Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΑΣ Η..ΛΕΝΗ...

Την κουμπάρα μας τη Λένη ,
τη θυμάμαι από παιδί …
μέρα νύχτα να υφαίνει
στου σπιτιού της την αυλή .

Κι’ ήταν τόσο ευτυχισμένη..
η κουμπάρα μας η Λένη…

Από τόσο δα παιδάκι
μπήκε η Λένη στο χορό..
στα χωράφια , στα μανάρια ..
κι’ όλο το νοικοκυριό…

Κι’ όλη λέγανε τη Λένη
χρυσοχέρα , παινεμένη..

Πρώτη πάντα στο σχολείο ,
πάντα πρώτη στη δουλειά
κι' είχε πάνω απ' όλα η Λένη ,
μια ολόχρυση καρδιά..

Από μάλαμα φτιαγμένη ,
η κουμπάρα μας η Λένη…

Μεγαλώνοντας η Λένη ,
άρχισε να σιγανθίζει..
και σαν τρυφερό λουλούδι ,
γύρω να μοσχομυρίζει..

Μα ήταν πάντοτε η Λένη ,
ταπεινή και μετρημένη .

‘Ομως , πέρναγαν τα χρόνια ,
κάρπισαν τα..περιβόλια
του κορμιού της , και στον κόρφο
μοσχομύρισαν..λεμόνια…

Κι’ έμοιαζε η κουμπάρα η Λένη ,
λεμονίτσα..ανθισμένη…

Κι’όλοι στο χωριό οι νέοι ,
λαβωμένοι , ερωτευμένοι ,
παίζαν μέρα –νύχτα ζάρια…
ποιόν θε ν’ αγαπήσει η Λένη..

Μα η Λένη , η καυμένη..
είχε την καρδιά..σφιγμένη..

‘Όμως σ’ ένα πανηγύρι ,
τ’ Αι Δημητριού , στα πρωτοβρόχια
πιάστηκ’ η καρδιά της Λένης
μεσ’ του έρωτα τα βρόχια .

Άνθισε με μιάς η..Λένη
πού ‘ταν πάντοτε θλιμένη..

Αγάπησ’ ένα παλληκάρι ,
όμορφο σαν το φεγγάρι ,
και στο πρώτο το φιλί της
του ‘δωσε και την ψυχή της..

Μα ο Λιάς την ξεγελούσε ,
και μιαν άλλη αγαπούσε…

Και.. συνέχισε να υφαίνει ,
η κουμπάρα μας η Λένη ,
στον παλιό τον αργαλειό της
μοναχή..δυστυχισμένη...

Έμεινε για πάντα η Λένη...
με το Λιά ...αρρεβωνιασμένη ....

Μα περνάγανε τα χρόνια ,
στραβογέρασε η Λένη ,
με το πρόσωπο σκαμένο..
την ψυχή...χαρακωμένη..

Μιά ζωή..δυστυχισμένη...
μπαντανία..μπαλωμένη..

Μεσ' τη μαύρη μοναξιά της ,
έχει πάντα..σύντροφό της ,
μέρα -νύχτα , αγκαλιά της ,
τον καλό τον..αργαλειό της ...

Μέρα - νύχτα , πάλι υφαίνει ,
η ..κουμπάρα μας η...Λένη..

Κι' όταν έφτασε η ώρα ,
το ταξείδι να...κινήσει ,
μιά μονάχα επιθυμία ,
είχε η Λένη να...ζητήσει...

Να της βάλουν στο ...πλευρό της...
τον παλιό τον...αργαλειό της...