Τώρα που αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή ,
στερεύει , φεύγει ..χάνεται , ο χρόνος ,
άλλοτε ο χρόνος , ήτανε μονάχα μια στιγμή ,
μα τώρα , μια στιγμούλα μοναχά ειν’ ένας χρόνος .
Τα μονοπάτια , που περπάτησα ..παιδί ,
με συντροφιά , φίλους παλιούς , αγαπημένους ,
στ’ αγκάθια πνίγηκαν , σχεδόν έχουν..χαθεί ,
σαν τους ανθρώπους , που τους έχουν ξεχασμένους .
Κι’ αυτές μου οι αγάπες , λες δεν ..έζησαν ποτές ,
σαν τα πουλιά , περάσαν , φύγαν και..χαθήκαν ,
μιάς καταιγίδας βιαστικής , βροντές και αστραπές..
μόνο για λίγο , στο δικό μου ουρανό..σταθήκαν..
Τώρα που αρχίζω να μαθαίνω τη ζωή
λες και γνωρίζω , νέες , όμορφες πατρίδες ,
ένα χοντρό βιβλίο , δίχως τέλος και..αρχή
κι’ έχω διαβάσει , μόνο λίγες του… σελίδες………Κ.-
Αθήνα 11-01-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου