Πέρασε , πάει , έφυγε κι΄αυτό το καλοκαίρι ,
κι΄όσα περίμενες να΄ρθούν , να γίνουν , ξέχασέ τα ,
βαθειά , όμως , μέσα στην καρδιά σου κράτησέ τα
μπορεί του χρόνου νάσαι τυχερός , ποιός ξέρει.
Τόσους χειμώνες κάνεις όνειρα , προσμένεις ,
νάρθει η άνοιξη ,ν’ αλλάξει η ζωή σου , να χαρείς ,
μα είναι σίγουρο όμως , πως ξανά θα πληγωθείς ,
αφού στα ιδια και στα ίδια , πάντα μένεις.
Είναι κι΄αυτό ένα,περίεργο , παιχνίδι της ζωής ,
κι΄ίσως να ειν΄εκείνο ζωντανούς που μας κρατάει,
πάντα,σχεδόν , οτι προσμένεις,δυστυχώς,σε προσπερνάει,
μα πάντα ελπίζεις,ότι κάποια μέρα θάρθει ,θα το βρείς.
Κι΄έτσι,σε ξεπερνούν αργά,αθόρυβα,τα χρόνια
γεμάτα ελπίδες,προσμονή κι΄απογοητεύσεις,
και δοκιμάζεις στην ζωή σου,όλες τις γεύσεις
μέχρι να πέσουν ,στα μαλλιά, τα πρώτα χιόνια.
Τότε...μετράς καρτερικά,τι έδωσες,τι πήρες
νάβρεις αν είσαι κερδισμένος η χαμένος,
μα ανακαλύπτεις οτι ζούσες χρόνια....πεθαμένος,
αγνοημένος ,ξεγραμμένος,απ΄τις μοίρες.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του ΠΟΚΕ ΑΤΕ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.
Φθινόπωρο 1996-τεύχος 22.
Συμπλ: 14 03 06.
Οι παλιές αγάπες, λέει ένα τραγούδι των Πυξ-Λαξ, πάνε στον παράδεισο, οι μεγάλες όμως... δεν πεθαίνουν ποτέ Κ.
10.3.07
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου