Πνιγμένη στον ξερό κισσό , η παλιά μας η αυλόπορτα ,
σάπισε βυθισμένη στην αχλή , στην εγκατάλειψη ,
θλίψη με πιάνει , αντικρίζοντας τριγύρω τα ξερόχορτα ,
να ‘χουνε κάνει στα όνειρά μου μια πικρή ..κατάληψη …
Σιωπή ολόγυρα ,κ’ εκεί , που ηχούσαν κάποτε τραγούδια ,
τώρα , μονάχα , τα θλιμμένα των πουλιών τα τιτιβίσματα ,
καθώς περνούν αδιάφορα , απ’ τα ξεραμένα τα λουλούδια ,
που κάποτ’ ήταν της πανέμορφης αυλής μας τα στολίσματα .
Που’ ναι οι γαρδένιες , οι καμέλιες , κι’ η πελώρια ορτανσία ,
που σαν μωρά παιδιά , νύχτα και μέρα τις κανάκευε η μάνα ,
κι’ αυτός ο αγέρας , θλιβερός , χωρίς των αρωμάτων πανδαισία ,
πένθιμη , λες , ατμόσφαιρα , σαν να χτυπάει λυπητερά καμπάνα…
Ξεθώριασαν , γιορτές και σχόλες στης ψυχής το καλαντάρι ,
οι φεγγαρόλουστες βραδιές τ΄Αυγούστου ..ξεχασμένες ,
χλωμά αστεράκια οι αγάπες , στ΄ουρανού μου το παγκάρι ,
κι’ οι αναμνήσεις , μες στη στάχτη του ονείρου , στοιβαγμένες ……Κ.-
Aθήνα 15-11-2008
Λιδορίκι 26-11-2008 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου