ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ..

 

Όταν θα σβύσουν του καλοκαιριού , οι λαμπερές οι μέρες ,

και ξεχαστούν , τ’ Αυγούστου , οι φεγγαρόλουστες βραδιές ,

του φθινοπώρου η θλίψη , με τη μοναξιά θ’αλλάξουν , πάλι , βέρες ,

λες κι’ ειν ‘ η μοίρα πάντα αυτή , στις έρημες , μοναχικές καρδιές .

                                      *

Τους ήλιους σου , τους μυστικούς , που σαν θεούς τους.. λάτρεψες ,

εκεί , στου ξεχασμένου κουμαρόδασου το σκουριασμένο θρόνο ,

άμποτε , να ‘ταν μπορετό , να νοιώσεις πως και πάλι ..λάθεψες ,

πληρώνοντας το λάθος σου , κι’ αυτό , με της ψυχής τον..πόνο..

                                   *

Τα νοσηρά εκείνα , του Αυγούστου , μουχλιασμένα απόβραδα ,

οπού ‘καναν τις σκέψεις να..γλυστρούν , στα νοτισμένα φύλλα ,

ενώ , της λίμνης η δροσάτη ανασεμιά , περνώντας τα..ξερόκλαδα ,

σκόρπαγε , ολόγυρα , εκείνη την παράξενη της σιωπής ανατριχίλα..

                                    *

Πολλά , θυμήσου , εκεί , στον τόπο αυτό , το μυστικό κι’ αγαπημένο ,

έγραψες κι’ έσβυσες , μες στης ψυχής σου το κρυφό το καλαντάρι ,

μα ‘φηνες , τον κρυφό , παλιό σου , εκείνο πόθο , πάντα φυλαγμένο ,

προσμένοντας , του φθινοπώρου τη γλυκειά μαλαγχολιά να σου τον πάρει…..Κ.-

Aθήνα 1-5 /9/2009