Οι παλιές αγάπες, λέει ένα τραγούδι των Πυξ-Λαξ, πάνε στον παράδεισο, οι μεγάλες όμως... δεν πεθαίνουν ποτέ Κ.

9.6.08

META THN KATAIΓΙΔΑ....



Παραδεισένια ..ομορφιά !!
μοσχοβολάει η γης , ολόγυρα , μετά την καταιγίδα ,
κι’ η..πουπουλένια καταχνιά ,
με την υγρή της αγκαλιά , σκεπάζει , κάθε αχνή ‘λιαχτίδα .


Στη..βουβαμένη ρεματιά ,
πού ‘χε σωπάσει το γλυκόλαλο τ’ αηδόνι ..φοβισμένο ,
τώρα στ’ ουράνιου τόξου τη θωριά ,
με τ’ ουρανού τα χερουβείμ γλυκολαλάει , ξεθαρρεμένο .


Στου ορίζοντα την περατιά ,
όσο μακριά κοιτούν ,τ’ανθρώπινα τα μάτια ξεχασμένα ,
μόνο μολύβι και …φωτιά ,
σαν σμίγουν γη και ουρανός και σύννεφα μελανιασμένα .


Σώπασε , κοίταξε ..μακριά,
ρούφα τις τόσες ευωδιές απ' το φρεσκοβρεγμένο χώμα ,
να..φτερουγήσει η καρδιά ,
να ταξειδέψει ανάλαφρο το κουρασμένο σώμα.....Κ.-


Λιδορίκι Άνοιξη 2008 .

Δεν υπάρχουν σχόλια: