Μοναχικέ ταξειδευτή του πεπρωμένου ,
θα ‘θελα στα όνειρά σου μια στιγμή να μπω..μονάχα ,
σαν ερημίτης , ενός κόσμου ξεχασμένου ,
που θα με πάει στον ποθητό προορισμό μου , τάχα..
Στην περιπλάνηση αυτή μας , τη μοιραία ,
αναζητώντας κάθε τι που μας πονάει και μας πληγώνει ,
ιδανικά μοναχικοί , όχι απαραίτητα τυχαία ,
ίδιος καυμός , τύχη κοινή , κι’ όνειρο ίδιο μας ενώνει .
Του ταξειδιού, λαθρεπιβάτες , ξεγραμμένοι ,
συνδαιτημόνες , λες , απρόσκλητοι , σε δείπνο ξεχασμένο ,
βράχοι , που στέκουν μεσοπέλαγα , χαμένοι ,
μες στο σκοτάδι να φανεί στερνό καράβι , φωτισμένο….Κ.-
Λιδορίκι 5 / 6 -12-2008 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου