνο Χατζιδάκι , ακούγοντας τ’ αηδόνια .

Εκεί στην πέτρα τη φθαρμένη καθισμένος ,
ώρες ολόκληρες ταξείδευα τον ..κόσμο ,
καβάλα σε ‘να σύννεφο άσπρο , οικτρά ονειροπαρμένος ,
κρατώντας πάντοτε στο χέρι , ένα κλαράκι από δυόσμο .

Κει πρωτογνώρισα , Καβάφη , Καββαδία
τον Καρυωτάκη , τη Μαρία την Πολυδούρη ,
με συνοδεία των πουλιών , της ρεματιάς , τη θεία μελωδία
κάπνισα και το πρώτο μου τσιγάρο , λες , για ..γούρι…

Αμούστακο παιδί , μες το μικρόκοσμό τους
άνθρωποι λίγοι , μα ζεστοί κι’ αγαπημένοι ,
φίλοι , γνωστοί και συγγενείς , στα χείλη πάντα το ζεστό χαμόγελό τους ,
και μια ολάνοιχτη καρδιά , κάτω από τη φορεσιά τη….χιλιομπαλωμένη ..

Τώρα δεν ταξειδεύω πιά , μονάχα ο νόστος
έχει απομείνει απ’την παλιά μου τη..συνήθεια …
Την όμορφη μικρή βρυσούλα την γκρεμίσαν ,κι’ είναι αβάσταχτο ο πόνος
που λείπει ακόμα και η πέτρα που καθόμουνα παιδάκι , Θεέ μου , ναι , είναι..αλήθεια !!........Κ.-

Αθήνα 8-6-2008 .