Μεσ'σε συρτάρια σκονισμένα,ξεχασμένες,
πολλές,ασπρόμαυρες,παλιές,φωτογραφίες,
σαν τις ανθρώπινες ψυχές φυλακισμένες,
έχουν να πούνε τις δκές τους ιστορίες.
Κομμάτια απ'τη ζωή μας,διπλασφαλισμένα,
άθελα η θελημένα,μεσ΄τα βάθη της ψυχής,
κάποτε-πότε,λες,τα νοιώθουμε σαν..ξένα
μ'αλλοίμονο,είναι τα ίδια τα θεμέλια τηςζωής.
Κι'όταν,καμιά φορά,η μοναξιά αφόρητα μας πνίγει,
και γίνεται ο κόμπος στο λαιμό,σωστό μαρτύριο,
τότε,το μυστικό πορτάκι της καρδιάς,ανοίγει,
κι'όλα ανασταίνονται,στου νου το κοιμητήριο.- Κ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου