Αυτός ο πόνος ο γλυκός που με παιδεύει ,
κι’αλλοτε με πετάει ψηλά στους ουρανούς
κι’αλλοτε στην απέραντη τη θλίψη με βυθίζει ,
η ανατριχίλα που συνέχεια τη σκέψη βασανίζει ,
ξυπνώντας στην καρδιά χίλιους καϋμους ,
πάει καιρός , που τη ζωή μου διαφεντεύει .
* * *
Άνοιξη και χειμώνας , λες , συνταιριασμένοι ,
παράξενο ζευγάρι , σ’ ένα αταίριαστο χορό ,
χαρά και θλίψη , αντάμα , σε ατέλειωτο ταξείδι ,
βουνά τα κύματα , σ’ αυτό το..τραγικό παιχνίδι ,
της μοίρας το αγκάλιασμα , φιλί ..θανατερό
στον τελειωμό του ταξειδιού , θα με προσμένει…..Κ.-
Αθήνα 9-5-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου