ΣΤΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ....

Δεν ξέρω πως η μοίρα , το συνταίριασε , φθινόπωρο να φύγεις ,
ίσως , και νάταν θεία τύχη , αυτή η φυγή..ομολογώ ,
στη μελαγχολική , της φύσης , ομορφιά που φθίνει , εσύ ν’ ανοίγεις
την πόρτα που στης άνοιξης τον τόπο σ’οδηγεί , το θαλερό…

Του φθινοπώρου , που αγαπώ , πάντα μου θύμιζες τη θλίψη ,
έτσι , χωρίς τον λόγο να μπορώ , ποτέ μου να σκεφτώ ,
όμως το γέλιο και η λάμψη ,η πλατινένια, των μαλλιών σου,θα μου λείψει ,
καθώς του φθινοπώρου , τα πεσμένα φύλλα , απ’ τα δέντρα , θα μετρώ…. Κ.-

Αθήνα 14-11-07 .