Το πρέπει αυτό , που διαφεντεύει τη ζωή μας ,
και δεν αφήνει , τις περσότερες χαρές της , να γευτούμε ,
γρήγορα - αργά , μας φαρμακώνει την ψυχή μας ,
αφού , τα όσα οι άλλοι επιθυμούν , πειθήνια ΄κολουθούμε .
Aυτό το πρέπει , που το θέλω μας , το..πνίγει ,
αφήνοντάς μας , πάντα , στης ζωής τ’ ανούσιο ..περιθώριο ,
κάποτε πρέπει ν’ απομακρυνθεί , να…φύγει ,
έξω , μακριά , απ’ της ψυχής , μα και του νου , το…όριο .
Άραγε , πόσοι άνθρωποι , απελπισμένοι , φύγαν
απ’ τη ζωή , χωρίς να ζήσουν , όπως θέλαν , τη ζωή τους ,
με το πικρό παράπονο , σαν ένιωσαν , σαν είδαν ,
πως έζησαν ..ξένη .. ζωή , που δεν την πόθαγε η ψυχή τους .
Τα όνειρά σου , μην αφήσεις μεσ’ στο πρέπει να πνιγούνε ,
κάνε αυτό που λαχταράει , πάντοτε , η ψυχή σου ,
απ’ το να ζεις για μια ζωή , όπως οι άλλοι..επιθυμούνε ,
κάλλιο για μια στιγμή , να ζήσει όπως θέλεις τη ζωή σου…..Κ-
Αθήνα 19 - 3 - 2008 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου